[lena]

Szukanie winy w sobie w przypadku zdrady jakiej dopuścił się partner to zły pomysł, bowiem za zdrade odpowiada sam zdradzający!!!!!
Szukanie winy w sobie prowadzi do samobiczowania i usprawiedliwienia zdrady.
Nie szukanie winy, ale analiza siebie (rachunek sumienia), prowadzący do zmiany własnych zachowań,przekonań,myśli ......to wszystko z myślą o sobie i dla siebie, bez jakichkolwiek założeń i oczekiwań ze strony drugiego człowieka.
Mimo wszystko potwierdzam.....zmiana patrzenia na daną sytuacje, zwłaszcza na przykre doświadczenie, dostrzeżenie w nim choćby najmniejszego sensu( informacji dla nas) pozwoli nam "zaakceptować", uznać bieżące wydarzenie i przejśc do tworzenia, ulepszania własnej przyszłości.
To wszystko bardzo trudne dla zranionego człowieka, ale pomocne w "rekonwalescencji"....to droga do uzdrowienia.
Trudne, ale możliwe, niestety jak wszystko.... wymaga czasu.....i pomocy.
Możemy skrócić ten czas.

Szukanie winy w sobie w przypadku zdrady jakiej dopuścił się partner to zły pomysł, bowiem za zdrade odpowiada sam zdradzający!!!!!
Szukanie winy w sobie prowadzi do samobiczowania i usprawiedliwienia zdrady.
Nie szukanie winy, ale analiza siebie (rachunek sumienia), prowadzący do zmiany własnych zachowań,przekonań,myśli ......to wszystko z myślą o sobie i dla siebie, bez jakichkolwiek założeń i oczekiwań ze strony drugiego człowieka.
Mimo wszystko potwierdzam.....zmiana patrzenia na daną sytuacje, zwłaszcza na przykre doświadczenie, dostrzeżenie w nim choćby najmniejszego sensu( informacji dla nas) pozwoli nam "zaakceptować", uznać bieżące wydarzenie i przejśc do tworzenia, ulepszania własnej przyszłości.
To wszystko bardzo trudne dla zranionego człowieka, ale pomocne w "rekonwalescencji"....to droga do uzdrowienia.
Trudne, ale możliwe, niestety jak wszystko.... wymaga czasu.....i pomocy.
Możemy skrócić ten czas.

[elzd1]

[pullo]

elzd1 - widzisz ja czuję się tak samo, przeszłości nie zmienimy - mamy teraz szansę pokazać jakimi ludzi jesteśmy.
Mi też bardzo ciężko pogodzić się z przeszłością której nie można zmienić. Czasami wydaje mi się, że już jestem pogodzony z tym, że mnie zostawiła, a potem znowu czuję że to przeżywam. U mnie to idzie takimi falami i powrotami chyba coraz słabszymi.

Ale patrząc na cały ten rok chyba nie robię źle skoro moja żona już chodzi w obrączce ?
Chyba ,że nosi ja w torebce i wyjmuje ją przy naszych spotkaniach. Miewam też takie myśli.
A na początku nie chciała ze mną rozmawiać w ogóle i nawet iść do kościoła razem a teraz sama o to zabiega.
Widocznie muszę jeszcze poczekać i robić dalej to co robiłem.
Przeczytałem dziś rano całą naszą korespondencję emaile i smsy i stwierdzam ,że byłem jeszcze zbyt mało stanowczy. I zbyt szybko chciałem ,żeby coś się zmieniło.

Możemy się wykazać w naszym małżeństwie - zrobić coś na co wiele ludzi nie ma siły pokazać innym wartość tego sakramentu. Być może taka jest moja droga.

elzd1 - widzisz ja czuję się tak samo, przeszłości nie zmienimy - mamy teraz szansę pokazać jakimi ludzi jesteśmy.
Mi też bardzo ciężko pogodzić się z przeszłością której nie można zmienić. Czasami wydaje mi się, że już jestem pogodzony z tym, że mnie zostawiła, a potem znowu czuję że to przeżywam. U mnie to idzie takimi falami i powrotami chyba coraz słabszymi.

Ale patrząc na cały ten rok chyba nie robię źle skoro moja żona już chodzi w obrączce ?
Chyba ,że nosi ja w torebce i wyjmuje ją przy naszych spotkaniach. Miewam też takie myśli.
A na początku nie chciała ze mną rozmawiać w ogóle i nawet iść do kościoła razem a teraz sama o to zabiega.
Widocznie muszę jeszcze poczekać i robić dalej to co robiłem.
Przeczytałem dziś rano całą naszą korespondencję emaile i smsy i stwierdzam ,że byłem jeszcze zbyt mało stanowczy. I zbyt szybko chciałem ,żeby coś się zmieniło.

