[weronika]

Zgadzam się z Wami Witku i Elzd...........Za kilka lat już nie damy rady przyjąć zdradzacza....jesteśmy jak te ptaki,którym obcięto skrzydła...

Zgadzam się z Wami Witku i Elzd...........Za kilka lat już nie damy rady przyjąć zdradzacza....jesteśmy jak te ptaki,którym obcięto skrzydła...

[Małgorzta]

Chmurko rozumiem Cię w 100 % bo mój maż odszedł w czwartek. I powiem Ci szczerze, że gdyby nie Chrystus to bym dawno była na prochach uspakajających juz w sytuacji jak zaczął się kryzys to po nie sięgnęłam, ale szybko sie opamietałam. Wiesz co zrobiłam wszystko oddałam Chrystusowi jestem codziennie na Mszy Św. i juz by mi było ciężko ją opuścić po przez modlitwę czuję jakby Chrystus niósł to moje cierpienie.
Oddałam Mu swoje życie i daje radę.
Pięknie napisał Darek1 zgadzam sie z tym tylko nawet ludzie wierzący tak jak mój mąż 15 lat ministrant mągą się zagubić.
JEZU UFAM TOBIE!
Pozdrawiam i pamietam w modlitwie.

Chmurko rozumiem Cię w 100 % bo mój maż odszedł w czwartek. I powiem Ci szczerze, że gdyby nie Chrystus to bym dawno była na prochach uspakajających juz w sytuacji jak zaczął się kryzys to po nie sięgnęłam, ale szybko sie opamietałam. Wiesz co zrobiłam wszystko oddałam Chrystusowi jestem codziennie na Mszy Św. i juz by mi było ciężko ją opuścić po przez modlitwę czuję jakby Chrystus niósł to moje cierpienie.
Oddałam Mu swoje życie i daje radę.
Pięknie napisał Darek1 zgadzam sie z tym tylko nawet ludzie wierzący tak jak mój mąż 15 lat ministrant mągą się zagubić.
JEZU UFAM TOBIE!
Pozdrawiam i pamietam w modlitwie.

[Reniuszek]

Wito pisze:
"Mnie sie wydaje, że Bóg nas nie opuści, nigdy. Że czasem czyjeś grzechy, tak silnie niszczą naszą psychikę, że nie potrafimy odnaleźć się w "nowej rzeczywistości", są przyczyną naszego "skrzywienia".Nie wiem, pytam."


Ja odpowiadam, bo ja WIEM, ze Bog mnie/nas nie tylko nigdy nie opusci ale nie i wpakuje nas i naszej psychiki w czyjes grzechy .

Czyjes grzeczy sa tylko swoistym wywabiaczem naszego myslenia i naszych grzechow, tez naszych skrzywien z dziecinstwa i pozniej.

Nie ma co sie troche usprawiedliwiac ze gdyby nie czyjes grzechy, patrz: zdradzacza, opuszczacza czy oszukiwacza pod kazda postacia

Moze to banal, co teraz powiem, ale dopoki nie wezmiemy sie za siebie i tylko za siebie i swoje osobiste nawrocenie, mam tez na mysli swoja zmiane myslenia na temat swoj, zony/ meza to nic z tego , to zawsze mozna powiedziec to nie moja wina, w sensie: zrobilam/em wszystko co trzeba bylo i nic z tego nie mam.

Ja wiem, wielu z nas na prawde zrobilo wszystko co trzeba bylo nic z tego dobrego nie wyniklo (na razie), nadal jest ciezki krzyz kojarzony tylko z cierpieniem.

Wiem, ze tak jest i nie po to pisze, zeby sie jakos specjalnie wymadrzac. Czuje podobnie. I samej czesto daleko mi do kojarzenia krzyza z wybawieniem, choc juz ciut blizej niz kiedys ....

