[w.z.]

[Basia73]

w.z. nawrócenie jest procesem ciągłym, bo codziennie mamy się nawracać.
Nie jest to ot tak, ze się stało nawrócenie i jest. Jeśli chodzi o powrót do Boga, to tak wróciłam do niego, staram się ciągle pogłębiać relację z Nim.
Poza tym chodzę na terapię indywidualną i grupową.
Nie rozumiem co masz na myśli pisząc, że "uczucie to próbujesz przerzucić na męża"?

Kinga napisała, że:

Cytat:

Szok wywołany zdradą dla strony porzuconej jest niewspółmiernie trudniejszy do przezwyciężenia, niż dla osoby wracajacej od kochanka lub kochanki. Odczucia nie są i nie mogą być jednakowe.

Owszem odczucia nie są jednakowe, tylko Kingo zapomniałaś o tym, że krzywdziciel jak to nazywacie krzywdzi nie tylko współmałżonka, rodzinę ale też siebie. Ciężar odpowiedzialności za skrzywdzenie tylu osób jest ogromny. Ciężko się nosi świadomość uczynienia zła.
Dlatego bardzo proszę miejcie to na uwadze, bo z części postów przebija tak i schemat:" ja to jestem taki biedny, poraniony przez tego co mnie skrzywdził, a on nic sobie z tego nie robi. On/ona to się bawił/a a ja cierpiałem/am. "
Uwierzcie po tych "kolorowych światłach" zostaje tylko niesmak, ból i złość na siebie. Cukierek w kolorowym papierku okazuje się g.....

Żeby było jasne NIE NEGUJĘ NICZYJEGO CIERPIENIA. Przeszłam już próbę postawienia się z tej drugiej strony, zresztą trochę miałam powody. Czułam ogromny ból, płakałam.
Nie wolno mi jednak patrzeć do tyłu, odpowiedzialna jestem za tu i teraz, dlatego staram się jak tylko mogę. Niedawno o.Pałyga podszedł do mnie i powiedział: "dziecko rób co do Ciebie należy + jeszcze więcej. Wypełniaj swoje obowiązki jak najlepiej."
Więc tak robię.

Czy sobie wybaczyłam ? Pan Bóg mi wybaczył i z szacunku do Jego miłosierdzia uznaję, że sobie wybaczyłam. Ale jak jest to do końca nie wiem. To jest moim zdaniem proces a nie takie hop siup i wybaczyłam.
Wiem, że wybaczanie mojego Męża tez jest procesem, że trzeba czasu. Tylko ten czas trzeba dobrze spożytkować a nie żyć tylko zdradami, krzywdami i karmić się takową literaturą, to nie pomaga iść do przodu, to raczej pomaga wpaść w pułapkę niewybaczonej krzywdy.

Kocham mojego Męża. Jest dobrym człowiekiem. Tego co się stało już nie odwrócę, chociaż bardzo bym chciała. Mam wpływ tylko na dzień dzisiejszy, dlatego tutaj trzeba działać. Nie mam już wpływu na przeszłość .Nie zmienię jej. Zmieniam więc siebie, żeby i mnie, Mężowi i dzieciom żyło się lepiej. Nie jest łatwo ale staram się.

w.z. nawrócenie jest procesem ciągłym, bo codziennie mamy się nawracać.
Nie jest to ot tak, ze się stało nawrócenie i jest. Jeśli chodzi o powrót do Boga, to tak wróciłam do niego, staram się ciągle pogłębiać relację z Nim.
Poza tym chodzę na terapię indywidualną i grupową.
Nie rozumiem co masz na myśli pisząc, że "uczucie to próbujesz przerzucić na męża"?

Kinga napisała, że:

Cytat:

Szok wywołany zdradą dla strony porzuconej jest niewspółmiernie trudniejszy do przezwyciężenia, niż dla osoby wracajacej od kochanka lub kochanki. Odczucia nie są i nie mogą być jednakowe.

