Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować
swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Portal  AlbumAlbum  NagraniaNagrania  Ruch Wiernych SercRuch Wiernych Serc  StowarzyszenieStowarzyszenie  Chat
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  FAQFAQ  12 kroków12 kroków  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy  StatystykiStatystyki
 Ogłoszenie 

Poprzedni temat «» Następny temat
Jak żyć po zdradzie
Autor Wiadomość
Basia73
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 08:18   Re: Pomóżcie, jak żyć po zdradzie męża

..monika.. napisał/a:

zauwazylam, ze strasznie czesto tak to wyglada w sytuacji kryzysowej.
jedna strona bardzo chce naprawy, powrotu, nawrocenia tej drugiej strony... ale... kiedy ono nastepuje - wczesniej czekajaca, trwajaca i majaca nadzieje na powrot osoba zamyka sie i odwraca. dopiero wtedy do niej dociera, ze nic, co sie teraz zdarzy, ze zadna przemiana nie cofnie tego co sie stalo?


Otóż to. Najpierw batalia o powrót męża/żony na łono rodziny, starania o to aby mimo wszystko być razem. A potem? Mąż/żona wraca a współmałżonek funduje izolację psychiczną, fizyczną. Najpierw otwarte ramiona, a potem codzienne kopanie leżącego.

Współmałżonek żyje wciąż w poczuciu krzywdy, zranienia i zamiast zadbać o teraźniejszość i starać się budować od nowa (przy okazji pracując nad sobą) żyje przeszłością.

I co wtedy? Kolejne frustracje, poczucie bycia niekochanym, tęsknota za miłością, za zainteresowaniem. Głód czułości i brak poczucia bezpieczeństwa.
Ja wróciłam. I co z tego? Nie wiem kim jestem dla mojego męża. Skupiam się na wypełnianiu obowiązków żony i matki. Staram się jak mogę. Tylko, że teraz mąż z pozycji skrzywdzonego wszedł w rolę krzywdziciela. Mnie również jest ciężko. Nie tylko jemu.
Czy będziemy tak do końca życia się boksować?

Mój mąż nałogowo siedzi na tym forum, nie wiem po co. Zamiast zająć się tym co teraz między nami, zajmuje się problemami innych i żyje wciąż przeszłością. Mam na czole wytatuować sobie, że zdradziłam męża?
Czy to pomoże? A może to już koniec, może bez sensu są wszelkie powroty? Czy ktoś mi na to odpowie?

Tak to widzę. Takie są moje odczucia.

Pytanie było jak żyć po zdradzie? Żyć, starać się ze wszystkich sił żyć i nie wpaść w pułapkę niewybaczonej krzywdy.
 
     
Krzyk
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 09:34   

Cytat:
Tylko, że teraz mąż z pozycji skrzywdzonego wszedł w rolę krzywdziciela.

Tak mam ciągle poczucie krzywdy i zranienia ale emocje juz są mniejsze niż kilka miesiący wcześniej.
jest właśnie rocznica tamtych wydarzeń i jestem "sparaliżowany", nie umiem sobie z tym poradzić. Próbowałem odciąć się o Ciebie psychicznie by nie myśleć o sobie w tym związku - stanąć obok- i rzeczywiście trochę pomaga - wtedy widzę to z innej perspektywy, widzę swoje błędy.
Jest coś co wzbudza niepokój. Moje scenariusze. Czarnowidztwo.
Cytat:
Kolejne frustracje, poczucie bycia niekochanym, tęsknota za miłością, za zainteresowaniem. Głód czułości i brak poczucia bezpieczeństwa.

własnie że moje teraźniejsze postępowanie może doprowadzić do podobnych zachowań z twojej strony. Czuję się szantażowany. Nie dajesz mi tego czego oczekuję to znajdę znowu gdzie indziej. Ale tym razem to już będzie moja odpowiedzialność.
 
     
Basia73
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 10:10   

Mężu, swego czasu chyba Nałóg w naszym wątku napisał, że pamiętać trzeba, ale nie warto tym żyć.
Dziś jest 14 września 2009 rok. Czy będziesz teraz codziennie zaglądał w komórkę i patrzył na notatki z roku 2008, aby sobie powspominać?
Czy może zechcesz zostawić to za sobą, bez oglądania się za siebie i skupisz na tym co teraz?

