[mami]

[Jarosław]

[nałóg]

Jarek..........a do tanga trzeba dwojga.
Oj,facet....weż no Ty sie za siebie najpierw ....................... jak żeniłessie to żóna tez taka była???
A jak nie była tak ,to przy Tobie sie tak zmieniła i zgłupiała? stała sie arogancka??
Czy pod Twoim wpływem dokonała sie w niej tak zmiana???

Jarek..........a do tanga trzeba dwojga.
Oj,facet....weż no Ty sie za siebie najpierw ....................... jak żeniłessie to żóna tez taka była???
A jak nie była tak ,to przy Tobie sie tak zmieniła i zgłupiała? stała sie arogancka??
Czy pod Twoim wpływem dokonała sie w niej tak zmiana???

[cierpliwy]

[Jarosław]

Cierpliwy teraz zrozumiałem o co Ci chodzi.
Masz 100% racji. Tyle tylko, że teraz żona jest już po drugiej stronie barykady, każdy mój ruch jest pilnie śledzony i nie bardzo wiem jak się poruszać.
że tak powiem każdy z tych ruchów będzie blokowany, przed chwilą rozmawialiśmy wróciła od swoich rodziców pytałem czy była tam z nim?
Oczywiście powiedziała nie twoja sprawa.
Wróciła w dobrym humorze nie w skowronkach, ale z naładowanymi akumulatorami nawet mi radziła bym nie komplikował rozwodu.

Cierpliwy teraz zrozumiałem o co Ci chodzi.
Masz 100% racji. Tyle tylko, że teraz żona jest już po drugiej stronie barykady, każdy mój ruch jest pilnie śledzony i nie bardzo wiem jak się poruszać.
że tak powiem każdy z tych ruchów będzie blokowany, przed chwilą rozmawialiśmy wróciła od swoich rodziców pytałem czy była tam z nim?
Oczywiście powiedziała nie twoja sprawa.
Wróciła w dobrym humorze nie w skowronkach, ale z naładowanymi akumulatorami nawet mi radziła bym nie komplikował rozwodu.

[nałóg]

Jarek???no to jak było??/ była inna? przy Tobie zgłupiała?

Jarek???no to jak było??/ była inna? przy Tobie zgłupiała?

[cierpliwy]

A jak ty czujesz ????
skomplikujesz ???? czy nie????
warto cos zrobic po swojemu?????
czy dalej bedziesz uczestniczyc w grze????


Jarosław ma rację-nie chce powiedziec,jej prawo.
Choc to dziwne ale zona zadecydowała -małżeństwa w jej pojęciu nie ma.

A skoro nie ma jako osoba wolna ma prawo wyboru co komu chce powiedzieć.


Radze na początek pogodzic sie chociaż własnie z tymi tekstami
-nie twoja sprawa,co cie to obchodzi.

Bys własnie nie popełnia wciąz tych samych błędów-zapeniam ze pewnie spodziewała sie takiego pytania.

A co będzie jak nastepnym razem nie spytasz?????
warto spróbowac co???

A jak ty czujesz ????
skomplikujesz ???? czy nie????
warto cos zrobic po swojemu?????
czy dalej bedziesz uczestniczyc w grze????


Jarosław ma rację-nie chce powiedziec,jej prawo.
Choc to dziwne ale zona zadecydowała -małżeństwa w jej pojęciu nie ma.

A skoro nie ma jako osoba wolna ma prawo wyboru co komu chce powiedzieć.


Radze na początek pogodzic sie chociaż własnie z tymi tekstami
-nie twoja sprawa,co cie to obchodzi.

Bys własnie nie popełnia wciąz tych samych błędów-zapeniam ze pewnie spodziewała sie takiego pytania.

A co będzie jak nastepnym razem nie spytasz?????
warto spróbowac co???

[Jarosław]

Jak nie zapytam, pewnie będzie zadowolona.
Troszkę porozmawialiśmy, proponuję jej rekolekcje dla małżeństw.
Odpowiedziała: nie męcz mnie klamka zapadła.
Takim stawianiem sprawy przekreśla wszystko.
Jak to widzisz?
Mam nagle zacząć jeździć do jej rodziny?
Tego nie chce, nie chciała nawet pół roku temu bo jest ten trzeci niestety.