Owszem odczucia nie są jednakowe, tylko Kingo zapomniałaś o tym, że krzywdziciel jak to nazywacie krzywdzi nie tylko współmałżonka, rodzinę ale też siebie. Ciężar odpowiedzialności za skrzywdzenie tylu osób jest ogromny. Ciężko się nosi świadomość uczynienia zła.
Dlatego bardzo proszę miejcie to na uwadze, bo z części postów przebija tak i schemat:" ja to jestem taki biedny, poraniony przez tego co mnie skrzywdził, a on nic sobie z tego nie robi. On/ona to się bawił/a a ja cierpiałem/am. "
Uwierzcie po tych "kolorowych światłach" zostaje tylko niesmak, ból i złość na siebie. Cukierek w kolorowym papierku okazuje się g.....

Żeby było jasne NIE NEGUJĘ NICZYJEGO CIERPIENIA. Przeszłam już próbę postawienia się z tej drugiej strony, zresztą trochę miałam powody. Czułam ogromny ból, płakałam.
Nie wolno mi jednak patrzeć do tyłu, odpowiedzialna jestem za tu i teraz, dlatego staram się jak tylko mogę. Niedawno o.Pałyga podszedł do mnie i powiedział: "dziecko rób co do Ciebie należy + jeszcze więcej. Wypełniaj swoje obowiązki jak najlepiej."
Więc tak robię.

Czy sobie wybaczyłam ? Pan Bóg mi wybaczył i z szacunku do Jego miłosierdzia uznaję, że sobie wybaczyłam. Ale jak jest to do końca nie wiem. To jest moim zdaniem proces a nie takie hop siup i wybaczyłam.
Wiem, że wybaczanie mojego Męża tez jest procesem, że trzeba czasu. Tylko ten czas trzeba dobrze spożytkować a nie żyć tylko zdradami, krzywdami i karmić się takową literaturą, to nie pomaga iść do przodu, to raczej pomaga wpaść w pułapkę niewybaczonej krzywdy.

Kocham mojego Męża. Jest dobrym człowiekiem. Tego co się stało już nie odwrócę, chociaż bardzo bym chciała. Mam wpływ tylko na dzień dzisiejszy, dlatego tutaj trzeba działać. Nie mam już wpływu na przeszłość .Nie zmienię jej. Zmieniam więc siebie, żeby i mnie, Mężowi i dzieciom żyło się lepiej. Nie jest łatwo ale staram się.

[ekola]

Nie sądzicie, że bardziej na współczucie zasługuje ten, kto poprzez zdradę odwrócił się od Boga, podeptał przykazania, skrzywdził najbliższe sobie osoby? Dla chwilowej przyjemności, źle pojętego szczęścia - wybrał życie bez Boga.
A kiedy ów zdradzacz dostrzega wreszcie swoją winę, kiedy przyzna się do błędu, wyspowiada przed Bogiem i uzyska przebaczenie - to my, skrzywdzeni, szykujemy dla niego długotrwałą pokutę.

Przecież kiedy małżonek krzywdził, zdradzał, ze łzami błagaliśmy Boga, by wrócił. Wrócił, przeprosił, stara się zadośćuczynić - a my co? Zamiast uczty radosnej, tak jak Ojciec powitał syna marnotrawnego, my urządzamy tym małżonkom wielomiesięczną stypę.

Elu, nie zgadzam się że to co dzieje się w małżeństwie po powrocie marnotrawnego małżonka - jest tylko winą osoby która zdradziła. Każdy odpowiada za siebie. Jeśli ktoś przez wiele miesięcy nie jest w stanie oderwać się od przeszłości, wypomina doznane krzywdy, na każdym kroku podkreśla brak zaufania - to jest to jego działanie i nie ma sensu usprawiedliwiać go tym, że kiedyś rok, pół roku temu małżonek zawiódł.
Zdradził, stało się... Bolało, a rany szybko się nie zabliźnią. Ale nie bądźmy teraz tymi, którzy nie potrafią spojrzeć w przód, tylko wciąż odwracają się do tyłu i rozpamiętują doznane krzywdy.
Bo najczęściej problem polega na tym że to MY doznaliśmy tych krzywd. NAS zdradzono. I chyba z tym MNIE najtrudniej się pogodzić.

Wiem, jak trudno jest wybaczyć. Przez prawie rok usiłowałam sobie z tym poradzić. Wiem również, że w ten sposób sama zamykałam się na działanie Pana Boga i na miłość męża.
Tak, widziałam jego rozpacz, jego wstręt do samego siebie. Tak, był na skraju depresji.
Nie wiem czy cierpiał tak jak ja wcześniej. Ale wiem, że tak jak on nie chciał (nie mógł?) mi pomóc w tym najgorszym czasie, tak ja nie chciałam (nie mogłam?) pomóc mu potem.