Możemy się wykazać w naszym małżeństwie - zrobić coś na co wiele ludzi nie ma siły pokazać innym wartość tego sakramentu. Być może taka jest moja droga.

[NORBERT]

[lena]

Norbercie....zawsze można znaleźć kolejne "ale"
Ja juz nie szukam.
Moja zmiana zależna jest ode mnie ...nie od innej osoby, bo robie to dla siebie....Ty rób jak chcesz.

Norbercie....zawsze można znaleźć kolejne "ale"
Ja juz nie szukam.
Moja zmiana zależna jest ode mnie ...nie od innej osoby, bo robie to dla siebie....Ty rób jak chcesz.

[NORBERT]

Leno to były tylko teoretyczne pytania ,ja swojego nowego nie uzalezniam już od nikogo
no przepraszam jedynie szukam wsparcia ze strony wiary,jeżeli odebrałas to jako moje ale to nie o moje ale chodziło .Jedynie starałem sie wypowiedziec na temat że uzdrowienie małżeństwa ..samego małżeństwa zalezne jest od dwojga...a praca nad sobą pozostaje tylko dla nas samych ..i wiem że wynik może nie wiązać się z nagroda jakim jest
pojednanie od to!!!!

Leno to były tylko teoretyczne pytania ,ja swojego nowego nie uzalezniam już od nikogo
no przepraszam jedynie szukam wsparcia ze strony wiary,jeżeli odebrałas to jako moje ale to nie o moje ale chodziło .Jedynie starałem sie wypowiedziec na temat że uzdrowienie małżeństwa ..samego małżeństwa zalezne jest od dwojga...a praca nad sobą pozostaje tylko dla nas samych ..i wiem że wynik może nie wiązać się z nagroda jakim jest
pojednanie od to!!!!

[czerwona]

powiedzcie mi kochani czy ja mam szanse pokazac innym wartosc sakrametu w sytuacji kiedy druga strona zwiazana tym sakramentem kpi i drwi z niego tak jak kpi i drwi ze mnie , on niemalze pluje na to , zohydza sobie mnie i malzenstwo na wszelkie mozliwe sposoby opowiadajac brednie na jego temat do ludzi i w sadzie, sprzedal je naprawde za pare srebrnikow , jak moge pokazac wartosc sakrametu , i komu ? ja coraz powazniej zastanawiam sie czy po rozwodzie nie wystapic o uniewaznienie tego malzenstwa , nie mozna tak kpic z niego , to oznacza , ze kiedy pobieralismy dla niego nic to nie znaczylo , cala przysiega , nic z tego nie rozumial i nadal nie rozumie , sprzedal je dla byle kogo i dla przyziemnych przyjemnosci ,

powiedzcie mi kochani czy ja mam szanse pokazac innym wartosc sakrametu w sytuacji kiedy druga strona zwiazana tym sakramentem kpi i drwi z niego tak jak kpi i drwi ze mnie , on niemalze pluje na to , zohydza sobie mnie i malzenstwo na wszelkie mozliwe sposoby opowiadajac brednie na jego temat do ludzi i w sadzie, sprzedal je naprawde za pare srebrnikow , jak moge pokazac wartosc sakrametu , i komu ? ja coraz powazniej zastanawiam sie czy po rozwodzie nie wystapic o uniewaznienie tego malzenstwa , nie mozna tak kpic z niego , to oznacza , ze kiedy pobieralismy dla niego nic to nie znaczylo , cala przysiega , nic z tego nie rozumial i nadal nie rozumie , sprzedal je dla byle kogo i dla przyziemnych przyjemnosci ,

[lena]

Skoro tak Norbercie to oki...sorry.
Rozumie ,że zmieniasz się dla siebie bez konkretnych założeń,ale z nadzieją.

Czerwona...co możesz zrobić napisano wyżej.
Wyluzuj bo szkodzisz sama sobie.

Skoro tak Norbercie to oki...sorry.
Rozumie ,że zmieniasz się dla siebie bez konkretnych założeń,ale z nadzieją.

Czerwona...co możesz zrobić napisano wyżej.
Wyluzuj bo szkodzisz sama sobie.

