[cierpliwy]

[ketram]

[mami]

Jarosław, kilka lat temu odsunąłeś od siebie lżone, z jakiś powodów, może była dla ciebie za silną osoba z która nie mogłeś nawiązać więzi, całe uczucia przelałeś na syna, robiąc z niego niewolnika swoich uczuć...dziś syn jest ci oddany całym sercem...
chora sytuacja, nie wiadomo też z jakiego powodu matka odsunęła sie od syna...dziś pewnie czuje, ze ma dwóch wrogów przeciw sobie w domu...
nikt nie rozumie swoich uczuć w tej rodzinie, sytuacja bardzo chora...
Jarosław syn ma poważne problemy emocjonalne, ucieczka od rówieśników jest najlepszym przykładem, iż tylko dom Ty zapewniasz mu to poczucie bezpieczeństwa, problemy z deslekcja ma wiele dzieci, sama mam córkę dyslektyka, to nie przeszkadza w normalnym rozwoju dziecka...dziś jest na studiach choc tez wymagała więcej czasu tylko jej poświęconego... ale jest bardzo komunikatywna, otwarta i samodzielna...
sugeruje Jarosław poradnie psychologiczna dla syna, myślę, że nalewno uzyskasz pomoc jak pomóc synowi i również sobie... może poprzez odnowienie relacji matka syn poprawi sie sytuacja w domu, jeśli nawet nie w twoim małżeństwie, na pewno pomoże to chłopcu... nabrać pewności siebie w relacjach z rówieśnikami, i z matką...
bo to o czym piszesz co dzieje sie w domu, z żoną, synem, i tobą świadczy o ogromnych problemach emocjonalnych każdego domownika...
i nie uratujesz związku jak najpierw nie dojdzie w domu do prawidłowych relacji pomiędzy każdym z członków rodziny, hierarchii ważności...
pozdrawiam Jarosław czasami uciekamy od budowania więzi właśnie o obawie zranienia, w twoim domu każdy czuje sie zraniony, odsunięty przez kogoś to bardzo zła sytuacja, która trzeba rozwiązać...

żone musisz pozostawić samej sobie, ma tak samo jak ty i syn wiele do przerobienia, na siłe mówiąc jej, że jest nieodpowiedzialna zoną i matka, na pewno niczego dobrego nie zdziałasz...skup sie na sobie i relacjach zdrowych z synem...
pomoc szkoły, nauczycieli psychologa na pewno pomoże ci w budowaniu prawidłowych relacji syna z rówieśnikami...Jarosław nie wszyscy jego rówiesnicy to chuligani, brzydko mówiący, są też i może przewaga takich, którzy, jednak w tym wieku nie przeklinają, uczą sie i mimo wszystko spotykaja sie ze soba...to tylko wykręt przed brakiem nawiązywania prawidłowych więzi z otoczeniem poza domem

Jarosław, kilka lat temu odsunąłeś od siebie lżone, z jakiś powodów, może była dla ciebie za silną osoba z która nie mogłeś nawiązać więzi, całe uczucia przelałeś na syna, robiąc z niego niewolnika swoich uczuć...dziś syn jest ci oddany całym sercem...
chora sytuacja, nie wiadomo też z jakiego powodu matka odsunęła sie od syna...dziś pewnie czuje, ze ma dwóch wrogów przeciw sobie w domu...
nikt nie rozumie swoich uczuć w tej rodzinie, sytuacja bardzo chora...
Jarosław syn ma poważne problemy emocjonalne, ucieczka od rówieśników jest najlepszym przykładem, iż tylko dom Ty zapewniasz mu to poczucie bezpieczeństwa, problemy z deslekcja ma wiele dzieci, sama mam córkę dyslektyka, to nie przeszkadza w normalnym rozwoju dziecka...dziś jest na studiach choc tez wymagała więcej czasu tylko jej poświęconego... ale jest bardzo komunikatywna, otwarta i samodzielna...
sugeruje Jarosław poradnie psychologiczna dla syna, myślę, że nalewno uzyskasz pomoc jak pomóc synowi i również sobie... może poprzez odnowienie relacji matka syn poprawi sie sytuacja w domu, jeśli nawet nie w twoim małżeństwie, na pewno pomoże to chłopcu... nabrać pewności siebie w relacjach z rówieśnikami, i z matką...
bo to o czym piszesz co dzieje sie w domu, z żoną, synem, i tobą świadczy o ogromnych problemach emocjonalnych każdego domownika...
i nie uratujesz związku jak najpierw nie dojdzie w domu do prawidłowych relacji pomiędzy każdym z członków rodziny, hierarchii ważności...
pozdrawiam Jarosław czasami uciekamy od budowania więzi właśnie o obawie zranienia, w twoim domu każdy czuje sie zraniony, odsunięty przez kogoś to bardzo zła sytuacja, która trzeba rozwiązać...