Mówimy sobie że to ludzkie zachowanie, normalne... Trudny jest ten czas po zdradzie... Codziennie rano obiecywałam sobie, że nie będę nawiązywać do przeszłości, że choć przez jeden dzień nie przypomnę mężowi, co mi zrobił... I przez wiele dni nie dotrzymywałam tej obietnicy. Szczerze mówiąc, nie czułam się z tym dobrze. Nawet jeśli to ludzkie...

Gdybym wcześniej potrafiła oderwać się od tej mojej krzywdy... A tak krzywdziłam męża i... siebie. Bo to ja wciąż tkwiłam i na siłę wpychałam moje małżeństwo w przeszłość. Tak jakby przyjemniej było taplać się w tym swoim poczuciu krzywdy niż wreszcie ruszyć do przodu i zobaczyć co przyszykował dla nas, razem, Pan Bóg.

Nie sądzicie, że bardziej na współczucie zasługuje ten, kto poprzez zdradę odwrócił się od Boga, podeptał przykazania, skrzywdził najbliższe sobie osoby? Dla chwilowej przyjemności, źle pojętego szczęścia - wybrał życie bez Boga.
A kiedy ów zdradzacz dostrzega wreszcie swoją winę, kiedy przyzna się do błędu, wyspowiada przed Bogiem i uzyska przebaczenie - to my, skrzywdzeni, szykujemy dla niego długotrwałą pokutę.

Przecież kiedy małżonek krzywdził, zdradzał, ze łzami błagaliśmy Boga, by wrócił. Wrócił, przeprosił, stara się zadośćuczynić - a my co? Zamiast uczty radosnej, tak jak Ojciec powitał syna marnotrawnego, my urządzamy tym małżonkom wielomiesięczną stypę.

Elu, nie zgadzam się że to co dzieje się w małżeństwie po powrocie marnotrawnego małżonka - jest tylko winą osoby która zdradziła. Każdy odpowiada za siebie. Jeśli ktoś przez wiele miesięcy nie jest w stanie oderwać się od przeszłości, wypomina doznane krzywdy, na każdym kroku podkreśla brak zaufania - to jest to jego działanie i nie ma sensu usprawiedliwiać go tym, że kiedyś rok, pół roku temu małżonek zawiódł.
Zdradził, stało się... Bolało, a rany szybko się nie zabliźnią. Ale nie bądźmy teraz tymi, którzy nie potrafią spojrzeć w przód, tylko wciąż odwracają się do tyłu i rozpamiętują doznane krzywdy.
Bo najczęściej problem polega na tym że to MY doznaliśmy tych krzywd. NAS zdradzono. I chyba z tym MNIE najtrudniej się pogodzić.

Wiem, jak trudno jest wybaczyć. Przez prawie rok usiłowałam sobie z tym poradzić. Wiem również, że w ten sposób sama zamykałam się na działanie Pana Boga i na miłość męża.
Tak, widziałam jego rozpacz, jego wstręt do samego siebie. Tak, był na skraju depresji.
Nie wiem czy cierpiał tak jak ja wcześniej. Ale wiem, że tak jak on nie chciał (nie mógł?) mi pomóc w tym najgorszym czasie, tak ja nie chciałam (nie mogłam?) pomóc mu potem.

Mówimy sobie że to ludzkie zachowanie, normalne... Trudny jest ten czas po zdradzie... Codziennie rano obiecywałam sobie, że nie będę nawiązywać do przeszłości, że choć przez jeden dzień nie przypomnę mężowi, co mi zrobił... I przez wiele dni nie dotrzymywałam tej obietnicy. Szczerze mówiąc, nie czułam się z tym dobrze. Nawet jeśli to ludzkie...

Gdybym wcześniej potrafiła oderwać się od tej mojej krzywdy... A tak krzywdziłam męża i... siebie. Bo to ja wciąż tkwiłam i na siłę wpychałam moje małżeństwo w przeszłość. Tak jakby przyjemniej było taplać się w tym swoim poczuciu krzywdy niż wreszcie ruszyć do przodu i zobaczyć co przyszykował dla nas, razem, Pan Bóg.