Tylko tak mnie naszła refleksja taka zeby nie usprawiedliwiac sie za prosto, czyli w/g mnie nie poddawac i nie robic z siebie ofiary slepego losu i Pana Boga

W koncu czlowiek jest prowadzony do drugiego czlowiek "po cos" nie po byle co i nie po "branie czyichs grzechow na siebie" czy tez "uczestniczenie w tych grzechach"


Ale to z kolei moje pytanie calkiem otwarte:

po co/dlaczego dobry przeciez Bog prowadzi nas do ciezkich i przez ciezkie relacje, szcegolnie te malzenskie, intymne, najtrudniejsze z mozliwych?

Wito pisze:
"Mnie sie wydaje, że Bóg nas nie opuści, nigdy. Że czasem czyjeś grzechy, tak silnie niszczą naszą psychikę, że nie potrafimy odnaleźć się w "nowej rzeczywistości", są przyczyną naszego "skrzywienia".Nie wiem, pytam."


Ja odpowiadam, bo ja WIEM, ze Bog mnie/nas nie tylko nigdy nie opusci ale nie i wpakuje nas i naszej psychiki w czyjes grzechy .

Czyjes grzeczy sa tylko swoistym wywabiaczem naszego myslenia i naszych grzechow, tez naszych skrzywien z dziecinstwa i pozniej.

Nie ma co sie troche usprawiedliwiac ze gdyby nie czyjes grzechy, patrz: zdradzacza, opuszczacza czy oszukiwacza pod kazda postacia

Moze to banal, co teraz powiem, ale dopoki nie wezmiemy sie za siebie i tylko za siebie i swoje osobiste nawrocenie, mam tez na mysli swoja zmiane myslenia na temat swoj, zony/ meza to nic z tego , to zawsze mozna powiedziec to nie moja wina, w sensie: zrobilam/em wszystko co trzeba bylo i nic z tego nie mam.

Ja wiem, wielu z nas na prawde zrobilo wszystko co trzeba bylo nic z tego dobrego nie wyniklo (na razie), nadal jest ciezki krzyz kojarzony tylko z cierpieniem.

Wiem, ze tak jest i nie po to pisze, zeby sie jakos specjalnie wymadrzac. Czuje podobnie. I samej czesto daleko mi do kojarzenia krzyza z wybawieniem, choc juz ciut blizej niz kiedys ....

Tylko tak mnie naszła refleksja taka zeby nie usprawiedliwiac sie za prosto, czyli w/g mnie nie poddawac i nie robic z siebie ofiary slepego losu i Pana Boga

W koncu czlowiek jest prowadzony do drugiego czlowiek "po cos" nie po byle co i nie po "branie czyichs grzechow na siebie" czy tez "uczestniczenie w tych grzechach"


Ale to z kolei moje pytanie calkiem otwarte:

po co/dlaczego dobry przeciez Bog prowadzi nas do ciezkich i przez ciezkie relacje, szcegolnie te malzenskie, intymne, najtrudniejsze z mozliwych?

[Mirela]

[wito]

[Mirela]

[Ann3]

Zgadzam się Z Tobą wito.
Reniuszku, pytałam kiedyś wielokrotnie i z żalem Pan Boga dlaczego "przydzielił" mi tak trudną osobę na współmałżonka. Pan Bóg odpowiedział i teraz wiem, że żyjąc z raniącą osobą mam szansę nauczyć się prawdziwej miłości. Mam szansę widzieć tę osobę bardziej oczami Pana Boga, który posłał na śmierć ukochanego syna z miłości do mojego trudnego męża, do trudnej mnie i nas wszystkich. że miłość do przykrej , raniącej, zdradzającej itd itp osoby to dopiero jest miłość !!!
Ale niech nikt nie myśli, ze namawiam do bycia ze współmałżonkiem, który nas, siebie, nasze małżeństwo zeszmacił. NIc z tych rzeczy. W takiej sytuacji dalej kocham GO jako człowieka ale nie chcę uczestniczyć w grzechu, brudnym życiu i się separuję.