Lepiej obchodzić dobre rocznice, takie jak rocznica ślubu, rocznica zaręczyn - pamiętasz o niej? Jutro jest rocznica naszych zaręczyn, czy ją będziesz obchodził? Czy tylko te złe?

Mimo tego, że mnie ewidentnie odtrącasz, nie pójdę tamtą drogą. Jestem od czerwca na terapii. Dużo się zmieniło. A może skoro sobie nie radzisz to w końcu zdecydujesz się na terapię indywidualną?
Dopóki będziesz żył w przeświadczeniu, że ja jest katem, a Ty jesteś ofiarą to nie pójdziemy razem do przodu.
 
     
Krzyk
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 10:23   

o jutrzejszej rocznicy zaręczyn pamiętasz bo od niedawna nosisz pierścionek z datą i godziną zaręczyn. Ja faktycznie zapomniałem, zreszta chyba nigdy jej nie obchodziliśmy.
Niestety złe emocje bardziej zapadają w pamięć.
Cytat:
Jestem od czerwca na terapii. Dużo się zmieniło.

to co w takim razie miało znaczyć Twoje sobotnie zachowanie?
Cytat:
Dopóki będziesz żył w przeświadczeniu, że ja jest katem, a Ty jesteś ofiarą to nie pójdziemy razem do przodu.

Ty znowu uważasz że jest odwrotnie.

Czy możemy się umówić że będzie czułość bez sexu?
Tę sferę trzeba u nas oczyścić.
 
     
Basia73
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 10:41   

Dziękuję, że mi wypomniałeś, że od niedawna noszę pierścionek. Tak, noszę , nareszcie noszę. Pytasz co znaczyło moje sobotnie zachowanie? To zbyt intymne, żeby się dzielić na forum. Nie widzisz pozytywnych zmian, za to punktujesz moje upadki.
Co do roli kata i ofiary, to w tej chwili rzeczywiście jest odwrotnie.

Co do czułości i sexu to już się umawialiśmy o tą czułość i jakoś ani widu ani słychu.
Jak TY zamierzasz oczyścić sferę sexu? A może by tak Bogu to oddać a po swojemu starać się ze wszystkich sił?
Oczyszczanie wg Ciebie to zaprzestanie współżycia.
Może podziel się swoimi pomysłami, zobaczymy co inni o tym sądzą?
 
     
Krzyk
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 10:48   

tylko może w innym wątku bo ten i nie nasz i ewidentnie do nas jeszcze nie pasuje.
 
     
Basia73
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 10:53   

To załóż nowy wątek
 
     
w.z.
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 11:12   

Krzyk napisał/a:
Niestety złe emocje bardziej zapadają w pamięć.


Witaj. To prawda z tymi emocjami, ale trzeba czasem zaryzykowac i dac szansę drugiej stronie. Może wybierzecie się na
http://www.spotkaniamalze...n_dla_malzenstw

to spotkania własnie po to sa by nauczyc się dialogu.

A co do sexu to podoba mi się takie stwierdzenie, że gra wstępna zaczyna się już od rana. To całokształt naszego odnoszenia się do ukochanej czego uwieńczeniem jest spotkanie w alkowie.
pozdrawiam
 
     
Basia73
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 11:23   

Byliśmy już na tych rekolekcjach. Byliśmy też na dwutygodniowych rekolekcjach.
Problem polega na tym, że najpierw trzeba samemu chcieć coś w sobie zmienić i bić się w piersi, a nie czekać aż Pan Bóg zrobi coś za nas.
Mój mąż nie chce ze mną współżyć, bo uważa, że tym sposobem uzdrowi relacje małżeńskie.
Na razie skutecznie kopie dół pod samym sobą i całą rodziną .