żone musisz pozostawić samej sobie, ma tak samo jak ty i syn wiele do przerobienia, na siłe mówiąc jej, że jest nieodpowiedzialna zoną i matka, na pewno niczego dobrego nie zdziałasz...skup sie na sobie i relacjach zdrowych z synem...
pomoc szkoły, nauczycieli psychologa na pewno pomoże ci w budowaniu prawidłowych relacji syna z rówieśnikami...Jarosław nie wszyscy jego rówiesnicy to chuligani, brzydko mówiący, są też i może przewaga takich, którzy, jednak w tym wieku nie przeklinają, uczą sie i mimo wszystko spotykaja sie ze soba...to tylko wykręt przed brakiem nawiązywania prawidłowych więzi z otoczeniem poza domem

[Mirakulum]

WITAJ
PRZEDZIWNE , MAMY ZE SOBĄ WIELE WSPÓLNEGO.

MÓJ MAŻ MA NA IMIĘ JAREK.
JA WNIOSŁAM SPRAWĘ ROZWODOWĄ.
MOJA ROZPRAWA ROZWODOWA ODBYŁA SIĘ 7 GRUDNIA , MÓJ MĄŻ NA POCZĄTKU NIE ZGADZAŁ SIĘ NA ROZWÓD , WCIĄŻ TWIERDZIŁ, ŻE KOCHA DZIECI. A W SĄDZIE POWIEDZIAŁ , ŻE MNIE TEŻ KOCHA.
NA OSOBNOŚCI NIE POTRAFIŁ TEGO POWIEDZIEĆ - oczywiście dla mnie był to argument , że kłamał - JASZCZE DWA MIESIĄCE WCZEŚNIEJ - JA BŁAGAŁAM O JEDNĄ Z DWÓCH RZECZY
1. POWIEDZ, CZY MNIE KOCHASZ?
2. PÓJDŹMY RAZEM NA TERAPIE MAŁŻEŃSKĄ LUB PO INNĄ POMOC!!!

NIC Z TEGO

BYŁAM TWARDA, TAK MOCNO ZRANIONA , ŻE CAŁKOWICIE ZAMUROWAŁAM SWOJE SERCE. WTEDY NIC DO MNIE NIE DOCIERAŁO. TKWIŁAM W SWOIM SKRZYWDZENIU.

JARKU
JAK DALEKO JESTEŚ W STANIE SIĘ POSUNĄĆ , CO ZROBIĆ BY TEN SAKRAMENT RATOWAĆ.

NA RAZIE WIDZĘ ELEMENTY NASZEGO ZACHOWANIA Z TAMTEGO OKRESU.

WIDZISZ , WSZYSTKIE JEJ BŁĘDY.
PRZYGLĄDAJ SIĘ SWOIM.
Ja gdy czytałam tu na stronie SYCHAR rachunek sumienia małżonków to 2 czy 3 pierwsze razy to zrobiłam rachunek nie sobie tylko mężowi .

Teraz mnie to śmieszy. Ale zobacz , nawet po 3 latach od rozwodu jak trudno mi było zająć się swoimi grzechami w tym związku.