Zgadzam się Z Tobą wito.
Reniuszku, pytałam kiedyś wielokrotnie i z żalem Pan Boga dlaczego "przydzielił" mi tak trudną osobę na współmałżonka. Pan Bóg odpowiedział i teraz wiem, że żyjąc z raniącą osobą mam szansę nauczyć się prawdziwej miłości. Mam szansę widzieć tę osobę bardziej oczami Pana Boga, który posłał na śmierć ukochanego syna z miłości do mojego trudnego męża, do trudnej mnie i nas wszystkich. że miłość do przykrej , raniącej, zdradzającej itd itp osoby to dopiero jest miłość !!!
Ale niech nikt nie myśli, ze namawiam do bycia ze współmałżonkiem, który nas, siebie, nasze małżeństwo zeszmacił. NIc z tych rzeczy. W takiej sytuacji dalej kocham GO jako człowieka ale nie chcę uczestniczyć w grzechu, brudnym życiu i się separuję.

[Reniuszek]

[wito]

Mirela - Ty kompletnie nie zrozumiałaś o co chodzi z ptakiem i skrzydłami.

Ja rozumiem, że bycie z ludźmi niepełnosprawnymi pomaga nam często zrozumieć, że nasze cierpienie jest niczym. Że ich wiara może nas budować. Możemy czuć się mali. Ale czy o to tu chodzi???
My mamy takie a nie inne cierpienia. Ktoś, kto nie przeżył odrzucenia, zranienia w miłości powie - chłopie to pikuś jest, ktoś inny powie - to mnie zabija, nie daje mi żyć.
Okrzyk "Chwała Panu !!!" Błogosławieni , którzy nie widzieli a uwierzyli "!!!" przypomniał mi pewna przypowieść.
Pewien ksiądz pożyczył osła z cyrku by wsiąść na niego podczas procesji w niedzielę palmową. Podczas procesji, ludzie krzyczą "hosanna" - osioł staje dęba i ksiądz z hukiem spada na ziemię. Okazuje się że w cyrku był tresowany by na ten właśnie okrzyk stawać na tylnych łapach i maszerować. Ksiądz odkupił osła z cyrku i potrzeba było wiele lat zanim osioł spokojnie przeszedł procesje.
Tak jest też z nami - żyjemy w otaczającym nas świecie, czerpiemy jak gąbka, jesteśmy tresowani. Nie uciekniemy od tego. Niepełnosprawni maja inne spojrzenie na świat, my mamy inne. Owszem nasze światy sie przenikają są podobne ale każdy inaczej przeżywa, ma swoja ścieżkę. Nie ma Mirelo "złotej recepty". Ann napisała, że nie chce uczestniczyć w brudnym świecie swojego męża, ktoś inny powie a mnie to pikuś, niech sie szlaja, grunt, że ja jestem w porządku. Jeszcze inny postąpi inaczej.

Mirela - Ty kompletnie nie zrozumiałaś o co chodzi z ptakiem i skrzydłami.

Ja rozumiem, że bycie z ludźmi niepełnosprawnymi pomaga nam często zrozumieć, że nasze cierpienie jest niczym. Że ich wiara może nas budować. Możemy czuć się mali. Ale czy o to tu chodzi???
My mamy takie a nie inne cierpienia. Ktoś, kto nie przeżył odrzucenia, zranienia w miłości powie - chłopie to pikuś jest, ktoś inny powie - to mnie zabija, nie daje mi żyć.
Okrzyk "Chwała Panu !!!" Błogosławieni , którzy nie widzieli a uwierzyli "!!!" przypomniał mi pewna przypowieść.
Pewien ksiądz pożyczył osła z cyrku by wsiąść na niego podczas procesji w niedzielę palmową. Podczas procesji, ludzie krzyczą "hosanna" - osioł staje dęba i ksiądz z hukiem spada na ziemię. Okazuje się że w cyrku był tresowany by na ten właśnie okrzyk stawać na tylnych łapach i maszerować. Ksiądz odkupił osła z cyrku i potrzeba było wiele lat zanim osioł spokojnie przeszedł procesje.
Tak jest też z nami - żyjemy w otaczającym nas świecie, czerpiemy jak gąbka, jesteśmy tresowani. Nie uciekniemy od tego. Niepełnosprawni maja inne spojrzenie na świat, my mamy inne. Owszem nasze światy sie przenikają są podobne ale każdy inaczej przeżywa, ma swoja ścieżkę. Nie ma Mirelo "złotej recepty". Ann napisała, że nie chce uczestniczyć w brudnym świecie swojego męża, ktoś inny powie a mnie to pikuś, niech sie szlaja, grunt, że ja jestem w porządku. Jeszcze inny postąpi inaczej.