Jak nie zapytam, pewnie będzie zadowolona.
Troszkę porozmawialiśmy, proponuję jej rekolekcje dla małżeństw.
Odpowiedziała: nie męcz mnie klamka zapadła.
Takim stawianiem sprawy przekreśla wszystko.
Jak to widzisz?
Mam nagle zacząć jeździć do jej rodziny?
Tego nie chce, nie chciała nawet pół roku temu bo jest ten trzeci niestety.

[cierpliwy]

[mami]

...Chciałbym byśmy dalej tworzyli rodzinę....

ponownie zadam pytanie, co daje ci rodzina...poczucie bezpieczeństwa?
myśle, że relacje z bliskimi zaspakajają ci potrzebe bezpieczeństwa...utrata bliskiej osoby, jej odalenie powoduje chaos i panike...
pewnie nasiliło sie to po śmierci ojca, i chorobie matki...z jeszcze większa siła zacząłeś swoich bliskich wiązać ze soba, i izolowac od społeczeństwa,
tak że w końcu żona jako dorosła osoba poczuła sie osaczona, uwięziona we własnym domu...
stąd u zony wytworzyła się potrzeba ucieczki od ciągłej kontroli jej pod kontem co robi, gdzie przebywa...
w oddalaniu się od ciebie upatrujesz brak stabilizacji, lęk przed byciem samemu...
coraz mocniej zacząłes kontrolowac i przywiązywać do siebie, powodując coraz większe oddalanie sie zony od ciebie...
...„Zamykanie się w odosobnieniu podnosi poziom bezpieczeństwa. Absolutne bezpieczeństwo jest wegetacją.”...
twoim odosobnieniem jest azyl domowy, w nim upatrujesz szczęscie i poczucie bezpieczeństwa, jednak to twoja wizja poczucia bezpieczeństwa...dla zony jest już dziś czym innym...poczucie bezpieczeństwa to nie wieczne bycie z kims na zawołanie, ...tylko zaufanie i wolnośc, to własne sekrety, marzenia...to prawo do własnej przestrzeni intymnej i prywatnej, tylko dla siebie, do której każdy ma prawo..
jak sie komuś tego zabrania, to w końcu musi taki związek przeżyc kryzys...by druga strona zrozumiała swoje błedy w pojmowaniu właściwych relacji między dwojgiem ludzi w związku....

Różnych rzeczy spodziewamy sie po relacjach z innymi, oczekiwanie, ze druga osoba zapewni nam bezpieczeństwo...to pomyłka
Te poczucia musimy sami w sobie zaspakajać, brak ich jest przeniesieniem z dzieciństwa, gdzie potrzeba bezpieczeństwa nie była zaspokojona i dziś odczuwasz wciąż ciągłą potrzebe jej zaspakajania u innych...
dlatego jeszcze dziś syn jako dziecko zapewnia ci to...ale w niedługim czasie i on dorośnie i odejdzie z domu...co wtedy
od bliskich, partnera można oczekiwać zrozumienie, wsparcie w trudnych chwilach, -ale nie bezpieczeństwa.
Jeśli sam czujesz sie zagrożony niestety nikt nie zapewni ci tego, bedziesz wciąz coraz mocniej oczekiwał tego od innych, a druga strona swoim zachowaniem bedzie starała ci to zapewnić, izolując sie od innych, będąc z toba 24/h, az w końcu zrozumie, iż nie jest w stanie zapewnić ci tego...
zaczyna sie proces odwrotny i ucieczka przed ciągłym zapewnianiem kogoś, że jest wyjątkowy, na rzecz realizowania własnych potrzeb...

a to oczekiwanie, ze będziemy bezpieczni będąc blisko z drugą osoba sprawia tylko, że jestesmy jeszcze bardziej podatni na zranienie,
sami projektujemy wizje tego co moze robić dana osoba gdy nie jest obok nas... zaczyna sie brak wiary i zaufania...na pewno kogoś ma...kogoś lepszego ode mnie jak wciąż mówisz...

daj jej więcej przestrzeni, stać cie na to? bez kontrolowania gdzie jest i co robi?...