Im częściej robiłam ten rachunek , i czytałam i słuchałam wszystkiego co tu znalazłam , to bliżej byłam prawdy o sobie.
A POTEM BYLO I JEST CORAZ LEPIEJ . A TO DOPIERO

1 MIESIĄC NAWRÓCENIA.(może moje świadectwo Jarku pomoże Ci . skróci drogę)

Z Bogiem
ps. ciekawe jak twoja żona ma na imię?

WITAJ
PRZEDZIWNE , MAMY ZE SOBĄ WIELE WSPÓLNEGO.

MÓJ MAŻ MA NA IMIĘ JAREK.
JA WNIOSŁAM SPRAWĘ ROZWODOWĄ.
MOJA ROZPRAWA ROZWODOWA ODBYŁA SIĘ 7 GRUDNIA , MÓJ MĄŻ NA POCZĄTKU NIE ZGADZAŁ SIĘ NA ROZWÓD , WCIĄŻ TWIERDZIŁ, ŻE KOCHA DZIECI. A W SĄDZIE POWIEDZIAŁ , ŻE MNIE TEŻ KOCHA.
NA OSOBNOŚCI NIE POTRAFIŁ TEGO POWIEDZIEĆ - oczywiście dla mnie był to argument , że kłamał - JASZCZE DWA MIESIĄCE WCZEŚNIEJ - JA BŁAGAŁAM O JEDNĄ Z DWÓCH RZECZY
1. POWIEDZ, CZY MNIE KOCHASZ?
2. PÓJDŹMY RAZEM NA TERAPIE MAŁŻEŃSKĄ LUB PO INNĄ POMOC!!!

NIC Z TEGO

BYŁAM TWARDA, TAK MOCNO ZRANIONA , ŻE CAŁKOWICIE ZAMUROWAŁAM SWOJE SERCE. WTEDY NIC DO MNIE NIE DOCIERAŁO. TKWIŁAM W SWOIM SKRZYWDZENIU.

JARKU
JAK DALEKO JESTEŚ W STANIE SIĘ POSUNĄĆ , CO ZROBIĆ BY TEN SAKRAMENT RATOWAĆ.

NA RAZIE WIDZĘ ELEMENTY NASZEGO ZACHOWANIA Z TAMTEGO OKRESU.

WIDZISZ , WSZYSTKIE JEJ BŁĘDY.
PRZYGLĄDAJ SIĘ SWOIM.
Ja gdy czytałam tu na stronie SYCHAR rachunek sumienia małżonków to 2 czy 3 pierwsze razy to zrobiłam rachunek nie sobie tylko mężowi .

Teraz mnie to śmieszy. Ale zobacz , nawet po 3 latach od rozwodu jak trudno mi było zająć się swoimi grzechami w tym związku.

Im częściej robiłam ten rachunek , i czytałam i słuchałam wszystkiego co tu znalazłam , to bliżej byłam prawdy o sobie.
A POTEM BYLO I JEST CORAZ LEPIEJ . A TO DOPIERO

1 MIESIĄC NAWRÓCENIA.(może moje świadectwo Jarku pomoże Ci . skróci drogę)

Z Bogiem
ps. ciekawe jak twoja żona ma na imię?

[JOHAN]