[w.z.]

[..monika..]

Elu,

Elu,

[Basia73]

W.Z. Tak, przyjęłam Chrystusa jako mojego Pana i Zbawiciela, korzystam z sakramentów.
Problem polega na tym, że tym kogo widzą moje ludzkie oczy jest mój mąż, a nie Chrystus. Wiem, że On jest , widzę, że działa, ale trudno mi widzieć Chrystusa w tym wszystkim.
Swoje obowiązki wypełniam z myślą, że robię to z miłości do mojego Męża, w którym jest poraniony Chrystus, powstrzymuję się od krzywdzenia słowem, ze względu na miłość itd.itd.

To nie jest stan euforii na wzór naszych braci ze wspólnot charyzmatycznych wykrzykujących "Moim Panem jest Jezus! Nawróciłam się !", ja to wszystko Mu oddaję na tyle na ile potrafię.

I podpisuję się pod słowami Moniki. Nikt z Was nie wie co czuje paralityk.

[ Dodano: 2009-09-15, 12:36 ]
Mój mąż nie jest w stanie mi wybaczyć. A ja nie jestem w stanie żyć z poczuciem bycia przeklętą. Nie daję rady...

W.Z. Tak, przyjęłam Chrystusa jako mojego Pana i Zbawiciela, korzystam z sakramentów.
Problem polega na tym, że tym kogo widzą moje ludzkie oczy jest mój mąż, a nie Chrystus. Wiem, że On jest , widzę, że działa, ale trudno mi widzieć Chrystusa w tym wszystkim.
Swoje obowiązki wypełniam z myślą, że robię to z miłości do mojego Męża, w którym jest poraniony Chrystus, powstrzymuję się od krzywdzenia słowem, ze względu na miłość itd.itd.

To nie jest stan euforii na wzór naszych braci ze wspólnot charyzmatycznych wykrzykujących "Moim Panem jest Jezus! Nawróciłam się !", ja to wszystko Mu oddaję na tyle na ile potrafię.

I podpisuję się pod słowami Moniki. Nikt z Was nie wie co czuje paralityk.

[ Dodano: 2009-09-15, 12:36 ]
Mój mąż nie jest w stanie mi wybaczyć. A ja nie jestem w stanie żyć z poczuciem bycia przeklętą. Nie daję rady...

[w.z.]

[Basia73]

Posłuchaj, ja nie wejdę w Twoją skórę ani Ty w moją. Nie zdradziłeś nigdy? Nie zgrzeszyłeś? Zazdroszczę.
Świetnie, że tak się pięknie nawróciłeś i Jezusa masz na ustach.
Nie wiesz co przeżywam, co się dzieje między nami, nie wiesz jak mi jest trudno i czego doświadczam.
Jestem w złej kondycji psychicznej a mój mąż swoim postępowaniem robi wszystko, żeby mnie udręczyć, więc nie dziw się, że po ludzku mam po prostu dość !
Nie rozumiesz co znaczy nie mieć sił?
Czujesz się mocny? Świetnie, bo ja nie.

I nie gadaj pierdoł że lepiej zniósł byś śmierć ukochanej osoby niż zdradę, bo tego nie wiesz. Twoja żona dzięki Bogu żyje, więc nie opowiadaj takich rzeczy. Bo to jest durne gadanie, jakby Ci żona umierała to byś Boga zaklinał, żeby tylko ożyła.

Posłuchaj, ja nie wejdę w Twoją skórę ani Ty w moją. Nie zdradziłeś nigdy? Nie zgrzeszyłeś? Zazdroszczę.
Świetnie, że tak się pięknie nawróciłeś i Jezusa masz na ustach.
Nie wiesz co przeżywam, co się dzieje między nami, nie wiesz jak mi jest trudno i czego doświadczam.
Jestem w złej kondycji psychicznej a mój mąż swoim postępowaniem robi wszystko, żeby mnie udręczyć, więc nie dziw się, że po ludzku mam po prostu dość !
Nie rozumiesz co znaczy nie mieć sił?
Czujesz się mocny? Świetnie, bo ja nie.