...Chciałbym byśmy dalej tworzyli rodzinę....

ponownie zadam pytanie, co daje ci rodzina...poczucie bezpieczeństwa?
myśle, że relacje z bliskimi zaspakajają ci potrzebe bezpieczeństwa...utrata bliskiej osoby, jej odalenie powoduje chaos i panike...
pewnie nasiliło sie to po śmierci ojca, i chorobie matki...z jeszcze większa siła zacząłeś swoich bliskich wiązać ze soba, i izolowac od społeczeństwa,
tak że w końcu żona jako dorosła osoba poczuła sie osaczona, uwięziona we własnym domu...
stąd u zony wytworzyła się potrzeba ucieczki od ciągłej kontroli jej pod kontem co robi, gdzie przebywa...
w oddalaniu się od ciebie upatrujesz brak stabilizacji, lęk przed byciem samemu...
coraz mocniej zacząłes kontrolowac i przywiązywać do siebie, powodując coraz większe oddalanie sie zony od ciebie...
...„Zamykanie się w odosobnieniu podnosi poziom bezpieczeństwa. Absolutne bezpieczeństwo jest wegetacją.”...
twoim odosobnieniem jest azyl domowy, w nim upatrujesz szczęscie i poczucie bezpieczeństwa, jednak to twoja wizja poczucia bezpieczeństwa...dla zony jest już dziś czym innym...poczucie bezpieczeństwa to nie wieczne bycie z kims na zawołanie, ...tylko zaufanie i wolnośc, to własne sekrety, marzenia...to prawo do własnej przestrzeni intymnej i prywatnej, tylko dla siebie, do której każdy ma prawo..
jak sie komuś tego zabrania, to w końcu musi taki związek przeżyc kryzys...by druga strona zrozumiała swoje błedy w pojmowaniu właściwych relacji między dwojgiem ludzi w związku....

Różnych rzeczy spodziewamy sie po relacjach z innymi, oczekiwanie, ze druga osoba zapewni nam bezpieczeństwo...to pomyłka
Te poczucia musimy sami w sobie zaspakajać, brak ich jest przeniesieniem z dzieciństwa, gdzie potrzeba bezpieczeństwa nie była zaspokojona i dziś odczuwasz wciąż ciągłą potrzebe jej zaspakajania u innych...
dlatego jeszcze dziś syn jako dziecko zapewnia ci to...ale w niedługim czasie i on dorośnie i odejdzie z domu...co wtedy
od bliskich, partnera można oczekiwać zrozumienie, wsparcie w trudnych chwilach, -ale nie bezpieczeństwa.
Jeśli sam czujesz sie zagrożony niestety nikt nie zapewni ci tego, bedziesz wciąz coraz mocniej oczekiwał tego od innych, a druga strona swoim zachowaniem bedzie starała ci to zapewnić, izolując sie od innych, będąc z toba 24/h, az w końcu zrozumie, iż nie jest w stanie zapewnić ci tego...
zaczyna sie proces odwrotny i ucieczka przed ciągłym zapewnianiem kogoś, że jest wyjątkowy, na rzecz realizowania własnych potrzeb...

a to oczekiwanie, ze będziemy bezpieczni będąc blisko z drugą osoba sprawia tylko, że jestesmy jeszcze bardziej podatni na zranienie,
sami projektujemy wizje tego co moze robić dana osoba gdy nie jest obok nas... zaczyna sie brak wiary i zaufania...na pewno kogoś ma...kogoś lepszego ode mnie jak wciąż mówisz...

daj jej więcej przestrzeni, stać cie na to? bez kontrolowania gdzie jest i co robi?...

[cierpliwy]

[ketram]

Jarosław

Witaj w klubie. W ponurym klubie. Kilka spraw na początek.