witaj
ja mam sprawę rozwodową 23 listopada,nic na pozew żony nie odpisywałem
moja historia i to co się aktualnie dzieje jest bardzo podobna do Twojej Jarku
-mam synów 14 i 16 lat,zostałem pozwany po 17-tu latach małżeństwa
-moja żona mieszka ze mną i z synami w tygodniu , a na weekend zamieszkuje z kochankiem w mieszkaniu,które wynajmują parę ulic dalej-on mieszka parę set kilometrów stąd i przyjeżdża do niej na soboty,niedziele
-moją historię możesz przeczytać we wcześniejszych moich postach
-wcześniej miałem taki sam problem jak Ty-jak reagować po powrotach żony z jej randek,jak reagować na sms-y
-w głowie mi się nie mieściło,że powinienem zamilknąć jak radzą tu ludzie na forum
-dręczył mnie fakt,że chłopcy widzą zachowanie mamy,a ja mam się nie odzywać-bałem się ,że odbiorą to jako moją akceptację tego co dzieje się w rodzinie,to ja jestem ojcem,ja mam ich uczyć jak postępować w życiu-więc przemilczanie wychodzenia mamy do kochanka,moja rozmowa z nią w domu,jakby się nic nie stało,kłóciły się ze świadomością,że oni o wszystkim wiedzą-młodszy oczekiwał wręcz ode mnie reakcji-czemu ty jeszcze tato z nią rozmawiasz-ja odpowiadałem i odpowiadam-bo ją kocham synku-myślę teraz,że tak pokazuję im jak wygląda miłość-nie wyrzucając jej z domu,nie złoszcząc się na nią,jak wraca po weekendzie-choć to baaardzo trudne,ale trening czyni mistrza
-rozmawiałem z nimi,są już na tyle dorośli,że rozumieją te sprawy,powiedzieli mi,że wiedzą,że mama robi źle,co w pewnym stopniu ułatwiło mi zaprzestanie moralizowania jej,zwracania uwagi,odizolowania się od tego co robi,aby chronić swoją psychikę i nie angażować się emocjonalnie w to co się teraz dzieje
-aha,zacząłem chodzić na msze św. nie tylko w niedzielę-mam wolny czas to na tygodniu
o 18-ej,tak jest mi lepiej,bliżej Boga
pzdr.

witaj
ja mam sprawę rozwodową 23 listopada,nic na pozew żony nie odpisywałem
moja historia i to co się aktualnie dzieje jest bardzo podobna do Twojej Jarku
-mam synów 14 i 16 lat,zostałem pozwany po 17-tu latach małżeństwa
-moja żona mieszka ze mną i z synami w tygodniu , a na weekend zamieszkuje z kochankiem w mieszkaniu,które wynajmują parę ulic dalej-on mieszka parę set kilometrów stąd i przyjeżdża do niej na soboty,niedziele
-moją historię możesz przeczytać we wcześniejszych moich postach
-wcześniej miałem taki sam problem jak Ty-jak reagować po powrotach żony z jej randek,jak reagować na sms-y
-w głowie mi się nie mieściło,że powinienem zamilknąć jak radzą tu ludzie na forum
-dręczył mnie fakt,że chłopcy widzą zachowanie mamy,a ja mam się nie odzywać-bałem się ,że odbiorą to jako moją akceptację tego co dzieje się w rodzinie,to ja jestem ojcem,ja mam ich uczyć jak postępować w życiu-więc przemilczanie wychodzenia mamy do kochanka,moja rozmowa z nią w domu,jakby się nic nie stało,kłóciły się ze świadomością,że oni o wszystkim wiedzą-młodszy oczekiwał wręcz ode mnie reakcji-czemu ty jeszcze tato z nią rozmawiasz-ja odpowiadałem i odpowiadam-bo ją kocham synku-myślę teraz,że tak pokazuję im jak wygląda miłość-nie wyrzucając jej z domu,nie złoszcząc się na nią,jak wraca po weekendzie-choć to baaardzo trudne,ale trening czyni mistrza
-rozmawiałem z nimi,są już na tyle dorośli,że rozumieją te sprawy,powiedzieli mi,że wiedzą,że mama robi źle,co w pewnym stopniu ułatwiło mi zaprzestanie moralizowania jej,zwracania uwagi,odizolowania się od tego co robi,aby chronić swoją psychikę i nie angażować się emocjonalnie w to co się teraz dzieje
-aha,zacząłem chodzić na msze św. nie tylko w niedzielę-mam wolny czas to na tygodniu
o 18-ej,tak jest mi lepiej,bliżej Boga
pzdr.

[Jarosław]

[Mirakulum]

Jarku
może wybierzesz się na rekolekcje do Rychwałdu . Ja jadę samochodem do Bydgoszczy , a tam się przesiadamy do innego , o ile wiem jest jedno miejsce wolne.