[NORBERT]

czerwona takimi myslami sama opluwasz sakrament,to ty przysięgałaś przed Bogiem
i to jest powód noszenia tego na całe życie w sercu bez względu na to jak będzie .
Widzisz czerwona szczera odpowiedż ja kiedyś też widziałem dowolność myslenia
o sakramencie..byłem pogubiony...znalazłem się i teraz jest to zbyt bliskie memu sercu
Masz teraz faze buntu,złości,żalu lecz stan przed Bogiem i spytaj go czy zwalnia cię
z tej przysięgi..co usłyszysz

czerwona takimi myslami sama opluwasz sakrament,to ty przysięgałaś przed Bogiem
i to jest powód noszenia tego na całe życie w sercu bez względu na to jak będzie .
Widzisz czerwona szczera odpowiedż ja kiedyś też widziałem dowolność myslenia
o sakramencie..byłem pogubiony...znalazłem się i teraz jest to zbyt bliskie memu sercu
Masz teraz faze buntu,złości,żalu lecz stan przed Bogiem i spytaj go czy zwalnia cię
z tej przysięgi..co usłyszysz

[ketram]

czerwona

Ślub zawierały trzy strony: kobieta, Bóg, mężczyzna

W Twoim wypadku śluby zerwała jak dotąd tylko jedna strona ...

czerwona

Ślub zawierały trzy strony: kobieta, Bóg, mężczyzna

W Twoim wypadku śluby zerwała jak dotąd tylko jedna strona ...

[elzd1]

Ketram.
Ślub zawierały dwie osoby: kobieta i mężczyzna. Pan Bóg błogosławił, był obecny, czekał, żeby Go wpuścić do tego związku, ale ślubu nie zawierał. On już raz zawarł z nami przymierze, więcej nie musi.

Czerwona.
Sobie masz świadczyć, swojego słowa dotrzymać, złożonej przysięgi. Ludzie zobaczą, zareagują różnie. Ale to chodzi o Ciebie, o Twoje sumienie.
Trzymaj się, bo coś czuję, że masz ciężki dzień.

Ketram.
Ślub zawierały dwie osoby: kobieta i mężczyzna. Pan Bóg błogosławił, był obecny, czekał, żeby Go wpuścić do tego związku, ale ślubu nie zawierał. On już raz zawarł z nami przymierze, więcej nie musi.

Czerwona.
Sobie masz świadczyć, swojego słowa dotrzymać, złożonej przysięgi. Ludzie zobaczą, zareagują różnie. Ale to chodzi o Ciebie, o Twoje sumienie.
Trzymaj się, bo coś czuję, że masz ciężki dzień.

[ketram]

elzd1

Słusznie. Napiszę zatem inaczej - małżeństwo to sprawa dotycząca trzech stron - a nie tylko dwóch.

Osoba, która zrywa ślub - odwraca się i od współmałżonka i od Boga

elzd1

Słusznie. Napiszę zatem inaczej - małżeństwo to sprawa dotycząca trzech stron - a nie tylko dwóch.

Osoba, która zrywa ślub - odwraca się i od współmałżonka i od Boga

[Mirela]

[Elżbieta]

[M_oni]

Witam. Czytam z uwagą co piszecie. Wszyscy chcą dobrze dla innych, dla siebie. Trzeba jednak ważyć słowa, radzić z uwagą i przemyśleniem, rozważyć róźne etapy przeżywania tej tragedii - żeby czasem - zupełnie niechcący nie było to odebrane jak atak - tak może to poczuć osoba, która jest zupełnie w innym punkcie postrzegania.

Myślę, że z rady rozważenia swoich błędów, swojego wpływu na sytuację, w której jesteśmy - w tym gremium bym zrezygnowała. Sama obecność tu świadczy o dużej dojrzałości i jestem przekonana, że poczucia winy, wyciągniętych wniosków, przemyśleń - tego mamy w nadmiarze. Żaden błąd nie usprawiedliwia rujnowania życia osobie najbliższej. Znacie to?: 1. Gorszy moment w związku (być może również/przede wszystkim z naszej winy), 2. Partner odchodzi do innego związku. A to?: 1. 1. j.w., 2. Partner tłumaczy - walczy - odchodzi, bo nic się nie zmienia, obie strony cieprią - albo nie - albo jedna - ALE sam ból rozstania jest duży - nie fundują sobie horroru związanego z odejściem do innej osoby. To jest dojrzałość.
W pierwszym wariancie - zwykle jest to poszukiwanie w trakcie małżenstwa - brak skupienia na ratowaniu - a raczej na szukaniu nowej opcji - ale podtrzymywanie małżeństwa gdyby się nie udało - potem po odejściu zwykle starej furtki się nie zamyka - nie ma decyzji o rozwodzie - żeby było do czego wrócić. Nawet jeśli się Wam wydaje, że partner tej furtki nie potrzebuje - że jest szczęśliwy - błąd! Zwykle potrzebuje - ale sam nie musi zabiegać - to my nie mamy jej odwagi zatrzasnąć, dajemy poczucie, że czekamy. To wystarczy - przy tym w pewnym sensie sami trochę dajemy poczucie akceptacji takiej postawy - a reakcja powinna być radykalna. ( To nie znaczy, że nie należy walczyć, że nie należy wybaczyć - ale z godnością - ja bardzo wierzę w siłę modlitwy)