Kryzys - przyczyny, czas trwania, własne błędy, błędy żony, stosunek do teściów, itd. - nieustanna praca nad wydobyciem przyczyn oddalenia i kłopotów. Ale w pokorze własnej głębokiej zadumy, rozmów z Bogiem, być może z pomocą specjalistów. Bez taryfy ulgowej. Prześwietlasz się bracie na wylot. Słuchaj Mami na forum - mądra kobieta.

Za kryzys z żoną odpowiadacie oboje. Natomiast za obecnie rozwijającą się "znajomość" małżonki - niestety tylko ona.

Jeżeli cokolwiek możesz w tej chwili zrobić to: ZAMILKNĄĆ. Jak w nędznym filmie, powiedz ostatni raz: kocham Cię, uznaje swoje winy, pragnę to zmienić i zrobię wszystko, aby tak się stało, na rozwód sie nie zgodzę, reszta należy do Ciebie.

Powiedz to i dalej milcz. Nie proś, nie błagaj, nie zagaduj, nie bądź nagle facetem z naręczami kwiatów. Prawdopodobnie żona już znajduje się w innym psychicznie wymiarze. W jej pojęciu już wszystko się dokonało. Nagle otworzyły się drzwi do rozwiązania jej wszystkich pragnień. Niestety tymi drzwiami jest ktoś trzeci.

Raczej wiele do zony nie dotrze. Jeżeli na cokolwie jest szansa, to na to, że ona sama do czegoś dojdzie. Ale to potrwa. Ty musisz udźwignąć setki zarzutów z którymi się spotkasz, agresję, drwiny, i nie wiadomo co jeszcze. Nie daj się sprowokować. Milcz jak skała. Pewnie odrzuci propozycję wspólnych terapii - trudno, idziesz tam sam.

Perspektywa prawna. Jeżeli w sądzie powiesz "nie" to rozwodu żona nie dostanie, chyba że udowodni Ci winy. Pytanie, co ma na Ciebie? Albo Ty jej udowodnisz, ze jest ktoś trzeci - a wtedy ona - w oczach sądu - jako winna rozpadowi małżeństwa, rozwodu nie dostanie. Dochodzi dobro małoletniego dziecka.

Pamiętaj, że w sądach rodzinnych faceci mają (na ogół) gorzej. Twoje ewentualne dowody to billingi rozmów, smsy, świadkowie, Twoje zeznania. Sprawa będzie się ciągnęła.

Twarda miłość wobec siebie i jej. Nie wolno Ci w żaden sposób ułatwiać jej decyzji - na zasadzie oby się nie zdenerwowała bardziej. Ale także bez zawziętości i złośliwości. Po prostu chronisz swoją rodzinę.

Teraz nie masz żadnego wpływu na jej zachowanie. Rozwścieczy i zdenerwuje ją wszystko. Co nie zrobisz będzie źle. Dlatego Twoją najpotężniejszą bronią ma być spokój.

Jarosław

Witaj w klubie. W ponurym klubie. Kilka spraw na początek.

Kryzys - przyczyny, czas trwania, własne błędy, błędy żony, stosunek do teściów, itd. - nieustanna praca nad wydobyciem przyczyn oddalenia i kłopotów. Ale w pokorze własnej głębokiej zadumy, rozmów z Bogiem, być może z pomocą specjalistów. Bez taryfy ulgowej. Prześwietlasz się bracie na wylot. Słuchaj Mami na forum - mądra kobieta.

Za kryzys z żoną odpowiadacie oboje. Natomiast za obecnie rozwijającą się "znajomość" małżonki - niestety tylko ona.

Jeżeli cokolwiek możesz w tej chwili zrobić to: ZAMILKNĄĆ. Jak w nędznym filmie, powiedz ostatni raz: kocham Cię, uznaje swoje winy, pragnę to zmienić i zrobię wszystko, aby tak się stało, na rozwód sie nie zgodzę, reszta należy do Ciebie.

Powiedz to i dalej milcz. Nie proś, nie błagaj, nie zagaduj, nie bądź nagle facetem z naręczami kwiatów. Prawdopodobnie żona już znajduje się w innym psychicznie wymiarze. W jej pojęciu już wszystko się dokonało. Nagle otworzyły się drzwi do rozwiązania jej wszystkich pragnień. Niestety tymi drzwiami jest ktoś trzeci.