Niby da szansę ale tak naprawdę nie dał. To trudna sytuacja.
W obliczu stosu książek jakie pochłonął mój Mąż, powinien znać zasady dialogu na pamięć. Żadnego dialogu nie ma, oprócz wymiany zdań na tym forum.
 
     
nałóg
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 14:35   

uuufffffff ........żeby chciało sie chcieć........... przestać isć do przodu z głowa odwróconą do tyłu.
Krzyk,Ty jesteś chyba ksiażkowym przykładem pyszałka i egocentryka.
Baśka się przyznała,poprosiła o wybaczenie,stara sie zadośćuczyniać,wyznała sobie,Tobie,Bogu i innym ludziom istotę swego grzechu, Bóg przebaczył,ludzie zrozumieli a tylko jeden Krzyk mieni sie wyżej od Boga........... czyż to nie egocentryzm???

Odwaracasz głowe do tyłu,gapisz sie w tył i potykasz się non stop o przeszłość.
O przeszłości trzeba pamiętać ale nie można nią żyć.

Czy jesteś w stanie zmienić przeszłość? zjeść wczorajsze śniadanie??

Pogody Ducha
 
     
pullo
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 15:18   

Basiu73
Jestem w takiej samej sytuacji jak Krzyk. Czytając wasze posty widzę u siebie podobne zachowania i uczucia jak u Krzyka...
To może moim zdanie wynikać z lęku przed ponownym skrzywdzeniem.
Ja czuję podobnie i staram się przełamać.
Być może moja żona tego w ogóle nie zauważa.
Ciągle jest niezadowolona itd ... ale ja również nie jestem przez ten czas ideałem - generalnie to jestem smutny ...i pewnie też niezadowolony.
Czuję ,że tak pomału przesypują się w mojej głowie ziarenka piasku które powodują ,że zmieniam się bardzo powoli na lepsze. Pomaga mi bardzo w tym komunia święta i modlitwa.
Nie wiem jak u was ale moja żona nie mówi mi w dalszym ciągu o wszystkim.
Nie pokazuje mi swojej komórki (trzyma ją ciągle schowaną) - mówi że wróciła bo myślała że ja się zmienię.
Stwierdziła ,że gdyby spotkała go na ulicy powiedziała by mu cześć , i ona nie widzi nic złego w tym... A ja widzę.
Jak mówię jej o pewnych faktach to zaprzecza albo milknie ...
Wg niej mnie nie zdradziła... ja nie chcę jej tego wmawiać ale czuję inaczej :(
W sumie to nie wiem co robić teraz. Trwam

Minął już prawie rok od jej powrotu i my również nie mieliśmy sexu.
Nie będę się prosił przecież o to. Sytuacji przez to wszystko też nie mogę zaaranżować.
Wasza dyskusja bardzo mi pomogła coś zrozumieć , coś co ja robię źle - dziękuję.
 
     
Ela1969
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 19:35   Re: Pomóżcie, jak żyć po zdradzie męża

Witajcie Basiu i Krzyku!
Dzisiejsze posty rozpoczęliście na moim wątku (i bardzo dobrze) więc i ja postanowiłam się przyłączyć.

cyt>
"zauwazylam, ze strasznie czesto tak to wyglada w sytuacji kryzysowej.
jedna strona bardzo chce naprawy, powrotu, nawrocenia tej drugiej strony... ale... kiedy ono nastepuje - wczesniej czekajaca, trwajaca i majaca nadzieje na powrot osoba zamyka sie i odwraca. dopiero wtedy do niej dociera, ze nic, co sie teraz zdarzy, ze zadna przemiana nie cofnie tego co sie stalo?[/quote]

Otóż to. Najpierw batalia o powrót męża/żony na łono rodziny, starania o to aby mimo wszystko być razem. A potem? Mąż/żona wraca a współmałżonek funduje izolację psychiczną, fizyczną. Najpierw otwarte ramiona, a potem codzienne kopanie leżącego.

Współmałżonek żyje wciąż w poczuciu krzywdy, zranienia i zamiast zadbać o teraźniejszość i starać się budować od nowa (przy okazji pracując nad sobą) żyje przeszłością".


