[Ola2]

DLA NAS SAMYCH PRZEBACZENIE DRUGIEJ OSOBIE JEST WAŻNE. Bo to leczy nas samych !!

A czy ktoś przeczy temu?

Piszę, o tym, że dopóki krzywda nie ustaje, nie można wymagać od osoby pokrzywdzonej, że będzie przebaczała on-line. A że na forum jest dużo takich osób, więc podaję swoją metodę, która u mnie przyniosła dobre rezultaty (brak resentymentów): odcięcie się od krzywdziciela/krzywdy, praca nad sobą i zajmowanie się sobą, włożenie wszelkich sił, aby nie dopuścić do eskalacji nienawiści i agrasji (najczęściej kiedy osoba skrzywdzona opanuje emocje, to krzywdziciel robi się jeszcze "gorszy").

DLA NAS SAMYCH PRZEBACZENIE DRUGIEJ OSOBIE JEST WAŻNE. Bo to leczy nas samych !!

A czy ktoś przeczy temu?

Piszę, o tym, że dopóki krzywda nie ustaje, nie można wymagać od osoby pokrzywdzonej, że będzie przebaczała on-line. A że na forum jest dużo takich osób, więc podaję swoją metodę, która u mnie przyniosła dobre rezultaty (brak resentymentów): odcięcie się od krzywdziciela/krzywdy, praca nad sobą i zajmowanie się sobą, włożenie wszelkich sił, aby nie dopuścić do eskalacji nienawiści i agrasji (najczęściej kiedy osoba skrzywdzona opanuje emocje, to krzywdziciel robi się jeszcze "gorszy").

[Eugeniusz]

Twoja wypowiedź El . zabrzmiała jak credo tematu. I twój profil " jestem po kryzysie " i "ciągle razem" mówi wystarczająco za siebie. Można by temat zakończyć , gdyż ujełaś to klasycznie . Wybaczać niestety będziemy musieli do końca naszych dni. W domu w pracy na ulicy, swemu niporadnemu dziecku , partnerowi , rodzicom itd........nieskonczoność.
Gratuluję ! Ci El . Eugeniusz

Twoja wypowiedź El . zabrzmiała jak credo tematu. I twój profil " jestem po kryzysie " i "ciągle razem" mówi wystarczająco za siebie. Można by temat zakończyć , gdyż ujełaś to klasycznie . Wybaczać niestety będziemy musieli do końca naszych dni. W domu w pracy na ulicy, swemu niporadnemu dziecku , partnerowi , rodzicom itd........nieskonczoność.
Gratuluję ! Ci El . Eugeniusz

[Ola2]

‎„Twoja wypowiedź El . zabrzmiała jak credo tematu. I twój profil " jestem po kryzysie " i "ciągle razem" ‎mówi wystarczająco za siebie.”‎

Tu też dośpiewam sobie sama: „A Wy pozostali nu, nu, nu, bo to Ja Wielki Eugeniusz mam rację”. Howgh!‎

A dziś jest piątek! Hurra, mam rację!

‎„Twoja wypowiedź El . zabrzmiała jak credo tematu. I twój profil " jestem po kryzysie " i "ciągle razem" ‎mówi wystarczająco za siebie.”‎

Tu też dośpiewam sobie sama: „A Wy pozostali nu, nu, nu, bo to Ja Wielki Eugeniusz mam rację”. Howgh!‎

A dziś jest piątek! Hurra, mam rację!

[elzd1]

[Monika36]

[NORBERT]

[Monika36]

[NORBERT]

ojjjj moniko i ja wkoncu do tego doszedłem.....jedno forum na cos sie przydało ,jednak różne posty ludzi dały efekt.....teraz wiem co robić.....znam juz własciwego Norberta
dzieki czemus co zwie sie 12 kroków odkryłem cos istotnego ale nie moge pisac bo
warsztat 12 kroków zabowiązuje...natomiast w środe na spotkaniu moge wszystko powiedziec..........doszedłem do jednego kryzys dał istote- odszukanie swoich błedów
w małżenstwie...moich wad i tam dalej....lecz problem mego małżenstwa to tak naprawde nie problem we mnie.......i dlatego odpuszczam ze sobą i teraz to daje sobie czas!!!!!!!!