Co do mojej sytuacji , to możesz przeczytać moja historię - "szukajcie , a znajdziecie" - jak coś niejasne to daj znać.

Z Bogiem.

Jarku
może wybierzesz się na rekolekcje do Rychwałdu . Ja jadę samochodem do Bydgoszczy , a tam się przesiadamy do innego , o ile wiem jest jedno miejsce wolne.

Co do mojej sytuacji , to możesz przeczytać moja historię - "szukajcie , a znajdziecie" - jak coś niejasne to daj znać.

Z Bogiem.

[cierpliwy]

[mami]

[czerwona]

mami - znow pieknie napisane - manipulujemy tez otoczeniem i męzami/zonami żeby potwierdzic samym sobie , że to świat jest zly a my dobrzy . Bo jeślibyśmy przyjęli do wiadomości , że my tez czasem czynimy albo czyniślmy źle wtedy moglibyśmy nie umiec sobie wybaczyć - a to jest chyba najbardziej przykre uczucie jakie znam - poczucie , że robilam źle a teraz jest za poźno by to naprawić.

mami - znow pieknie napisane - manipulujemy tez otoczeniem i męzami/zonami żeby potwierdzic samym sobie , że to świat jest zly a my dobrzy . Bo jeślibyśmy przyjęli do wiadomości , że my tez czasem czynimy albo czyniślmy źle wtedy moglibyśmy nie umiec sobie wybaczyć - a to jest chyba najbardziej przykre uczucie jakie znam - poczucie , że robilam źle a teraz jest za poźno by to naprawić.

[cierpliwy]

[czerwona]

Ludzie to nie zabawki - nie da się ich skleić . A pewnych spraw nie da się naprawić.

Ludzie to nie zabawki - nie da się ich skleić . A pewnych spraw nie da się naprawić.

[Jarosław]

[quote="mami"]

[quote="mami"]

[mami]

dokładnie tak czerwona, nie da sie czasami naprawić czegoś.... dorosłość na tym polega, że bierze sie odpowiedzialność za swoje zycie, jak i konsekwencje swoich czynów...bez szukania winnych, pocieszycieli...każdy sam musi przerobić ból i cierpienie i wnioski prawdziwe z lekcji jaką dostał od zycia....

to o czym piszesz
....poczucie , że robilam źle a teraz jest za poźno by to naprawić....
to prawdziwie dojrzała postawa, biorąca cześć odpowiedzialności na siebie za rozpad związku, za problemy czy kryzysy...
i jedyną droga jest tu wybaczenie sobie samej... i uzmysłowienie, że człowiek jest nieidealny, że ma prawo do błedów, i że czasami by sie tego dowiedzieć jaką wartość ma zycie i ludzie musi czasami mocno sie ukorzyć by poznać smak prawdy o sobie samym...tym nie zawsze dobrym, idealnym i mającym racje...
ale gdy taka postawa w człowieku nadchodzi wraz z samowybaczeniem sobie może taka osoba stać sie nowym dojrzałym czlowiekiem... ptrafiącym dbać o siebie i drugiego człowieka..cóz problem może sie tylko rodzić dla kogos wierzącego...bo dochodza dylematy sfery duchowej, ogromne ograniczenia z tym związane mogą czasami człowieka co dopiero młodego, bezdzietnego z wizja samotnej przyszłości wprawiać w ogromne lęki...ale to już rozterki duchowe, tu najlepiej może pomóc duchowny.... człowiek ma wolna wole i sam odpowiada za to, jakie będzie prowadził zycie, i co może potrafi poświęcić w imie jakiś zasad.... tu nie wnikam w osobiste bardzo ciężkie dla takiej osoby przeżycia...dla mnie taka osoba wierząca, samotnie idąca przez życie to naprawde ktoś Wielki....