Basiu masz pretensje do męża o to, że Twój mąż zamyka się, odwraca, żyje w poczuciu krzywdy, a Tobie też jest ciężko. Tak zgadzam się, pewnie Tobie również jest ciężko i masz wyrzuty sumienia, ale czy Twoje wyrzuty sumienia to taka sama krzywda jaką odczuwa Twój mąż? Mówię ci, że z całą pewnością nie. ja jestem z tej samej strony co Twój mąż, to mnie mąż zdradzał przez rok z młodą dziewczyną (tylko osiem lat starszą od naszej córki)więc wiem dokładnie co czuje Krzyk. Odpowiedz sobie sama na pytanie jeszcze raz czy Twoja krzywda i jego jest taka sama? A gdzie były wytrzuty sumienia wasze (piszę to również o swoim mężu) jak nas zdradzaliście, czy umieliście sami z własnej woli to zakończyć, bo mój mąż nie umiał, ciągnął to rok. A teraz chcecie aby ta naprawa małżeństwa nastąpiła szybko, bo wy żałujecie, macie wyrzuty sumienia? Ludzie cierpliwości!!!! Teraz porównam Ciebie i siebie bo obie jesteśmy kobietami i to po dwu stronach. Powiedz proszę, czy Ty ze swoimi wytrzutami sumienia i chęcią naprawy płakałaś codzienie, nie mogłaś jeść, spać, masz depresję, huśtawki nastrojów, czy same łzy leciałay Ci codziennie jadąc do pracy i z pracy autobusem, czy nie chciałaś widzieć ludzi bo ja tak, miałm i mam do dzisiaj to wszystko. Przepraszam, że tak piszę, nie poczuj się proszę urażona, ale chcę ci powiedzieć że poczycie krzywdy jaką nam wyrządziliście (ty swojemu mężowi i mój mąż mnie) jest nieporównywalna i nie da się nad tym przejść do porządku dziennego ot tak.
Trzeba czasu, bardzo dużo czasu i musicie to zrozumieć, że to co teraz dzieje się w naszych rodzinach to niestety ale to wasza wina. Nauczcie się dialogu, cierpliwości, a nie postawa roszczeniowa bo czego my chcemy, wy przecież żałujecie i powinno już wszystko być dobrze. Uwież mi prosze, że tak się poprostunie da i u mnie naprawa naszego małżeństwa trwa jeszcze krócej niż romans mojego męża. Powtrzam raz jeszcze na to trzeba bardzo dużo czasu, nieskazitelnej postawy z waszej strony aby ponownie odzyskać zaufanie a dopiero później aby uczucia wróciły na nowo.Nie znam waszej historii ale piszę z punktu widzenia swojej, napewno też każda historia jest inna ale poczucie krzywdy osoby skrzywdzonej jest takie samo.
Pytanie było jak żyć po zdradzie? Żyć, starać się ze wszystkich sił żyć i nie wpaść w pułapkę niewybaczonej krzywdy.[/quo

