[TEOR]

lelule napisał: "A może mężowi wyjdzie na zdrowie taki zimny prysznic, może zrozumie jakie błędy w relacji ze swoją żoną popełnił i spróbuje się trochę wysilić w nowym związku? Może zacznie nad sobą pracować?"
Czyli oko za oko, ząb za ząb!? A jak Mężowi nie wyjdzie to na zdrowie, to co?
Wiesz lelule, mam wrażenie, że lodowaty prysznic to najbardziej Tobie by się przydał. Cikawa jestem, czy po nim nadal miałbyś takie same poglądy, jak teraz?! Niestety, retoryczne pytanie, bo tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono!

lelule napisał: "Gdyby moja żona powiedziała mi coś takiego odszedłbym od niej w ciągu jednej sekundy ..." Hm, gdyby mąż powiedział mi coś takiego, to najpierw zastanowiłabym się, czy nie ma racji, później zapytałabym dlaczego tak mówi, następnie prosiłabym o zmianę postępowania, może zasugerowałabym jakąś terapię, a dopiero później, gdyby Jego postępowanie nie elegało zmianie myślałabym o separacji i odejściu. lelule, czytając to, co napisałeś, odnoszę wrażenie, że Ty chyba nigdy nie dopuszczasz żony do głosu, albo żona znając Twoje poglądy nigdy nie ośmiela się mówić, co myśli i czuje! Przepraszam, może się jednak mylę. Przecież możesz być ideałem i Twoja żona to docenia i nie ma powodu do najmniejszej nawet krytyki Twojej osoby. Tak też może być. Idealny dobór małżonków i idealne małżeństwo. Jeśli tak jest, to super!!!

lelule napisał: "A może mężowi wyjdzie na zdrowie taki zimny prysznic, może zrozumie jakie błędy w relacji ze swoją żoną popełnił i spróbuje się trochę wysilić w nowym związku? Może zacznie nad sobą pracować?"
Czyli oko za oko, ząb za ząb!? A jak Mężowi nie wyjdzie to na zdrowie, to co?
Wiesz lelule, mam wrażenie, że lodowaty prysznic to najbardziej Tobie by się przydał. Cikawa jestem, czy po nim nadal miałbyś takie same poglądy, jak teraz?! Niestety, retoryczne pytanie, bo tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono!

lelule napisał: "Gdyby moja żona powiedziała mi coś takiego odszedłbym od niej w ciągu jednej sekundy ..." Hm, gdyby mąż powiedział mi coś takiego, to najpierw zastanowiłabym się, czy nie ma racji, później zapytałabym dlaczego tak mówi, następnie prosiłabym o zmianę postępowania, może zasugerowałabym jakąś terapię, a dopiero później, gdyby Jego postępowanie nie elegało zmianie myślałabym o separacji i odejściu. lelule, czytając to, co napisałeś, odnoszę wrażenie, że Ty chyba nigdy nie dopuszczasz żony do głosu, albo żona znając Twoje poglądy nigdy nie ośmiela się mówić, co myśli i czuje! Przepraszam, może się jednak mylę. Przecież możesz być ideałem i Twoja żona to docenia i nie ma powodu do najmniejszej nawet krytyki Twojej osoby. Tak też może być. Idealny dobór małżonków i idealne małżeństwo. Jeśli tak jest, to super!!!

[NORBERT]

Ola2 napisał/a:

P.S. Norbert, spokojniej proszę.

Olu be obaw mam 1 ostrzezenie(na forum)-tak ze wiem

Ola2 napisał/a:

P.S. Norbert, spokojniej proszę.

Olu be obaw mam 1 ostrzezenie(na forum)-tak ze wiem

[lelule]

[quote="NORBERT"]

[quote="NORBERT"]

[elzd1]

[NORBERT]

[mami]

[NORBERT]

[samotna]

lelule napisał:

"czy na pewno depczac wszystko i wszystkich po drodze, bo teraz "ja ja JAAAAAAAA"?" - nie za bardzo rozumiem z tym deptaniem, o co chodzi? Jeszcze raz wyjaśniam, życie to ciąg decyzji, które podejmujemy dla siebie samych, wierzę, że żyję najpierw dla siebie po to aby być dobrym dla innych, jeśli zapominam o sobie i swoich potrzebach rodzą się niebezpieczne sytuacje w relacjach z innymi, dlatego właśnie warto wpierw o siebie zadbać i nie chodzi mi o stereotypowe pojęcie egoisty zapatrzonego w siebie i widzącego tylko czubek swojego nosa a raczej osoby, która sama siebie szanuje i szanuje swoje decyzje, stawia bardzo wyraźnie granice, które nie pozwalają jej skrzywdzić, nawet jeśli krzywdzicielem jest osoba najbliższa np. mąż. Ogólny sens mojej wypowiedzi jest mniej więcej taki: Jeśli masz do siebie zaufanie to będziesz wiedzieć co z daną sytuacją zrobić i jak postąpić, jeśli np. czujesz, że szczęście jest gdzieś indziej niż tu gdzie aktualnie jesteś, to nie zwlekaj, bo może być za późno...