[ Dodano: 2009-01-30, 21:21 ]
jedyna moja wada to to ze za szybko starałem sie naprawiac co popsułem ze swojej strony
co jeszcze bardziej pogarszało nasza sytuacje...bedace zbyt nachalne i natretne....(zreszta Elzd kiedys to wychwyciła).....ale do takiego stanu szybkiej naprawy trzeba miec kompana

ojjjj moniko i ja wkoncu do tego doszedłem.....jedno forum na cos sie przydało ,jednak różne posty ludzi dały efekt.....teraz wiem co robić.....znam juz własciwego Norberta
dzieki czemus co zwie sie 12 kroków odkryłem cos istotnego ale nie moge pisac bo
warsztat 12 kroków zabowiązuje...natomiast w środe na spotkaniu moge wszystko powiedziec..........doszedłem do jednego kryzys dał istote- odszukanie swoich błedów
w małżenstwie...moich wad i tam dalej....lecz problem mego małżenstwa to tak naprawde nie problem we mnie.......i dlatego odpuszczam ze sobą i teraz to daje sobie czas!!!!!!!!

[ Dodano: 2009-01-30, 21:21 ]
jedyna moja wada to to ze za szybko starałem sie naprawiac co popsułem ze swojej strony
co jeszcze bardziej pogarszało nasza sytuacje...bedace zbyt nachalne i natretne....(zreszta Elzd kiedys to wychwyciła).....ale do takiego stanu szybkiej naprawy trzeba miec kompana

[Monika36]

[Ola2]

Elzd1
Najbardziej mnie wkurza, gdy tę moją relację z Bogiem traktuje się właśnie nie jako inną – z możliwych – tylko od razu “złą”, bo traktowaną przez pryzmat tego, że nie jestem z mężem. Tego właśnie nie rozumiem. Nauczano mnie, że nie moje chciejstwo jest ważne, ale to, co Bóg mi ześle. To tylko on najlepiej wie, co jest dla mnie dobre. O czym się przekonałam wielokrotnie. Z pozoru to, co z początku traktowałam jako katastrofę dziejową, okazywało się nie raz nawet po dłuższym czasie, właśnie dobre, idealne. Nawet mój pogibany mózg nie mógłby czegoś tak fenomalnego wymysleć. Kiedy o tym piszę, odzywają się głosy z forum, że to nie Bóg, tylko kusy mąci. Jak może to być kusy, skoro zło na moich oczach przemienia się w dobro.
To Bóg daje mi tyle, ile mogę unieść. To Bóg daje mi tyle, ile jest mi potrzeba. On daje mi spokój. On daje mi cierpliwość. On otoczył mnie opieką. I nie ważne dla Niego, czy mój problem w skali świata jest błahy, durnowaty. Kiedy jest mi źle, czepiam się Go, przylepiam się całym sercem do Niego. Kiedy jest mi lekko, jestem szczęśliwa – szlocham Mu w rękaw.
Kiedyś mężowi napisałam, że mu przebaczam oraz że jak już dojdzie sam ze sobą do ładu, to niech napisze do mnie list, wyjaśni, jakie cechy mojego charakteru, jakie moje zachowanie, jego zdaniem było niakceptowalne przez niego. Niech mi to właśnie napiszę – konkretnie, bo potrzebuję tego, żeby zastanowić się nad samą sobą. Nie doczekałam się. Jego zaś zachowanie oraz to, co pisał ewidentnie wskazywało, że nie może pogodzić się z tym, że ja nie szukam zemsty, że on by właśnie tego chciał, żebym awantury robiła, była agresywna. Doszło do paradoksu – nakręcał się negatywnie, kłamał jeszcze więcej... zostało mi już tylko się od tego bagna odciąć po to, żeby uratować resztę rodziny, skończyć z eskalacją zła.
Zrozumiałam jedno, nie jest możliwe odrodzenie małżeństwa bez Boga. Jeżeli krzywdziciel wraca na łono rodziny bez Boga w sercu, kryzysy powtarzają się. Nie nadaję się na rottwailera, który non stop ma pilnować męża, czy znowu jakieś przykrej niespodzianki nie szykuje – w postaci nowej koleżanki. Nie mam tu na myśli jakiegoś nadmiernego pilnowania, szpiegowania. Czytałam na forum, że u osoby, która szczyciła się powrotem męża, właśnie coś takiego się wydarzyło. Rozumiem, że ogródek małżeński nalezy wspólnie pielęgnować, ale w powyższej sytuacji to już nie bardzo chce się pielęgnować. Jedno haruje, a drugie co jakiś czas ryje w tych grządkach, niszczy. Ja – ogrodnik Ola 2 - jestem zmęczona tą harówką. Bóg to widział, dlatego zaprosił mnie do swego sanatorium, żebym sobie odpoczęła. Jak Bóg zechce, żebym była z mężem, znajdzie na mnie sposób, bo zna mnie lepiej niż ja sama siebie.