Jarosław, każdy ma prawo do błedów, ty jestes jednak trzeźwo patrzącym cżłowiekiem...tak naprawde nadopiekuńczy rodzic nie chce krzywdy dziecka, robi to jak mówisz nieświadomie...

pytasz jak postepowac
...Tak naprawdę brakuje mi metodologii działania.
Z jednej strony nie chcę pokazywać żonie, że mi na niej nie zależy, z drugiej jakieś czulsze gesty z mojej strony tylko ją rozsierdzają.

nie pokazywać- czyli co nadal tłumic emocje, uczucia w sobie, bo...właśnie co, by nie pokazac drugiej stronie, że sie ją kocham, szanuje... wystarczy przepraszam nie zdawałem sobie sprawy z tego co robiłem... nie było w tym mojej złej woli a brak wiedzy...
jak sie chce z kims zjednać, to najgorszą recepte jaka ktoś może dać... to inne gierki, typu manipulowanie dla zastraszenia, opamiętania czy głaskania ... bo druga strona jeszcze mocniej sie utwierdza w zasadności swojej decyzji... nie mylić żebraniem o uczucia bo to róznica....
zwykła dojrzała postawa mówiąca, co czuje i pragne
- nie chce byś odeszła, bo nie wyobrażam sobie zycia bez ciebie i syna... rozumie, że możesz dzis mnie nie akceptowac po wszystkich tych latach, kiedy ci wyrządzałem tyle krzywdy ale postaram sie zmienic...jesli nie dla ciebie bo nie bedziesz chciała, masz prawo do swojej decyzji, to dla naszego syna sie zmienie...
może znów pod wpływem moich zmian zobaczysz kogoś kogo kiedys pokochałas...

tyle, zwykła szczera prawda, co czujesz, czego sie boisz, jakie masz pragnienia, zwykłe przepraszam za krzywdy.... moga wiecej zdziałac od gierek i manipulacji...bo sa świadectwem mojego stanu emocjonalnego, pokazuje nie tylko czego chce, ale tez czego sie boje...
z jednoczesna postawą z twojej strony, całkowitej choć to strasznie bolesne i trudne akceptacji decyzji żony....

nie licz od razu na aplauz, wszyscy moga sie nową sytuacja denerwować... syn, bo nagle ojciec staje sie wrogiem jak matka, wymaga, bedzie manipulował, bo inaczej nie umie, by ktoś za niego coś zrobił...i nie ma w tym złej woli kogokolwiek, zwykły schemat zachowań po staremu... nie możesz tylko powracac za często do starych nawyków, bo syn będzie coraz mocniej grał na twoich ty jego uczuciach i dopiero będzie jazda...

tak samo z żoną...zrób miły jeden, drugi gest, bez patrzenia czy został przyjęty...tak jak ty kiedyś odrzucałes jej gesty dobre, tak dziś ona może sie tak zachowywac... bo jeszcze niepewność, bo może chęc nareszcie widze, ze sprawiedliwośc jest na tym świecie... bo lęk przed zmianami, a może oczarowanie innym wielkie...
ja jednak zawsze mysle, że po chwili refleksji, jaką można dać drugiej osobie, do przemysleń.. to ta osoba często docenia i starania i nowe zmiany partnera....dochodzi sie w ciszy do własnych cennych przemysleń bez odczucia presji, że musze, bo ktoś manipuluje mną
cóz masz byc człowiekiem ciepłym, bo zimnym to byłeś ostatnie 5 lat... doprowadziło tylko do ostrego kryzysu...

i nade wszystko okazuj żonie szacunek jako matce, neguj syna, ale nie przykładowo, bo to gierki, tylko ucz syna szacunku do matki i kobiety...\
od ciebie sie uczy traktowania kobiety... w jaki sposób ojciec traktuje matke, tak on bedzie traktował zone swoja w przyszłości...zgodnie z przykazaniem
czcij ojca swego i matke swoja...

i pamiętaj... o uczuciach sie mówi, nie skrywa ich, nie mysli, że druga strona powinna sie domyśleć czy wiedziec o tym... przeciez cie kocham, dlaczego mam ci mówic o tym... ano z tej racji....że kobiety lubią być doceniane tak samo jak mężczyzni... tylko, że my częsciej niż wy, wybuchamy złością gdy nas o tym nie zapewniaja nasi partnerzy
to my zamiast... po prostu przyjść i okazać uczucia i nasze pragnienia bliskości...jak w normalnym zdrowym związku,
to my kobiety stajemy sie dumne, tez sie skrywamy za maska silnej osoby... i zamiast prosić o ciepło i czuły kontakt...uciekamy w słowną agresję i złośliwości pod kontem partnera...