Raczej wiele do zony nie dotrze. Jeżeli na cokolwie jest szansa, to na to, że ona sama do czegoś dojdzie. Ale to potrwa. Ty musisz udźwignąć setki zarzutów z którymi się spotkasz, agresję, drwiny, i nie wiadomo co jeszcze. Nie daj się sprowokować. Milcz jak skała. Pewnie odrzuci propozycję wspólnych terapii - trudno, idziesz tam sam.

Perspektywa prawna. Jeżeli w sądzie powiesz "nie" to rozwodu żona nie dostanie, chyba że udowodni Ci winy. Pytanie, co ma na Ciebie? Albo Ty jej udowodnisz, ze jest ktoś trzeci - a wtedy ona - w oczach sądu - jako winna rozpadowi małżeństwa, rozwodu nie dostanie. Dochodzi dobro małoletniego dziecka.

Pamiętaj, że w sądach rodzinnych faceci mają (na ogół) gorzej. Twoje ewentualne dowody to billingi rozmów, smsy, świadkowie, Twoje zeznania. Sprawa będzie się ciągnęła.

Twarda miłość wobec siebie i jej. Nie wolno Ci w żaden sposób ułatwiać jej decyzji - na zasadzie oby się nie zdenerwowała bardziej. Ale także bez zawziętości i złośliwości. Po prostu chronisz swoją rodzinę.

Teraz nie masz żadnego wpływu na jej zachowanie. Rozwścieczy i zdenerwuje ją wszystko. Co nie zrobisz będzie źle. Dlatego Twoją najpotężniejszą bronią ma być spokój.

[mami]

Cały czas piszesz, że nie umiesz wprowadzać zmian czy raczej nie chcesz, bo jak piszesz
...tak naprawdę to nie chciałbym się zmienić, może to chore, ale najważniejszą istotą na świecie jest mój syn ...

mnie niepokoi nie tyle, brak chęci twoich do zmian, choć chyba pozornie tylko sie za nimi ukrywasz, bo w głębi duszy samemu już pewnie zaczyna ci być cięzko i odczuwasz swoją inność..

mnie niepokoi cały czas to zdanie

........-dziwnie wychowuję syna izolując go od rówieśników....

widzisz zbytnia nadopiekuńczość rodzi tak samo wiele złego dla dziecka co jej brak, pragniemy dla naszego dziecka jak najlepiej, dlatego pewnie wiele twoich wysiłków i starań idzie w tym kierunku, by syn wyrósł na wspaniałego człowieka...jednak takim sposobem niestety robisz mu ogromną krzywde,
Jarosław, dziecko uczy sie życ, zachowań będąc wśród rówieśników, to w relacjach z nimi musi nauczyc sie akceptacji w grupie, ustępowania, czy też czasami upartego stawiania na swoim, by nie stać sie kozłem ofiarnym klasy...
juz od wieku przedszkolnego kontakt z rówiesnikami, daje mu możliwość oceniania siebie w grupie na podstawie tego jak jestem w niej akceptowany, lubiany, ilu mam kolegów...
relacje z innymi dziećmi uczą poprzez kontakt wychodzenia z dzięcięcego egoizmu...to poprzez relacje z nimi takich doświadczeń dziecko nabywa...oddać zabawke czy ją zachować... ale wtedy inne dzieci sie nie beda ze mną bawic i nie będą mnie lubieć, są wahania i decyzje, co ważniejsze zabawka czy zabawa z innymi... poprzez takie uczenie sie zachowań dziecko poprawnie odnajduje sie potem w grupie...
z takim bagażem wchodzi tez w dorosłe zycie..jako samodzielne i niewystraszone...