[Mirela]

Reniuszku
Myślę ,że to wszystko wiesz...Tylko to wszystko trzeba ponazywac z Chrystusem...
Może sięgnę do swojego doświadczenia...
Jest taki moment w życiu, kiedy człowiek widzi ,ze nie daje sobie rady...,że wszystko co robi mija sie jakby z celem...wszystko sie ropada...sypie...cokolwiek by nie zrobił...Jest nawet przekonany,że tyle mogłem/ mogłam i to nie absurd.
Jest też i taka chwila kiedy człowiek oddala od siebie prawdę ,że nic co Dobre od niego nie pochodzi. Oddala od siebie myśl , która jest jasna i wyraźna" człowieku jesteś bezsilny, ale z Bogiem z całą pewnością zaradny. Doświadczałam zawsze tego samego skutku niepowodzenia, kiedy wszystko robiłam sama, bez Boga. Wiele to trwało...i za każdym razem kosztowało mnie to wiele bólu, cierpienia. Dopiero kiedy przestałam zakładac ,że to się nie uda, że to nie ma szans powodzenia myśląc zupełnie po ludzku wszystko zaczęło się zmieniac, WSZYSTKO!!!
Człowiek nie jest zdolny do przeżycia cierpienia sam, do przyjęcia tego cierpienia, do próbowania zrozumienia go...nie potrafi tego zrozumiec...to normalne, jednak kiedy zauważa swoje podobieństwo w cierpieniu z samym Chrystusem cała perspektywa się zmienia. Często ludziom wydaje się ,że ufają, że oddali, że kochają Boga, często tez bardziej by chcieli niż mogą...uświadamiając to sobie w wielkiej pokorze.Najważniejsze dla mnie jest przyjmowac te trudy i oddawac innym radośc , ale to możliwe jest tylko w Chrystusie, szczerze mówiąc nie chce inaczej...Wiem ,że to możliwe dla każdego...
Byłam tam w Krakowie...25 lipca, wierz mi...obraz który dla wielu stałby sie może powodem współczucia dla tych którzy niedomagali...ja podziwiałam ...Boga w ich sercu. U nich nie było żalu, poczucia krzywdy, niesprawiedliwości... To mnie zaskakiwało...Oni cieszyli się sobą , tym co mają i tym w stukrotny sposób potrafili obdarowywac innych. Tak właśnie pokazali mi Boga w sercu...bez wyrzutów na los, bez wyrzutów na ludzi, bez najmniejszej skargi...i byli szczęśliwi...Skupili się nie na sobie,nie na krzywdzie, nie na żalu , cierpieniu, skupili się na dawaniu radości innym...to dla jest uzdrawiające...
Zadziwiające...Czytałam kiedyś książkę "Oto wszystko nowe czynie", wtedy też bardzo mnie tresc doświadczeń i to co z nich owocowało zadziwiła. Ale przecież Boża moc jest taka, zadziwia, sprawia niejednokrotnie niedowiarstwo...Jednego bym chciała...cudu dla wszystkich , Pan Bóg tez tego chce...tylko nie robi tego tam gdzie nie ma wiary...