Jarosław, nie masz być w swoich staraniach wycieraczka dla żony, szanuj żone, ale w okazywaniu uczuc miej szacunek dla siebie...

mysle, że jak poprawią sie relacje między toba a synem i waszym do zony i matki... to wszystko jest możliwe..
nie rób nic na siłe, bo ktoś musi, bo ma obowiązek małżeński, bo..bo.. róznie można wymyslac... daj jej, jak sobie czas na zmiany, na istotne zmiany kazdego z was

pozdrawiam Jarosław i zycze wiele ciepła w twoim domu

dokładnie tak czerwona, nie da sie czasami naprawić czegoś.... dorosłość na tym polega, że bierze sie odpowiedzialność za swoje zycie, jak i konsekwencje swoich czynów...bez szukania winnych, pocieszycieli...każdy sam musi przerobić ból i cierpienie i wnioski prawdziwe z lekcji jaką dostał od zycia....

to o czym piszesz
....poczucie , że robilam źle a teraz jest za poźno by to naprawić....
to prawdziwie dojrzała postawa, biorąca cześć odpowiedzialności na siebie za rozpad związku, za problemy czy kryzysy...
i jedyną droga jest tu wybaczenie sobie samej... i uzmysłowienie, że człowiek jest nieidealny, że ma prawo do błedów, i że czasami by sie tego dowiedzieć jaką wartość ma zycie i ludzie musi czasami mocno sie ukorzyć by poznać smak prawdy o sobie samym...tym nie zawsze dobrym, idealnym i mającym racje...
ale gdy taka postawa w człowieku nadchodzi wraz z samowybaczeniem sobie może taka osoba stać sie nowym dojrzałym czlowiekiem... ptrafiącym dbać o siebie i drugiego człowieka..cóz problem może sie tylko rodzić dla kogos wierzącego...bo dochodza dylematy sfery duchowej, ogromne ograniczenia z tym związane mogą czasami człowieka co dopiero młodego, bezdzietnego z wizja samotnej przyszłości wprawiać w ogromne lęki...ale to już rozterki duchowe, tu najlepiej może pomóc duchowny.... człowiek ma wolna wole i sam odpowiada za to, jakie będzie prowadził zycie, i co może potrafi poświęcić w imie jakiś zasad.... tu nie wnikam w osobiste bardzo ciężkie dla takiej osoby przeżycia...dla mnie taka osoba wierząca, samotnie idąca przez życie to naprawde ktoś Wielki....





Jarosław, każdy ma prawo do błedów, ty jestes jednak trzeźwo patrzącym cżłowiekiem...tak naprawde nadopiekuńczy rodzic nie chce krzywdy dziecka, robi to jak mówisz nieświadomie...

pytasz jak postepowac
...Tak naprawdę brakuje mi metodologii działania.
Z jednej strony nie chcę pokazywać żonie, że mi na niej nie zależy, z drugiej jakieś czulsze gesty z mojej strony tylko ją rozsierdzają.

nie pokazywać- czyli co nadal tłumic emocje, uczucia w sobie, bo...właśnie co, by nie pokazac drugiej stronie, że sie ją kocham, szanuje... wystarczy przepraszam nie zdawałem sobie sprawy z tego co robiłem... nie było w tym mojej złej woli a brak wiedzy...
jak sie chce z kims zjednać, to najgorszą recepte jaka ktoś może dać... to inne gierki, typu manipulowanie dla zastraszenia, opamiętania czy głaskania ... bo druga strona jeszcze mocniej sie utwierdza w zasadności swojej decyzji... nie mylić żebraniem o uczucia bo to róznica....
zwykła dojrzała postawa mówiąca, co czuje i pragne
- nie chce byś odeszła, bo nie wyobrażam sobie zycia bez ciebie i syna... rozumie, że możesz dzis mnie nie akceptowac po wszystkich tych latach, kiedy ci wyrządzałem tyle krzywdy ale postaram sie zmienic...jesli nie dla ciebie bo nie bedziesz chciała, masz prawo do swojej decyzji, to dla naszego syna sie zmienie...
może znów pod wpływem moich zmian zobaczysz kogoś kogo kiedys pokochałas...