No to sobie pogadałam.

Elzd1
Najbardziej mnie wkurza, gdy tę moją relację z Bogiem traktuje się właśnie nie jako inną – z możliwych – tylko od razu “złą”, bo traktowaną przez pryzmat tego, że nie jestem z mężem. Tego właśnie nie rozumiem. Nauczano mnie, że nie moje chciejstwo jest ważne, ale to, co Bóg mi ześle. To tylko on najlepiej wie, co jest dla mnie dobre. O czym się przekonałam wielokrotnie. Z pozoru to, co z początku traktowałam jako katastrofę dziejową, okazywało się nie raz nawet po dłuższym czasie, właśnie dobre, idealne. Nawet mój pogibany mózg nie mógłby czegoś tak fenomalnego wymysleć. Kiedy o tym piszę, odzywają się głosy z forum, że to nie Bóg, tylko kusy mąci. Jak może to być kusy, skoro zło na moich oczach przemienia się w dobro.
To Bóg daje mi tyle, ile mogę unieść. To Bóg daje mi tyle, ile jest mi potrzeba. On daje mi spokój. On daje mi cierpliwość. On otoczył mnie opieką. I nie ważne dla Niego, czy mój problem w skali świata jest błahy, durnowaty. Kiedy jest mi źle, czepiam się Go, przylepiam się całym sercem do Niego. Kiedy jest mi lekko, jestem szczęśliwa – szlocham Mu w rękaw.
Kiedyś mężowi napisałam, że mu przebaczam oraz że jak już dojdzie sam ze sobą do ładu, to niech napisze do mnie list, wyjaśni, jakie cechy mojego charakteru, jakie moje zachowanie, jego zdaniem było niakceptowalne przez niego. Niech mi to właśnie napiszę – konkretnie, bo potrzebuję tego, żeby zastanowić się nad samą sobą. Nie doczekałam się. Jego zaś zachowanie oraz to, co pisał ewidentnie wskazywało, że nie może pogodzić się z tym, że ja nie szukam zemsty, że on by właśnie tego chciał, żebym awantury robiła, była agresywna. Doszło do paradoksu – nakręcał się negatywnie, kłamał jeszcze więcej... zostało mi już tylko się od tego bagna odciąć po to, żeby uratować resztę rodziny, skończyć z eskalacją zła.
Zrozumiałam jedno, nie jest możliwe odrodzenie małżeństwa bez Boga. Jeżeli krzywdziciel wraca na łono rodziny bez Boga w sercu, kryzysy powtarzają się. Nie nadaję się na rottwailera, który non stop ma pilnować męża, czy znowu jakieś przykrej niespodzianki nie szykuje – w postaci nowej koleżanki. Nie mam tu na myśli jakiegoś nadmiernego pilnowania, szpiegowania. Czytałam na forum, że u osoby, która szczyciła się powrotem męża, właśnie coś takiego się wydarzyło. Rozumiem, że ogródek małżeński nalezy wspólnie pielęgnować, ale w powyższej sytuacji to już nie bardzo chce się pielęgnować. Jedno haruje, a drugie co jakiś czas ryje w tych grządkach, niszczy. Ja – ogrodnik Ola 2 - jestem zmęczona tą harówką. Bóg to widział, dlatego zaprosił mnie do swego sanatorium, żebym sobie odpoczęła. Jak Bóg zechce, żebym była z mężem, znajdzie na mnie sposób, bo zna mnie lepiej niż ja sama siebie.

No to sobie pogadałam.

[NORBERT]

[EL.]