Pytałaś jak znieśc ból i cierpienie kiedy nie ma akceptacji...
Nie wiem dlaczego Ty chcesz go znosic???sama???po co???
Był taki moment w moim życiu...zupełnie rozchwiana...załamana...na dnie...bo wcześniej chciałam sama...To jest niepotrzebne... Poszłam wtedy do konfesjonału i powiedziałam ,że sama juz nie potrafię...i nie chce już sama... Przestałam sie zadręczac, codzienna Eucharystia dodawała mi sił, ale też odkrywała kim jestem, a kim jest Bóg. To pozwoliło mi zrozumiec ,że nie jestem sama,że nie muszę sie z niczym forsowac, że zawsze moge powiedziec : nie potrafię...Ty możesz...powiedz mi jak życ, jak byc, jak stawac na nogi człowieczeństwa? Modlitwa ta zwykła , prosta przeradzała się w modlitwę ufną...Z czasem zobaczyłam ,że moje problemy są maleńkie...aż mi wstyd było...Potem zobaczyłam swoja niedojrzałośc, nieumiejętności, słabości....potem i dalej zresztą prosze Boga , by je wszystkie uleczył...Kiedy Boża Miłosc jest wymagająca rozumiem wtedy innych słabych ludzi, bo poddac muszę się zaleceniom Bożym a to wymaga wysiłku woli, wtedy czuję jaka maleńka jestem we wszystkim i dziękuje Bogu ,że pokazuje mi moje chwasty...

Bóg bardzo chce człowieka, jego oddania, jego słabości i grzeszności...wszystkiego co w nim chore i słabe...wszystkiego, tylko ,ze człowiek nie dopuszcza do siebie myśli ,że naprawdę jest w tym wszystkim bezsilny...

Cytat:

Wito napisałeś... Ja rozumiem, że bycie z ludźmi niepełnosprawnymi pomaga nam często zrozumieć, że nasze cierpienie jest niczym. Że ich wiara może nas budować. Możemy czuć się mali. Ale czy o to tu chodzi???

Można dużo więcej wydobyc z tego doświadczenia...

Mówisz ,że nie ma złotej recepty( w tym cały problem), a ja mówię ze jest : JEZUS CHRYSTUS, wszystkie ludzkie recepty będą trafiały w płot...dopóki człowiek nie uleczy duszy...Dotąd dopóki człowiek będzie myślał,ze wszystkiemu zaradzi sam,i że wszystko wie najlepiej i umie najlepiej i rozumie najlepiej, dopóty będzie w bagnie...

Cytat:

Tak jest też z nami - żyjemy w otaczającym nas świecie, czerpiemy jak gąbka, jesteśmy tresowani. Nie uciekniemy od tego

Od tego swiata nie uciekniemy, od konsekwencji też nie, ale ten świat nie odpowiada za to co wybieramy...to my otrzymaliśmy wolna wole. Doświadczenia są potrzebne...W dużej mierze zależy ode mnie od człowieka, co z tego świata wybieram...a co odrzucam.Gdy szukam w nim dobra to je znajde, gdy szukam w nim zła to tez je znajdę .
Pytanie czym chce się karmic ? Nawet z brutalnego doświadczenia...można karmic sie tym co dobre...