gdy zaś dziecku ogranicza sie kontakt z innymi, chcąc je uchronić przed innymi, przed złem tego świata...to jak ma to dziecko poznac prawdziwe zło...jak sie nauczyć reagować w takich sytuacjach i radzic sobie z nim, skoro rodzic chroni cały czas dziecko, a przeciez rodzic nie żyje wiecznie...dziecko dorasta i co sie dzieje........
co prawda wie, że są źli ludzie, ale tylko z opowiadań i przestróg nadopiekuńczego rodzica, ale nie ma zbyt wiele doświadczeń w radzeniu sobie z nimi, bo rodzic nie pozwala na cierpienie i doświadczanie samemu jak sobie pomóc,
jak sobie radzic z kimś kto mi wyrządza krzywde, co robić, powiedzieć...
smutna prawda... staje sie ofiara dla wszystkich złych ludzi, kłamców, wykorzystywany przez swoja naiwność i brak doświadczenia w radzeniu sobie ze soba i innymi, ucieka w samotnośćw obawie zranienia i skrzywdzenia...
a jak w końcu spotyka swoja ukochaną zamyka ją w złotej klatcew w obawie, ze jej tez cośsie stanie...
pragnie ją chronic przed złem tego swiata, izoluje od społeczeńśtwa, bo niedobre, bo zakłamane i próżne, bo nastawione na wykorzystywanie innych...ale to tylko będzie jego pojęcie bezpieczeństwa... partner będzie próbował z początku zapewniać to poczucie bezpieczeństwa, ale z coraz gorszym dla siebie skutkiem, albo popadnie w choroby psychiczne, depresje, albo ucieknie ze złotej klatki zostawiając taką osobe..a osoba ta wtedy dopiero sie utwierdzi w tym iż miała racje...wszyscy ludzie są zli, tylko rodzice są moja ostoja, ale wtedy juz czesto rodziców nie ma albo sami wymagaja opieki....

Jarosław, wiem że pragniesz dla syna jak najlepiej, że jestes dobrym ojcem jednak nie możesz życ życiem dziecka...ono nalezy do niego... masz nie wychowywac przyszła ofiare losu, czy kozła ofiarnego klasowego... tylko w relacjach z innymi może nabyc doświadczeń pomagających mu na właściwą ocene zachowań innych...
rodzic ma byc dla dziecka autorytetem, czuć jego dostępność, że w każdej chwili moge przyjść i sie wyżalić i uzyskać pomoc, ale nie można dziecka bronic i za niego życ...to poważne naruszanie jego praw do wolności i poczucia bezpieczeństwa....

na koniec Jarosław, chciałabym sie mylić i jeśli nie twoje zachowania są inne względem syna to super...jeśli coście niepokoi i coś odbierasz do siebie z postu, prosze przeanalizuj to i staraj sie zmieniać dla dobra wszystkich

pozdrawiam

Cały czas piszesz, że nie umiesz wprowadzać zmian czy raczej nie chcesz, bo jak piszesz
...tak naprawdę to nie chciałbym się zmienić, może to chore, ale najważniejszą istotą na świecie jest mój syn ...

mnie niepokoi nie tyle, brak chęci twoich do zmian, choć chyba pozornie tylko sie za nimi ukrywasz, bo w głębi duszy samemu już pewnie zaczyna ci być cięzko i odczuwasz swoją inność..

mnie niepokoi cały czas to zdanie

........-dziwnie wychowuję syna izolując go od rówieśników....

widzisz zbytnia nadopiekuńczość rodzi tak samo wiele złego dla dziecka co jej brak, pragniemy dla naszego dziecka jak najlepiej, dlatego pewnie wiele twoich wysiłków i starań idzie w tym kierunku, by syn wyrósł na wspaniałego człowieka...jednak takim sposobem niestety robisz mu ogromną krzywde,
Jarosław, dziecko uczy sie życ, zachowań będąc wśród rówieśników, to w relacjach z nimi musi nauczyc sie akceptacji w grupie, ustępowania, czy też czasami upartego stawiania na swoim, by nie stać sie kozłem ofiarnym klasy...
juz od wieku przedszkolnego kontakt z rówiesnikami, daje mu możliwość oceniania siebie w grupie na podstawie tego jak jestem w niej akceptowany, lubiany, ilu mam kolegów...
relacje z innymi dziećmi uczą poprzez kontakt wychodzenia z dzięcięcego egoizmu...to poprzez relacje z nimi takich doświadczeń dziecko nabywa...oddać zabawke czy ją zachować... ale wtedy inne dzieci sie nie beda ze mną bawic i nie będą mnie lubieć, są wahania i decyzje, co ważniejsze zabawka czy zabawa z innymi... poprzez takie uczenie sie zachowań dziecko poprawnie odnajduje sie potem w grupie...
z takim bagażem wchodzi tez w dorosłe zycie..jako samodzielne i niewystraszone...