Moim zdaniem:

1. zaufanie do siebie - w wyznaczaniu granic TAK,

ale też

2. zaufanie do siebie w w składaniu deklaracji, zakładaniu rodziny, płodzeniu i wychowaniu dzieciu, brania za rodzinę odpowiedzialności i wypowiadaniu słów :
"ślubuje Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że Cie nie opuszczę aż do śmierci
tak mi dopomóż Bóg i wszyscy Święci" - a nie do momentu aż mi sie znudzi.

Jesli mam tylko zaufanie do siebie co do punktu 1 w relacjach z innymi, a nie tez co do punktu 2
to przede wszystkim zyje sobie jako singiel - podejmuję decyzje dla samej/samego siebie,
skaczę sobie na z kwiatka na kwiatek, nikomu niczego nie obiecuję, nie deklaruję,
nie wiążę...., tym samym nie biorę na swoje barki odpowiedzialności za drugiego człowieka
żonę - dzieci....,
bo lelule - własne "szczęście" na krzywdzie najbliższych żony/męża dzieci to nie szczęście,
a nieszczęscie....
My dorosli w zaistniałej sytuacji musimy sobie poradzić, ale w tej drodze do pionu
doświadczamy na własne oczy i własnym sercu to co dzieje sie w tym czasie z dziećmi -
reakcje sa rózne - bunt, cofanie w rozwoju, jąkanie, moczenie nocne, wypadanie włosów garściami, lęk, depresja, mysli samobójcze, opuszczenie w nauce, ucieczki z domu,
utrata poczucia bezpieczeństwa, stabilizacji,
rozdarcie wewnętrzne między jednym domem, a drugim, miedzy matką, a ojcem i nierzadko nowymi partnerami rodziców - rozdwojenie jaźni.... .

Często rozstanie - rozwód tłumaczymy dobrem dziecka - lepiej żeby nie widziało kłótni, braku miłości - zamiast popracować nad wzajemnymi relacjami i pielegnowaniem uczucia.
Mówię to o rodzinach, które znalazły sie w kryzysie, a nie sa rodzinami skrajnie patologicznymi.
Chociaż często dzieci nawet z takich rodzin wolą tkwić w złej patologicznej rodzinie niz iśc do domu dziecka - bo to dom rodzinny matka i ojciec.
Nie raz słyszałam od osób juz dorosłych - ze jako dzieci czy nastolatki widząc dysfunkcje we własnej rodzinie mówiły - mamo weź rozwód, rozstań się, zostaw drania....,
dziś z perspektywy czasu widzą to inaczej, często walcząc o własną rodzinę ....,
a widzą w tej matce miłość, postawę, oddanie siłę i pokorę....,
przychodzi zrozumienie sensu słów i odpowiedzialności za nie - na dobre i na złe,
a nie tylko na dobre...

A jeśli juz do rozstania dojdzie - to brakuje prawdy- odchodzę - moja wina (nie za całokształt ) za rozstanie,
bo nie skierowałam/ skierowałem swojej energi na poprawianiu, uzdrawianiu i odbudowie tego co mam, a na wyborze innej drogi....
Dochodzi do manipulowania własnych mysli, uciszanie sumienia, zwalanie winy na współmałzonka po to by i on dźwigał na swoich barkach o ile nie całą to znaczną część winy
za to co sie stało. Często na poczatku człowiek jest w takim szoku, ze jest skłonny
uwierzyc we wszystkie bzdury, którym jest karmiony, dopiero ciężka mozolna praca nad sobą niejednokrotnie z pomocą specjalisty jest w stanie pokazać za co robiłem/ robiłam nie tak, a czego wogóle nie powinnam/ powinienem brać sobie do głowy.

lelule napisał:

"czy na pewno depczac wszystko i wszystkich po drodze, bo teraz "ja ja JAAAAAAAA"?" - nie za bardzo rozumiem z tym deptaniem, o co chodzi? Jeszcze raz wyjaśniam, życie to ciąg decyzji, które podejmujemy dla siebie samych, wierzę, że żyję najpierw dla siebie po to aby być dobrym dla innych, jeśli zapominam o sobie i swoich potrzebach rodzą się niebezpieczne sytuacje w relacjach z innymi, dlatego właśnie warto wpierw o siebie zadbać i nie chodzi mi o stereotypowe pojęcie egoisty zapatrzonego w siebie i widzącego tylko czubek swojego nosa a raczej osoby, która sama siebie szanuje i szanuje swoje decyzje, stawia bardzo wyraźnie granice, które nie pozwalają jej skrzywdzić, nawet jeśli krzywdzicielem jest osoba najbliższa np. mąż. Ogólny sens mojej wypowiedzi jest mniej więcej taki: Jeśli masz do siebie zaufanie to będziesz wiedzieć co z daną sytuacją zrobić i jak postąpić, jeśli np. czujesz, że szczęście jest gdzieś indziej niż tu gdzie aktualnie jesteś, to nie zwlekaj, bo może być za późno...

Moim zdaniem:

1. zaufanie do siebie - w wyznaczaniu granic TAK,

ale też

2. zaufanie do siebie w w składaniu deklaracji, zakładaniu rodziny, płodzeniu i wychowaniu dzieciu, brania za rodzinę odpowiedzialności i wypowiadaniu słów :
"ślubuje Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że Cie nie opuszczę aż do śmierci
tak mi dopomóż Bóg i wszyscy Święci" - a nie do momentu aż mi sie znudzi.

Jesli mam tylko zaufanie do siebie co do punktu 1 w relacjach z innymi, a nie tez co do punktu 2
to przede wszystkim zyje sobie jako singiel - podejmuję decyzje dla samej/samego siebie,
skaczę sobie na z kwiatka na kwiatek, nikomu niczego nie obiecuję, nie deklaruję,
nie wiążę...., tym samym nie biorę na swoje barki odpowiedzialności za drugiego człowieka
żonę - dzieci....,
bo lelule - własne "szczęście" na krzywdzie najbliższych żony/męża dzieci to nie szczęście,
a nieszczęscie....
My dorosli w zaistniałej sytuacji musimy sobie poradzić, ale w tej drodze do pionu
doświadczamy na własne oczy i własnym sercu to co dzieje sie w tym czasie z dziećmi -
reakcje sa rózne - bunt, cofanie w rozwoju, jąkanie, moczenie nocne, wypadanie włosów garściami, lęk, depresja, mysli samobójcze, opuszczenie w nauce, ucieczki z domu,
utrata poczucia bezpieczeństwa, stabilizacji,
rozdarcie wewnętrzne między jednym domem, a drugim, miedzy matką, a ojcem i nierzadko nowymi partnerami rodziców - rozdwojenie jaźni.... .

Często rozstanie - rozwód tłumaczymy dobrem dziecka - lepiej żeby nie widziało kłótni, braku miłości - zamiast popracować nad wzajemnymi relacjami i pielegnowaniem uczucia.
Mówię to o rodzinach, które znalazły sie w kryzysie, a nie sa rodzinami skrajnie patologicznymi.
Chociaż często dzieci nawet z takich rodzin wolą tkwić w złej patologicznej rodzinie niz iśc do domu dziecka - bo to dom rodzinny matka i ojciec.
Nie raz słyszałam od osób juz dorosłych - ze jako dzieci czy nastolatki widząc dysfunkcje we własnej rodzinie mówiły - mamo weź rozwód, rozstań się, zostaw drania....,
dziś z perspektywy czasu widzą to inaczej, często walcząc o własną rodzinę ....,
a widzą w tej matce miłość, postawę, oddanie siłę i pokorę....,
przychodzi zrozumienie sensu słów i odpowiedzialności za nie - na dobre i na złe,
a nie tylko na dobre...

A jeśli juz do rozstania dojdzie - to brakuje prawdy- odchodzę - moja wina (nie za całokształt ) za rozstanie,
bo nie skierowałam/ skierowałem swojej energi na poprawianiu, uzdrawianiu i odbudowie tego co mam, a na wyborze innej drogi....
Dochodzi do manipulowania własnych mysli, uciszanie sumienia, zwalanie winy na współmałzonka po to by i on dźwigał na swoich barkach o ile nie całą to znaczną część winy
za to co sie stało. Często na poczatku człowiek jest w takim szoku, ze jest skłonny
uwierzyc we wszystkie bzdury, którym jest karmiony, dopiero ciężka mozolna praca nad sobą niejednokrotnie z pomocą specjalisty jest w stanie pokazać za co robiłem/ robiłam nie tak, a czego wogóle nie powinnam/ powinienem brać sobie do głowy.

[NORBERT]

samotna pięknie napisane.Widzę wielką pracę jaką wykonałaś w Sobie.

samotna pięknie napisane.Widzę wielką pracę jaką wykonałaś w Sobie.