Powiem jeszcze jedno a gdyby tak role się odwróciły, umielibyście tak szybko zapomnieć i cieszyć sie miłością i małżeństwem? Powiem Ci, że nie i lepiej abyście (Ty mój mąż) nigdy nie musieli się o tym przekonać jak to boli. Mam nadzieję, że Ty nie wiesz, że Twój mąż nie odplacił Ci się tym samym, ja się nie odpłaciłam, chociaż na początku taka myśl przyszła mi do głowy. Nawet był kandydat ale ja poprostu nie umiem tego zrobić, poprostu.Chociaż musicie sobie zdawć z tego sprawę, że jak jedno z małżonków to zrobi to daje "zielone światło" temu drugiemu. Ja wiem po co zakładałam rodzinę i z kim chcę być , na dobre i na złe. I tutaj chylę nisko czoła ludziom, którzy w obliczu odromnych trudnośći, chorób, kalectwa potrafią być ze sobą, cieszyć się, pomagać i szanować w doli i niedoli. Myśle też myślę tu o swoim męż, że niektórym z dobrobytu w głowach się poprzewracało albo chcieli złapać ostatnie tchnienie młodości. Ktoś na forum pisał, że za kryzys są odpowiedzialne obie strony, pewnie tak, pod warunkiem, że taki kryzys jest. Zawsze byłam i jestem przykładną żoną i matką, stojącą murem za swoją rodziną. Kiedyś mąż powiedział do mnie, że on nie rozumie mężczyżn, którzyzdradzają swoje żony jak wszystko mają w domu. Zapytałam wówaczs "a Ty masz, niczego Ci nie brakuje" odpiedział mnie niczego nie brakuje. Minęło kilka lat i bęc!!!! Chcę powiedzieć wszystkim zdradzającym swoich współmałżonków, że na początku trzeba mówić o swoich potrzebach, pragnieniach itd. a nie iść w zdradę. Mój mąż ze mną nie rozmawiał, bo nie umie rozmawiać otwarcie,więc pytam się jaka byłą w tym moja wina.Zapytany przez psychologa dlaczego to zrobił wiesz co odpowiedział, że jak czasami posprzątał w domu to żona go nie pochwaliła. Myślałąm, że "pęknę ze śmiechu" jaki miał powód do zdrady, a później powiedział, że nie chce żadnych zmian w zachowaniu żony. Ręce mi opadły. Wiec ja teraz pytam, a kto mnie chwalił, że sprzątałam, prałałam, prasowałam, gary, przez tyle lat i nikt mnie nie chwalił i nie poszłąm zdradzać. Poza tym każdy kto mieszka pod jednym dachem, ma chyba jakieś obowiązki, czy może się mylę?
Strasznie się rozpisałam ale chcę Ci jeszcze raz powiedzieć, że przebaczenie zdrady i naprawienie krzywd nie jest ani proste, ani szybkie. Mam nadzieję, że Cię nie uraziłam bo nie to było moim zamiarem.
Pozdrawiam Was serdecznie i mam nadzieję, że powoli, powoli uda się wam i nam, czego wszystkim z całego serca życzę.
 
     
m.z.
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 21:24   

drodzy Małżonkowie, my mamy już ten etap za sobą, nie jest on przyjemny dla żadnej strony i mogę Wam powiedziec tylko jedno, że nie warto się gniewac na siebie, rozmowa szczera przede wszystkim, "Niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce", żyjcie tak tak by ten dzień był ostatni, co byś chciał/chciała powiedzic jej/jemu gdybyś wiedział/ła że jutro już jej/ go nie zobaczysz? ale to wszystko jak już na pewno wiecie gdyż jesteście po rekolekcjach jest możliwe z Panem Bogiem, to On musi byc na pierwszym miejscu. nie zapominajcie że jesteście jednością(Rdz2,24:mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączą się ze swoją żoną tak ściśle że stają się jednym ciałem), za tym zjednoczeniem stoi sam Bóg.

pozdrawiam
z Panem Bogiem dacie rade
 
     
Basia73
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 22:05   

Elu, gratuluję, że jesteś taką wspaniałą małżonką. Szczerze zazdroszczę. Bo widzisz ja jestem niedoskonała i grzeszna. Pogubiłam się strasznie i wyrządziłam krzywdę przede wszystkim sobie. Pytasz:
Cytat:
Powiedz proszę, czy Ty ze swoimi wytrzutami sumienia i chęcią naprawy płakałaś codzienie, nie mogłaś jeść, spać, masz depresję, huśtawki nastrojów, czy same łzy leciałay Ci codziennie jadąc do pracy i z pracy autobusem, czy nie chciałaś widzieć ludzi bo ja tak, miałm i mam do dzisiaj to wszystko. Przepraszam, że tak piszę, nie poczuj się proszę urażona, ale chcę ci powiedzieć że poczucie krzywdy jaką nam wyrządziliście (ty swojemu mężowi i mój mąż mnie) jest nieporównywalna i nie da się nad tym przejść do porządku dziennego ot tak.


Tak. Ze swoimi wyrzutami sumienia płakałam codziennie, nie mogłam ani jeść ani spać, chciałam się zabić, żeby mój mąż miał święty spokój.
Uwierz, że świadomość wyrządzenia krzywdy osobie najbliższej jest przytłaczająca. Nie warto porównywać, czyj ból jest większy.
Rozumiem, że masz wstręt do takich jak ja ale proszę nie wylewaj na mnie swoich żalów, nie jestem Twoim mężem, a ocenę kogokolwiek pozostaw Panu Bogu.
Swoją droga wyśmiewanie własnego małżonka na forum jest nie na miejscu.
i nie zapomnij o najważniejszym, ja tez kiedyś uważałam , że "nigdy" nie zrobię tego czy tamtego. "Jeśli stoisz bacz abyś nie upadł", a uwierz mi upadek może być szybki i bardzo bolesny.