gdy zaś dziecku ogranicza sie kontakt z innymi, chcąc je uchronić przed innymi, przed złem tego świata...to jak ma to dziecko poznac prawdziwe zło...jak sie nauczyć reagować w takich sytuacjach i radzic sobie z nim, skoro rodzic chroni cały czas dziecko, a przeciez rodzic nie żyje wiecznie...dziecko dorasta i co sie dzieje........
co prawda wie, że są źli ludzie, ale tylko z opowiadań i przestróg nadopiekuńczego rodzica, ale nie ma zbyt wiele doświadczeń w radzeniu sobie z nimi, bo rodzic nie pozwala na cierpienie i doświadczanie samemu jak sobie pomóc,
jak sobie radzic z kimś kto mi wyrządza krzywde, co robić, powiedzieć...
smutna prawda... staje sie ofiara dla wszystkich złych ludzi, kłamców, wykorzystywany przez swoja naiwność i brak doświadczenia w radzeniu sobie ze soba i innymi, ucieka w samotnośćw obawie zranienia i skrzywdzenia...
a jak w końcu spotyka swoja ukochaną zamyka ją w złotej klatcew w obawie, ze jej tez cośsie stanie...
pragnie ją chronic przed złem tego swiata, izoluje od społeczeńśtwa, bo niedobre, bo zakłamane i próżne, bo nastawione na wykorzystywanie innych...ale to tylko będzie jego pojęcie bezpieczeństwa... partner będzie próbował z początku zapewniać to poczucie bezpieczeństwa, ale z coraz gorszym dla siebie skutkiem, albo popadnie w choroby psychiczne, depresje, albo ucieknie ze złotej klatki zostawiając taką osobe..a osoba ta wtedy dopiero sie utwierdzi w tym iż miała racje...wszyscy ludzie są zli, tylko rodzice są moja ostoja, ale wtedy juz czesto rodziców nie ma albo sami wymagaja opieki....

Jarosław, wiem że pragniesz dla syna jak najlepiej, że jestes dobrym ojcem jednak nie możesz życ życiem dziecka...ono nalezy do niego... masz nie wychowywac przyszła ofiare losu, czy kozła ofiarnego klasowego... tylko w relacjach z innymi może nabyc doświadczeń pomagających mu na właściwą ocene zachowań innych...
rodzic ma byc dla dziecka autorytetem, czuć jego dostępność, że w każdej chwili moge przyjść i sie wyżalić i uzyskać pomoc, ale nie można dziecka bronic i za niego życ...to poważne naruszanie jego praw do wolności i poczucia bezpieczeństwa....

na koniec Jarosław, chciałabym sie mylić i jeśli nie twoje zachowania są inne względem syna to super...jeśli coście niepokoi i coś odbierasz do siebie z postu, prosze przeanalizuj to i staraj sie zmieniać dla dobra wszystkich

pozdrawiam

[Jarosław]

[Danka 9]

Jarosławie, witaj!
Przykro mi bardzo, ze jestes w takiej sytuacji. Jednak wierzę glęboko, ze kazdy kryzys ma cos na celu.
Przemianę małżonków?
Pokazuje nam ze cos nie gra.
Za kryzys sa odpowiedzialne dwie strony, jak juz pewnie wiesz, czytales forum.

Co teraz mozesz zrobic?
Na pewno powstrzymac sie od pokusy kontrolowania żony.
Choc wszystko w Tobie gotuje sie, co tez ona robi...zapanuj nad tym, sprobuj.
Nie wypytuj, nie interesuj sie nadmiernie.
Rozmawiaj z zoną jesli chcesz, ale nie osaczaj.
Ona juz podjela decyzje, slowami nie zatrzymasz jej prawdopodobnie.
Jedynie swoja przemianą...
Mieszkacie pod jednym dachem zatem jakos musicie komunikowac się, chocby co do syna.
Sprobuj uzbroic sie w Bozy spokój i miłość.
Pan Bog jest gwarantem Sakramentu, ktory jest miedzy wami i do niego zwracaj sie o pomoc.