Reniuszku
Myślę ,że to wszystko wiesz...Tylko to wszystko trzeba ponazywac z Chrystusem...
Może sięgnę do swojego doświadczenia...
Jest taki moment w życiu, kiedy człowiek widzi ,ze nie daje sobie rady...,że wszystko co robi mija sie jakby z celem...wszystko sie ropada...sypie...cokolwiek by nie zrobił...Jest nawet przekonany,że tyle mogłem/ mogłam i to nie absurd.
Jest też i taka chwila kiedy człowiek oddala od siebie prawdę ,że nic co Dobre od niego nie pochodzi. Oddala od siebie myśl , która jest jasna i wyraźna" człowieku jesteś bezsilny, ale z Bogiem z całą pewnością zaradny. Doświadczałam zawsze tego samego skutku niepowodzenia, kiedy wszystko robiłam sama, bez Boga. Wiele to trwało...i za każdym razem kosztowało mnie to wiele bólu, cierpienia. Dopiero kiedy przestałam zakładac ,że to się nie uda, że to nie ma szans powodzenia myśląc zupełnie po ludzku wszystko zaczęło się zmieniac, WSZYSTKO!!!
Człowiek nie jest zdolny do przeżycia cierpienia sam, do przyjęcia tego cierpienia, do próbowania zrozumienia go...nie potrafi tego zrozumiec...to normalne, jednak kiedy zauważa swoje podobieństwo w cierpieniu z samym Chrystusem cała perspektywa się zmienia. Często ludziom wydaje się ,że ufają, że oddali, że kochają Boga, często tez bardziej by chcieli niż mogą...uświadamiając to sobie w wielkiej pokorze.Najważniejsze dla mnie jest przyjmowac te trudy i oddawac innym radośc , ale to możliwe jest tylko w Chrystusie, szczerze mówiąc nie chce inaczej...Wiem ,że to możliwe dla każdego...
Byłam tam w Krakowie...25 lipca, wierz mi...obraz który dla wielu stałby sie może powodem współczucia dla tych którzy niedomagali...ja podziwiałam ...Boga w ich sercu. U nich nie było żalu, poczucia krzywdy, niesprawiedliwości... To mnie zaskakiwało...Oni cieszyli się sobą , tym co mają i tym w stukrotny sposób potrafili obdarowywac innych. Tak właśnie pokazali mi Boga w sercu...bez wyrzutów na los, bez wyrzutów na ludzi, bez najmniejszej skargi...i byli szczęśliwi...Skupili się nie na sobie,nie na krzywdzie, nie na żalu , cierpieniu, skupili się na dawaniu radości innym...to dla jest uzdrawiające...
Zadziwiające...Czytałam kiedyś książkę "Oto wszystko nowe czynie", wtedy też bardzo mnie tresc doświadczeń i to co z nich owocowało zadziwiła. Ale przecież Boża moc jest taka, zadziwia, sprawia niejednokrotnie niedowiarstwo...Jednego bym chciała...cudu dla wszystkich , Pan Bóg tez tego chce...tylko nie robi tego tam gdzie nie ma wiary...

Pytałaś jak znieśc ból i cierpienie kiedy nie ma akceptacji...
Nie wiem dlaczego Ty chcesz go znosic???sama???po co???
Był taki moment w moim życiu...zupełnie rozchwiana...załamana...na dnie...bo wcześniej chciałam sama...To jest niepotrzebne... Poszłam wtedy do konfesjonału i powiedziałam ,że sama juz nie potrafię...i nie chce już sama... Przestałam sie zadręczac, codzienna Eucharystia dodawała mi sił, ale też odkrywała kim jestem, a kim jest Bóg. To pozwoliło mi zrozumiec ,że nie jestem sama,że nie muszę sie z niczym forsowac, że zawsze moge powiedziec : nie potrafię...Ty możesz...powiedz mi jak życ, jak byc, jak stawac na nogi człowieczeństwa? Modlitwa ta zwykła , prosta przeradzała się w modlitwę ufną...Z czasem zobaczyłam ,że moje problemy są maleńkie...aż mi wstyd było...Potem zobaczyłam swoja niedojrzałośc, nieumiejętności, słabości....potem i dalej zresztą prosze Boga , by je wszystkie uleczył...Kiedy Boża Miłosc jest wymagająca rozumiem wtedy innych słabych ludzi, bo poddac muszę się zaleceniom Bożym a to wymaga wysiłku woli, wtedy czuję jaka maleńka jestem we wszystkim i dziękuje Bogu ,że pokazuje mi moje chwasty...

Bóg bardzo chce człowieka, jego oddania, jego słabości i grzeszności...wszystkiego co w nim chore i słabe...wszystkiego, tylko ,ze człowiek nie dopuszcza do siebie myśli ,że naprawdę jest w tym wszystkim bezsilny...

Cytat:

Wito napisałeś... Ja rozumiem, że bycie z ludźmi niepełnosprawnymi pomaga nam często zrozumieć, że nasze cierpienie jest niczym. Że ich wiara może nas budować. Możemy czuć się mali. Ale czy o to tu chodzi???

Można dużo więcej wydobyc z tego doświadczenia...

Mówisz ,że nie ma złotej recepty( w tym cały problem), a ja mówię ze jest : JEZUS CHRYSTUS, wszystkie ludzkie recepty będą trafiały w płot...dopóki człowiek nie uleczy duszy...Dotąd dopóki człowiek będzie myślał,ze wszystkiemu zaradzi sam,i że wszystko wie najlepiej i umie najlepiej i rozumie najlepiej, dopóty będzie w bagnie...