Wszystkiego dobrego.


m.z. dziękuję
 
     
kinga2
[Usunięty]

Wysłany: 2009-09-14, 22:45   

Basia73, Krzyk,
Witajcie, ten post piszę do Was obojga.
Kiedy czytałam Waszą pogawędkę coś mi się rzuciło w oczy.
Po pierwsze ogromne poczucie braku czułości i bezpieczeństawa uczuciowego.
A po drugie nieustanne widmo skrzywdzenia, które wyziera ze wszystkiego czego się podejmujecie dla ratowania małżeństwa.

Basiu 73, to co napisała Ela 1969 jest całkowicie prawdą. Szok wywołany zdradą dla strony porzuconej jest niewspółmiernie trudniejszy do przezwyciężenia, niż dla osoby wracajacej od kochanka lub kochanki. Odczucia nie są i nie mogą być jednakowe.
Ten kto wraca, pokaja się i szczerze chce odbudować relacje małżeńskie oprócz dobrej woli, ukorzenia i zadośćuczynienia nieżadko musi też doświadczyć tej bezsilności, którą ich współmałżonkowie przeżywali podczas całego romansu. I ta bezsilność nie jest żadną karą tylko elementem zdrowienia ich współmałżonka, gdyż uczy empatii dla bólu duchowego. Wszak zdrada małżeńska nie urywa nam ręki, ani nogi, ale dogłębnie rujnuje ducha i psychikę.
Zrozum, że choćbyś była najbardziej wrażliwą osobą to dopóki jesteś osobą sprawną fizycznie nie wczujesz się w paralityka. I to nie jest żaden przytyk tylko obserwacja.
Czasem same chęci zadośćuczynienia nie wystarczą, aby efekty były zadowalające dla obojga małżonków.
Jest również bardzo źle, gdy osoba decydująca się przyjąć z powrotem wiarołomnego małżonka wycofuje się psychicznie i przyjmuje pozycję zasklepionego bólu. Taka postawa jest równie destrukcyjna dla związku jak zdrada.
Krzyk ,jeżeli Twoje wycofanie trwa dłużej niż (mniej więcej) połowa czasu, który Twoja żona czynnie Cię raniła, to znaczy, że musisz coś z tym robić. Normalne jest to ,że do uzdrowienia duchowego potrzeba czasu, ale jeśli proces jest poprawny to ten czas jest ograniczony.
Mam jednak wrażenie, że Basia sama podała sposób uzdrowienia sytuacji.
Basia73 napisał/a:
Byliśmy też na dwutygodniowych rekolekcjach.
Problem polega na tym, że najpierw trzeba samemu chcieć coś w sobie zmienić i bić się w piersi, a nie czekać aż Pan Bóg zrobi coś za nas.
Mój mąż nie chce ze mną współżyć, bo uważa, że tym sposobem uzdrowi relacje małżeńskie.
Na razie skutecznie kopie dół pod samym sobą i całą rodziną .
Niby da szansę ale tak naprawdę nie dał. To trudna sytuacja.


Napisałaś, że byliście na rekolekcjach, a to znaczy, że jesteście otwarci na leczenie duchowych zranień mocą Chrystusa i że stagnacja Was spycha w dołek.

To nasunęło mi pewien pomysł, z którego może zechcecie skorzystać. Skoro mąż nie zbliżać się do Ciebie fizycznie, to może właśnie tu należy popracować nad uzdrowieniem.
Jest taki ruch dla samotnych i małżeństw nazywa się RCS pomaga ludziom ze zranieniami w sferze seksualnej odzyskać czystość i rozpocząć życie od nowa. :-D
Podaję Wam link do modlitwy zamieszczonej na forum:
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?p=69351#69351

Tu linki do strony o RCS:
http://www.duszpasterstwo...pl/page/rcs.htm
na tej stronie podane są telefony liderów ruchu, można pogadać osobiście i podpytać o szczegóły.
http://www.milujtesa.org/pg/pl/inicjatywy_ms.html
http://www.ksm.cba.pl/rcs.html
oraz numery Miłujcie się bierzący i archiwalne.