tyle, zwykła szczera prawda, co czujesz, czego sie boisz, jakie masz pragnienia, zwykłe przepraszam za krzywdy.... moga wiecej zdziałac od gierek i manipulacji...bo sa świadectwem mojego stanu emocjonalnego, pokazuje nie tylko czego chce, ale tez czego sie boje...
z jednoczesna postawą z twojej strony, całkowitej choć to strasznie bolesne i trudne akceptacji decyzji żony....

nie licz od razu na aplauz, wszyscy moga sie nową sytuacja denerwować... syn, bo nagle ojciec staje sie wrogiem jak matka, wymaga, bedzie manipulował, bo inaczej nie umie, by ktoś za niego coś zrobił...i nie ma w tym złej woli kogokolwiek, zwykły schemat zachowań po staremu... nie możesz tylko powracac za często do starych nawyków, bo syn będzie coraz mocniej grał na twoich ty jego uczuciach i dopiero będzie jazda...

tak samo z żoną...zrób miły jeden, drugi gest, bez patrzenia czy został przyjęty...tak jak ty kiedyś odrzucałes jej gesty dobre, tak dziś ona może sie tak zachowywac... bo jeszcze niepewność, bo może chęc nareszcie widze, ze sprawiedliwośc jest na tym świecie... bo lęk przed zmianami, a może oczarowanie innym wielkie...
ja jednak zawsze mysle, że po chwili refleksji, jaką można dać drugiej osobie, do przemysleń.. to ta osoba często docenia i starania i nowe zmiany partnera....dochodzi sie w ciszy do własnych cennych przemysleń bez odczucia presji, że musze, bo ktoś manipuluje mną
cóz masz byc człowiekiem ciepłym, bo zimnym to byłeś ostatnie 5 lat... doprowadziło tylko do ostrego kryzysu...

i nade wszystko okazuj żonie szacunek jako matce, neguj syna, ale nie przykładowo, bo to gierki, tylko ucz syna szacunku do matki i kobiety...\
od ciebie sie uczy traktowania kobiety... w jaki sposób ojciec traktuje matke, tak on bedzie traktował zone swoja w przyszłości...zgodnie z przykazaniem
czcij ojca swego i matke swoja...

i pamiętaj... o uczuciach sie mówi, nie skrywa ich, nie mysli, że druga strona powinna sie domyśleć czy wiedziec o tym... przeciez cie kocham, dlaczego mam ci mówic o tym... ano z tej racji....że kobiety lubią być doceniane tak samo jak mężczyzni... tylko, że my częsciej niż wy, wybuchamy złością gdy nas o tym nie zapewniaja nasi partnerzy
to my zamiast... po prostu przyjść i okazać uczucia i nasze pragnienia bliskości...jak w normalnym zdrowym związku,
to my kobiety stajemy sie dumne, tez sie skrywamy za maska silnej osoby... i zamiast prosić o ciepło i czuły kontakt...uciekamy w słowną agresję i złośliwości pod kontem partnera...

Jarosław, nie masz być w swoich staraniach wycieraczka dla żony, szanuj żone, ale w okazywaniu uczuc miej szacunek dla siebie...

mysle, że jak poprawią sie relacje między toba a synem i waszym do zony i matki... to wszystko jest możliwe..
nie rób nic na siłe, bo ktoś musi, bo ma obowiązek małżeński, bo..bo.. róznie można wymyslac... daj jej, jak sobie czas na zmiany, na istotne zmiany kazdego z was

pozdrawiam Jarosław i zycze wiele ciepła w twoim domu

[Jarosław]