Złożyłam pozew z orzekaniem o winie. Obyło się bez świadków. Poszło łatwo - wszystko załatwiłam - mąż nie musiał nic zrobić. Teraz rozpocznę procedurę w sprawie stwierdzenia nieważności małżeństwa. Ślub kościelny to nie zabawa - i osoba, która tak uznała powinna to poczuć. Nieważne jak się to skończy - albo stwierdzeniem nieważności - (bo skoro partner tak postąpił to prawdopodobnie nigdy nie kochał) albo uświadomieniem - że małżeństwo zostało zawarte ważnie. To moja odpowiedz jak można walczyć o nierozerwalność sakramentu - w sytuacji gdy partner zupełnie to trywializuje.

pozdrawiam
m.

Witam. Czytam z uwagą co piszecie. Wszyscy chcą dobrze dla innych, dla siebie. Trzeba jednak ważyć słowa, radzić z uwagą i przemyśleniem, rozważyć róźne etapy przeżywania tej tragedii - żeby czasem - zupełnie niechcący nie było to odebrane jak atak - tak może to poczuć osoba, która jest zupełnie w innym punkcie postrzegania.

Myślę, że z rady rozważenia swoich błędów, swojego wpływu na sytuację, w której jesteśmy - w tym gremium bym zrezygnowała. Sama obecność tu świadczy o dużej dojrzałości i jestem przekonana, że poczucia winy, wyciągniętych wniosków, przemyśleń - tego mamy w nadmiarze. Żaden błąd nie usprawiedliwia rujnowania życia osobie najbliższej. Znacie to?: 1. Gorszy moment w związku (być może również/przede wszystkim z naszej winy), 2. Partner odchodzi do innego związku. A to?: 1. 1. j.w., 2. Partner tłumaczy - walczy - odchodzi, bo nic się nie zmienia, obie strony cieprią - albo nie - albo jedna - ALE sam ból rozstania jest duży - nie fundują sobie horroru związanego z odejściem do innej osoby. To jest dojrzałość.
W pierwszym wariancie - zwykle jest to poszukiwanie w trakcie małżenstwa - brak skupienia na ratowaniu - a raczej na szukaniu nowej opcji - ale podtrzymywanie małżeństwa gdyby się nie udało - potem po odejściu zwykle starej furtki się nie zamyka - nie ma decyzji o rozwodzie - żeby było do czego wrócić. Nawet jeśli się Wam wydaje, że partner tej furtki nie potrzebuje - że jest szczęśliwy - błąd! Zwykle potrzebuje - ale sam nie musi zabiegać - to my nie mamy jej odwagi zatrzasnąć, dajemy poczucie, że czekamy. To wystarczy - przy tym w pewnym sensie sami trochę dajemy poczucie akceptacji takiej postawy - a reakcja powinna być radykalna. ( To nie znaczy, że nie należy walczyć, że nie należy wybaczyć - ale z godnością - ja bardzo wierzę w siłę modlitwy)

Złożyłam pozew z orzekaniem o winie. Obyło się bez świadków. Poszło łatwo - wszystko załatwiłam - mąż nie musiał nic zrobić. Teraz rozpocznę procedurę w sprawie stwierdzenia nieważności małżeństwa. Ślub kościelny to nie zabawa - i osoba, która tak uznała powinna to poczuć. Nieważne jak się to skończy - albo stwierdzeniem nieważności - (bo skoro partner tak postąpił to prawdopodobnie nigdy nie kochał) albo uświadomieniem - że małżeństwo zostało zawarte ważnie. To moja odpowiedz jak można walczyć o nierozerwalność sakramentu - w sytuacji gdy partner zupełnie to trywializuje.

pozdrawiam
m.