Moniko....co tak naprawdę czuje mój mąż to jest Jego. Jeżeli nawet udaje, że jest Mu dobrze i ok....to też Jego brocha...Jeżeli będzie jednak chciał odejść...to odejdzie. Nie mam na to wpływu. Nauczyłam się żyć tu i teraz...i mnie tu i teraz jest dobrze. Nauczyłam też dbać o siebie wreszcie i mnie w tym układzie jest dobrze i ja czerpię garściami. Nie muszę sie już martwić tak bardzo o kogoś...ja tu jestem ważna . Daję ile potrafię, staram się być dobra , miła....bo mnie samej to sprawia przyjemność. Mój mąż nie jest już w złotej klatce....zawsze ma drogę wolną.

Elzd....wiesz...jeżeli ja decyduję sie wziąć sobie męża, urodzić dziecko i przygarnąć zwierzę...to są moje decyzje i moje konsekwencję. Ja decyduję , czy chcę brać na siebie odpowiedzialność za kogoś- coś, czy też nie .
Jeżeli zrobię zakupy, to mamy kolację, jeżeli nie zrobię zakupów, to odpowiedzialny poczuje sie mąż....a jak sie nie poczuje, to najwyżej nie zjemy kolacji, może będzie awantura, może nie....ale to moja decyzja, czy ja biorę odpowiedzialność za kogoś czy tylko za siebie .
Dzieci są ( sorry , za brzydkie słowo) epizodem w naszym życiu....18 lat i ida w świat. I ani nie chcą naszego niańczenia ani naszej odpowiedzialności.
Mając męża i nie daj Boże zachorujesz...to albo mąz poda Ci lekarstwo i herbatę albo On będzie w pracy i tak sama zwleczesz się po tę herbatę lub sama idziesz do doktora.
W konsekwencji jesteśmy sami kowalami swojego losu, zycia. Pozdro ! EL.

Moniko....co tak naprawdę czuje mój mąż to jest Jego. Jeżeli nawet udaje, że jest Mu dobrze i ok....to też Jego brocha...Jeżeli będzie jednak chciał odejść...to odejdzie. Nie mam na to wpływu. Nauczyłam się żyć tu i teraz...i mnie tu i teraz jest dobrze. Nauczyłam też dbać o siebie wreszcie i mnie w tym układzie jest dobrze i ja czerpię garściami. Nie muszę sie już martwić tak bardzo o kogoś...ja tu jestem ważna . Daję ile potrafię, staram się być dobra , miła....bo mnie samej to sprawia przyjemność. Mój mąż nie jest już w złotej klatce....zawsze ma drogę wolną.

Elzd....wiesz...jeżeli ja decyduję sie wziąć sobie męża, urodzić dziecko i przygarnąć zwierzę...to są moje decyzje i moje konsekwencję. Ja decyduję , czy chcę brać na siebie odpowiedzialność za kogoś- coś, czy też nie .
Jeżeli zrobię zakupy, to mamy kolację, jeżeli nie zrobię zakupów, to odpowiedzialny poczuje sie mąż....a jak sie nie poczuje, to najwyżej nie zjemy kolacji, może będzie awantura, może nie....ale to moja decyzja, czy ja biorę odpowiedzialność za kogoś czy tylko za siebie .
Dzieci są ( sorry , za brzydkie słowo) epizodem w naszym życiu....18 lat i ida w świat. I ani nie chcą naszego niańczenia ani naszej odpowiedzialności.
Mając męża i nie daj Boże zachorujesz...to albo mąz poda Ci lekarstwo i herbatę albo On będzie w pracy i tak sama zwleczesz się po tę herbatę lub sama idziesz do doktora.
W konsekwencji jesteśmy sami kowalami swojego losu, zycia. Pozdro ! EL.

[elzd1]

[nałóg]

Monka 36............ ja nie radzę,nie mam prawa radzić.Mogę sugerowac lub dzieliś sie swoim doświadczeniem w sytacjach podobnych lub gdy cos na dany temat wiem.
NIE UDZIELAM RAD

Ola2........... wiesz co???? a wg mnie to Ty jestes ta wygrana........... mimo wszystko.A ja wolę iść z wygranymi.
Nie dyskawalifikuje Cie w moich oczach to że jesteś po rozwodzie.
Powiem wiecej.............. bu8duje mnie Twoja postawa wytrwania w zasadach.
Bo jesteś w tym wiarygodna.Jak w tym to i w innych rzeczach tez.Pewnie w pracy jesteś solidnym pracownikiem,jak jestes szefową to dobrą i solidną szefową.
Spójną w tym co robisz i mówisz.