Tu link do sanktuarium patronki ruchu:
http://pz.lap.pl/

Wiem, że w Sanktuarium można nabyć pierścień bł. Karoliny i uczestniczyć w specjalnych nabożeństwach, ale to już sami ustalicie jeśli będziecie chcieli.
Po takiej duchowej kuracji mozna odnowić przyżeczenie małżeńskie.

Myślę, że mając w sobie szczerą potrzebę uzdrowienia tej sfery małżeńskiego życia trwając na modlitwie pokonacie tę barierę, którą w tej chwili zbudował Krzyk. Sądzę, że właśnie ona wskazuje na potrzebę uzdrowienia jakiegoś elementu waszych relacji, aby nie powtórzyły sie błędy i nie doprowadziły do następnego ostrego kryzysu. Chyba to też pomoże nawiązać szczery dialog małżeński.

Oprócz tego może dobrze zahaczyć o poradę seksuologa, gdyż kryzys mógł dokopać się do jakiegoś nieuświadomionego wcześniej problemu w tej sferze lub go wywołać. Dlatego podaję link przykładowy, a Wy musicie poszperać w necie i znaleźć poradnie blisko siebie, ale musi być chrześcijańska, aby nieodpowiedzialna porada nie pogłębiła problemu.
http://goscniedzielny.wia.../1171968432.pdf

Modlitwa miłości
Panie, pozwól mi doświadczyć Ciebie

w miłości mojego współmałżonka,

usłyszeć Ciebie w jego słowie,

poczuć Twoją delikatność w jego delikatnym

geście, dotyku, pieszczocie. Pragnę odczuć Twoją

bliskość, obecność by Ciebie nasz Panie wielbić

w moim współmałżonku.

Panie, niech również mój współmałżonek

doświadczy Twojej Miłości, uzdolnij mnie, aby

przez moją miłość mógł on odczuć,

że Ty go Panie kochasz! Niech nasze małżeńskie życie

stanie się wypełnieniem Twojej świętej woli.

Prosimy Cię pomóż nam uobecniać w naszej miłości

Twoją bezgraniczną miłość,

naucz jak przyczyniać się dla dobra ukochanej osoby, jak

stać się w pełni dla niej darem

i obdarowanie z jej strony przyjąć.

Zabierz serca kamienne i daj nam serca z ciała, serca, które

słuchają i współodczuwają, które akceptują swoje

słabości i wady, które przebaczają

i okazują miłosierdzie. Amen

Modlitwa przed dialogiem
Jezu Chryste, nasz Panie i Zbawicielu!

W dzień przed męką modliłeś się za swoich uczniów:

" spraw Ojcze, aby byli jedno"

To była modlitwa także i za nasze małżeństwo.

Ty bowiem pragniesz naszej jedności i autentycznej miłości.

Oto teraz zasiadamy do dialogu,

aby wypełnić Twoje gorące pragnienie.

Udziel nam, prosimy, światła i mądrości Twojego Ducha.

Spraw, abyśmy umieli mówić o swoich uczuciach,

bez oskarżania czy obwiniania drugiej strony.

Pomóż nam, wzajemnie wysłuchać się i dobrze zrozumieć.

Daj nam odwagę podjęcia postanowień,

umacniających naszą miłość małżeńską

i zbliżających nas do Ciebie, naszego Pana.

Amen

źródło:http://www.szansaspotkania.net/index.php?page=8729
( na tej stronie znajdziecie wiele treści o intymnej sferze pożycia małżeńskiego)

Szczerze ufam,że Wam sie uda. :lol: To co wartościowe zawsze rodzi się w cierpieniu.
Gdybyście potrzebowali modlitewnego wsparcia to na tej stronie go znajdziecie. Siostry omadlają problemy małżeńskie:
http://www.kapucynki.pl/grono.html

A to pożyteczna ciekawa stronka, uwaga na prawo u góry pliki audio:
http://akademia24.pl/
Z Panem Bogiem
 
     
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  
Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Strona wygenerowana w 0,02 sekundy. Zapytań do SQL: 8