Wydaje mi sie ze czeka Ciebie, dluga i ciekawa droga przemiany siebie..jesli bedziesz chciał nią kroczyć Pan Bog będzie pomagał!
Wszyscy na tym skorzystaja i żona i syn. :)

Bardzo namawiam do pogadania z jakims mądrym księdzem ktory zna sie na małżeństwach, z psychologiem, znalezienie grupy wsparcia, jesien wiec rozne grupy sie zaczynaja..
Moze rekolekcje ignacjańskie, warsztaty organizowane przez Jezuitow, rekolekcje Sycharowe?

Ciekawe jak zona zareagowalaby gdybys sie nieco "usamodzielnił" zaczal sam wyjezdzać, zyc swoim zyciem
Moze bylaby zadziwiona? tak czy siak, niezaleznie od żony Ty bys skorzystał a za Toba cala rodzina...
opieke nad synem da się zorganizować na pewno
odpoczalbys od atmosfery w domu, zlapal dystans
piszesz, ze zona wraca z naładowanym akumulatorem..a Ty? co z Tobą?
zadbaj o siebie, Pan Bog chce dla Ciebie, dla Was jak najlepiej
Kocha Ciebie z wszystkich sił, i chce byś też miał dla siebie tę miłość.

Glowa do góry. Z Panem Bogiem

Jarosławie, witaj!
Przykro mi bardzo, ze jestes w takiej sytuacji. Jednak wierzę glęboko, ze kazdy kryzys ma cos na celu.
Przemianę małżonków?
Pokazuje nam ze cos nie gra.
Za kryzys sa odpowiedzialne dwie strony, jak juz pewnie wiesz, czytales forum.

Co teraz mozesz zrobic?
Na pewno powstrzymac sie od pokusy kontrolowania żony.
Choc wszystko w Tobie gotuje sie, co tez ona robi...zapanuj nad tym, sprobuj.
Nie wypytuj, nie interesuj sie nadmiernie.
Rozmawiaj z zoną jesli chcesz, ale nie osaczaj.
Ona juz podjela decyzje, slowami nie zatrzymasz jej prawdopodobnie.
Jedynie swoja przemianą...
Mieszkacie pod jednym dachem zatem jakos musicie komunikowac się, chocby co do syna.
Sprobuj uzbroic sie w Bozy spokój i miłość.
Pan Bog jest gwarantem Sakramentu, ktory jest miedzy wami i do niego zwracaj sie o pomoc.

Wydaje mi sie ze czeka Ciebie, dluga i ciekawa droga przemiany siebie..jesli bedziesz chciał nią kroczyć Pan Bog będzie pomagał!
Wszyscy na tym skorzystaja i żona i syn. :)

Bardzo namawiam do pogadania z jakims mądrym księdzem ktory zna sie na małżeństwach, z psychologiem, znalezienie grupy wsparcia, jesien wiec rozne grupy sie zaczynaja..
Moze rekolekcje ignacjańskie, warsztaty organizowane przez Jezuitow, rekolekcje Sycharowe?

Ciekawe jak zona zareagowalaby gdybys sie nieco "usamodzielnił" zaczal sam wyjezdzać, zyc swoim zyciem
Moze bylaby zadziwiona? tak czy siak, niezaleznie od żony Ty bys skorzystał a za Toba cala rodzina...
opieke nad synem da się zorganizować na pewno
odpoczalbys od atmosfery w domu, zlapal dystans
piszesz, ze zona wraca z naładowanym akumulatorem..a Ty? co z Tobą?
zadbaj o siebie, Pan Bog chce dla Ciebie, dla Was jak najlepiej
Kocha Ciebie z wszystkich sił, i chce byś też miał dla siebie tę miłość.

Glowa do góry. Z Panem Bogiem