Jak to zostanie odebrane jako ocena........to prostuję,,,, nie jest to ocenioa a tylko moje subiektywne postrzeganie.
Pogody Ducha

Monka 36............ ja nie radzę,nie mam prawa radzić.Mogę sugerowac lub dzieliś sie swoim doświadczeniem w sytacjach podobnych lub gdy cos na dany temat wiem.
NIE UDZIELAM RAD

Ola2........... wiesz co???? a wg mnie to Ty jestes ta wygrana........... mimo wszystko.A ja wolę iść z wygranymi.
Nie dyskawalifikuje Cie w moich oczach to że jesteś po rozwodzie.
Powiem wiecej.............. bu8duje mnie Twoja postawa wytrwania w zasadach.
Bo jesteś w tym wiarygodna.Jak w tym to i w innych rzeczach tez.Pewnie w pracy jesteś solidnym pracownikiem,jak jestes szefową to dobrą i solidną szefową.
Spójną w tym co robisz i mówisz.

Jak to zostanie odebrane jako ocena........to prostuję,,,, nie jest to ocenioa a tylko moje subiektywne postrzeganie.
Pogody Ducha

[iwonka]

Nie można być razem a jednak osobną wg zasady każdy jest kowalem...małżonkowi to już całość...dziwią mnie wpowiedzi EL, jak można być razem i nie interesować się partnerem? Momentami to takie podejście jak ze świata zwierząt.Złączyli,spłodzili,przedłużyli gatunek ,dzieci odchowane i fru...
Ja podjełam trudną dla mnie decyzję odseparowałam się od męza bo nie mogłam żyć pod jednym dachem niby razem a jednak osobną.Taki układ nie pasował mi jako małżęństwo.Wiem,że niedługo dostanę pozew i raczej się zgodzę,bo mąż chce sobie ułożyć życie-poinformował mnie o tym.Łudziłam się,ze to minie.w porę obudziłam się.C
Pytanie czy wybaczę? a co mam wybaczyć.To,że mnie oszukał,ze chce rozodu,że chce ułożyć sobie życie z "nią"? Życzę mu dobrze bo w te sposób będę i ja szczęśliwa.
Byliśmy barwnym małżęństwem.Popełnialiśmy błędy,cieszyliśmy się,plakaliśmy ale widocznie ktoś miał inne plany dla nas.Nie udało się nam wyjść z kryzysu...nie mogłam udawać,ze nie widzę i być żeby być...podejrzewam,ze może mężowi też jest trudno,ale tego nie wiem.Jakby miał wątpliwości to zadzwoniłby,napisał,przyjechał.Jego firma jest 30 km od miejsca gdzie mieszkam(wie o tym dobrze).Przebaczyć,że nam nie udało się?

Nie można być razem a jednak osobną wg zasady każdy jest kowalem...małżonkowi to już całość...dziwią mnie wpowiedzi EL, jak można być razem i nie interesować się partnerem? Momentami to takie podejście jak ze świata zwierząt.Złączyli,spłodzili,przedłużyli gatunek ,dzieci odchowane i fru...
Ja podjełam trudną dla mnie decyzję odseparowałam się od męza bo nie mogłam żyć pod jednym dachem niby razem a jednak osobną.Taki układ nie pasował mi jako małżęństwo.Wiem,że niedługo dostanę pozew i raczej się zgodzę,bo mąż chce sobie ułożyć życie-poinformował mnie o tym.Łudziłam się,ze to minie.w porę obudziłam się.C
Pytanie czy wybaczę? a co mam wybaczyć.To,że mnie oszukał,ze chce rozodu,że chce ułożyć sobie życie z "nią"? Życzę mu dobrze bo w te sposób będę i ja szczęśliwa.
Byliśmy barwnym małżęństwem.Popełnialiśmy błędy,cieszyliśmy się,plakaliśmy ale widocznie ktoś miał inne plany dla nas.Nie udało się nam wyjść z kryzysu...nie mogłam udawać,ze nie widzę i być żeby być...podejrzewam,ze może mężowi też jest trudno,ale tego nie wiem.Jakby miał wątpliwości to zadzwoniłby,napisał,przyjechał.Jego firma jest 30 km od miejsca gdzie mieszkam(wie o tym dobrze).Przebaczyć,że nam nie udało się?