I nie gadaj pierdoł że lepiej zniósł byś śmierć ukochanej osoby niż zdradę, bo tego nie wiesz. Twoja żona dzięki Bogu żyje, więc nie opowiadaj takich rzeczy. Bo to jest durne gadanie, jakby Ci żona umierała to byś Boga zaklinał, żeby tylko ożyła.

[..monika..]

[ekola]

To ja chyba jednak wolę zdradę męża pojednanie i nadzieję na lepszą i dojrzalszą miłość w przyszłości niż jego zejście z tego świata (które i tak kiedyś nastąpi...)

Mój mąż kiedys mi powiedział: Ty możesz się ode mnie odsunąć, wyrzucić mnie ze swojego życia, ja nie. Muszę żyć ze świadomością jaki jestem, jaki się okazałem.

Jaki? - grzeszny. Tak samo jak ja.
Lata temu powiedziałam mężowi w kłótni, że go nie kocham. Zraniłam? Tak. Oczywiście, następnego dnia przeprosiłam i sprawa załatwiona, nie? Ale czy pomyślałam jak zabolały go te słowa? Chyba nie. A pamiętał je długo. No ale przeprosiłam - to czego jeszcze chce???

Myślę, że oprócz pytania do Basi o obecność Jezusa w jej życiu, warto zadać to pytanie jej mężowi. Bo Jezus to miłość i przebaczenie.

To ja chyba jednak wolę zdradę męża pojednanie i nadzieję na lepszą i dojrzalszą miłość w przyszłości niż jego zejście z tego świata (które i tak kiedyś nastąpi...)

Mój mąż kiedys mi powiedział: Ty możesz się ode mnie odsunąć, wyrzucić mnie ze swojego życia, ja nie. Muszę żyć ze świadomością jaki jestem, jaki się okazałem.

Jaki? - grzeszny. Tak samo jak ja.
Lata temu powiedziałam mężowi w kłótni, że go nie kocham. Zraniłam? Tak. Oczywiście, następnego dnia przeprosiłam i sprawa załatwiona, nie? Ale czy pomyślałam jak zabolały go te słowa? Chyba nie. A pamiętał je długo. No ale przeprosiłam - to czego jeszcze chce???

Myślę, że oprócz pytania do Basi o obecność Jezusa w jej życiu, warto zadać to pytanie jej mężowi. Bo Jezus to miłość i przebaczenie.

[samotna]

[..monika..]

dziekuje za wyjasnienie
ja jednak nadal mysle, ze jest to bardzo egocentryczne podejscie do tematu, bo patrzy sie na to wszystko przez pryzmat wlasnego skrzywdzenia.
smierc jest naturalna koleja rzeczy.. ale tak samo z naszymi upadkami! nawet Swieci upadali, a czesto ich upadki potem motywowaly ich do tego, zeby stawac sie lepszymi, by tym bardziej nad soba pracowac.
latwiej nie zawsze znaczy - lepiej.

dziekuje za wyjasnienie
ja jednak nadal mysle, ze jest to bardzo egocentryczne podejscie do tematu, bo patrzy sie na to wszystko przez pryzmat wlasnego skrzywdzenia.
smierc jest naturalna koleja rzeczy.. ale tak samo z naszymi upadkami! nawet Swieci upadali, a czesto ich upadki potem motywowaly ich do tego, zeby stawac sie lepszymi, by tym bardziej nad soba pracowac.
latwiej nie zawsze znaczy - lepiej.

[ekola]

Masz rację samotna,
i chyba nie ma co wchodzić głębiej w temat, bo znów wrócimy do obliczania i porównywania krzywdy i cierpienia. A każdy przeżywa to na swój sposób, indywidualnie... i ma do tego prawo.

Myślę, że na współmałżonka, jego decyzję o odejściu też nie mamy wpływu...
Na jego słowa...
Mamy wpływ tylko na to jak sobie z tym poradzimy.

Masz rację samotna,
i chyba nie ma co wchodzić głębiej w temat, bo znów wrócimy do obliczania i porównywania krzywdy i cierpienia. A każdy przeżywa to na swój sposób, indywidualnie... i ma do tego prawo.

Myślę, że na współmałżonka, jego decyzję o odejściu też nie mamy wpływu...
Na jego słowa...
Mamy wpływ tylko na to jak sobie z tym poradzimy.

[w.z.]

[Basia73]

Myśl sobie co chcesz.

Myśl sobie co chcesz.