[martin]

Witam lelule

Odniose sie do Twoich wypowiedzi.

Witam lelule

Odniose sie do Twoich wypowiedzi.

[nietypoVa]

Napisze krotko, staramy się razem z mężem o normalne życie, wyjaśniliśmy sobie czego on odemnie oczekuje i czego ja oczekuje od niego , dałam sobie szanse i jemu, razem sobie daliśmy czas na naprawienie wszystkiego , wina leży po obu stronach.
dziekuje za wszystkie posty.
pozdrawiam

Napisze krotko, staramy się razem z mężem o normalne życie, wyjaśniliśmy sobie czego on odemnie oczekuje i czego ja oczekuje od niego , dałam sobie szanse i jemu, razem sobie daliśmy czas na naprawienie wszystkiego , wina leży po obu stronach.
dziekuje za wszystkie posty.
pozdrawiam

[miriam]

I niech Wam Bóg błogosławi na dalsze lata wspólnego życia!
Dziś Wasza rocznica ślubu , pięknie!
Radujemy się razem z Wami!

I niech Wam Bóg błogosławi na dalsze lata wspólnego życia!
Dziś Wasza rocznica ślubu , pięknie!
Radujemy się razem z Wami!

[Nirwanna]

NietypoVa - fantastycznie Cieszę się bardzo, niech Was błogosławieństwo Boże nie opuszcza na tej drodze naprawiania i odnowy małżeństwa

NietypoVa - fantastycznie Cieszę się bardzo, niech Was błogosławieństwo Boże nie opuszcza na tej drodze naprawiania i odnowy małżeństwa

[rafal41]

hejka,nie wiem jakim cudem trafilem na twoj post nietypowa ale sytuacja jak moja,po powrocie,....i żona chce rozwodu a nie separacji...coś to znaczy...ale to nic ja jej daje wolną wolę....ale twoja historia coś mi przypomina....w czerwcu dopiszę dalszy ciąg...wszystko wyjdzie na jaw....czuję sie jakbym uczestniczyl w jakiejś grze.....ale ...nie znam jeszcz e zakończenia....
Podziwiam Cię nietypowa i gratuluję WAM.trzymajcie sie

hejka,nie wiem jakim cudem trafilem na twoj post nietypowa ale sytuacja jak moja,po powrocie,....i żona chce rozwodu a nie separacji...coś to znaczy...ale to nic ja jej daje wolną wolę....ale twoja historia coś mi przypomina....w czerwcu dopiszę dalszy ciąg...wszystko wyjdzie na jaw....czuję sie jakbym uczestniczyl w jakiejś grze.....ale ...nie znam jeszcz e zakończenia....
Podziwiam Cię nietypowa i gratuluję WAM.trzymajcie sie

[nietypoVa]

radze ci wypytać żone co sie stało, że chce rozwodu, ja tez tak mowiłam mojemu mężowi
byłam jak w jakimś amoku, coś jakby mnie opętało, nie chciałam go znać, dotykać, spać z nim itp.
napewno rozmowa wszystko wyjaśni, powinniście sobie o wszystkim porozmawiać i wytłumacczyć dlaczego tak sie stało, na wszystko oczywiście potrzeba czasu.
Ja wiem, że mój mąż jest jaki jest, czasami trzeba wziąć na niego poprawke tak jak na mnie, i teraz czuje, że bez niego chyba bym nie wytrzymała. Choć z mojej łupoty bardzo go zraniłam i teraz jego zaufanie do mnie juz nigdy nie bedzie takie jak było, a szkoda bo to bardzo dużo w związku daje, wspólne zaufanie, ale ja o to bede walczyła.
pozdrawiam.

radze ci wypytać żone co sie stało, że chce rozwodu, ja tez tak mowiłam mojemu mężowi
byłam jak w jakimś amoku, coś jakby mnie opętało, nie chciałam go znać, dotykać, spać z nim itp.
napewno rozmowa wszystko wyjaśni, powinniście sobie o wszystkim porozmawiać i wytłumacczyć dlaczego tak sie stało, na wszystko oczywiście potrzeba czasu.
Ja wiem, że mój mąż jest jaki jest, czasami trzeba wziąć na niego poprawke tak jak na mnie, i teraz czuje, że bez niego chyba bym nie wytrzymała. Choć z mojej łupoty bardzo go zraniłam i teraz jego zaufanie do mnie juz nigdy nie bedzie takie jak było, a szkoda bo to bardzo dużo w związku daje, wspólne zaufanie, ale ja o to bede walczyła.
pozdrawiam.