Cytat:

Tak jest też z nami - żyjemy w otaczającym nas świecie, czerpiemy jak gąbka, jesteśmy tresowani. Nie uciekniemy od tego

Od tego swiata nie uciekniemy, od konsekwencji też nie, ale ten świat nie odpowiada za to co wybieramy...to my otrzymaliśmy wolna wole. Doświadczenia są potrzebne...W dużej mierze zależy ode mnie od człowieka, co z tego świata wybieram...a co odrzucam.Gdy szukam w nim dobra to je znajde, gdy szukam w nim zła to tez je znajdę .
Pytanie czym chce się karmic ? Nawet z brutalnego doświadczenia...można karmic sie tym co dobre...

[wito]

Oj Mirela - z Jezusem Chrystusem tez jest wiele recept. Tez jest wiele dróg. Niekoniecznie takich, które Ty jedynie akceptujesz, niekoniecznie te którymi ja podążam.
Szkoda, że każdą dyskusje sprowadzasz do jednego. Rzucasz hasło - Jezus Chrystus i zamykamy usta. Słowo bardzo często nadużywane na tym forum.

Czy wydobyłem kropelkę? Być może ale ta kropelka pozwoliła mi dostrzec, że być może nieświadomie, ale grasz na ludzkich uczuciach, sięgasz bardzo wysokich tonów. Temu też służy ciągłe wtłaczanie ludzi w poczucie ich bezsilności. Tacy jak ten osioł na głos słowa hosanna staną dęba, pójdą za treserem.

Oj Mirela - z Jezusem Chrystusem tez jest wiele recept. Tez jest wiele dróg. Niekoniecznie takich, które Ty jedynie akceptujesz, niekoniecznie te którymi ja podążam.
Szkoda, że każdą dyskusje sprowadzasz do jednego. Rzucasz hasło - Jezus Chrystus i zamykamy usta. Słowo bardzo często nadużywane na tym forum.

Czy wydobyłem kropelkę? Być może ale ta kropelka pozwoliła mi dostrzec, że być może nieświadomie, ale grasz na ludzkich uczuciach, sięgasz bardzo wysokich tonów. Temu też służy ciągłe wtłaczanie ludzi w poczucie ich bezsilności. Tacy jak ten osioł na głos słowa hosanna staną dęba, pójdą za treserem.

[Mirela]

[wito]

[Chmurka]

Czy mój mąż traktuje mnie jak zabawkę, a nasze małżeństwo jak zabawę?

Wyprowadził się w piątek, mówiąc, że jest to decyzja ostateczna. Zabrał niewielką ilość rzeczy - część ubrań, kilka kosmetyków. Resztę zostawił. Przyjechał w sobotę po dosłownie kilka rzeczy, przyjechał w poniedziałek, przyjechał i dziś. Nie dzwoniłam do niego przez ten czas, on dzwonił kilka razy sam.

Mieliśmy przepisać na mnie nasze mieszkanie, skoro on podjął decyzję ostateczną. Dziś przyjechał i poprosił, abym wstrzymała się z załatwianiem formalności 2-3 miesiące. Zapytałam dlaczego? Powiedział, że bez powodu. Nalegałam, bo nic nie dzieję się bez powodu. Odpowiedział: "A jak bym chciał wrócić, to po co przepisywać? Nie tylko stracilibyśmy pieniądze, ale też nie moglibyśmy go sprzedać przez 5 lat i się wyprowadzić". (Rzeczywiście jest tak, że przez 5 kolejnych lat nie warto sprzedawać ze względu na bardzo wysoki podatek). Dodał "nie wiem co będzie, różne myśli są teraz w mojej głowie, gdy mieszkam sam". Zapytałam czy daje mi w ten sposób nadzieję, a on na to, że nie daje mi nadziei.

Przytuliłam się do niego na pożegnania, a on na to "Jak będziesz potrzebowała, abym, cię przytulił zadzwoń, to przyjadę".

Ps. Przepraszam, że zmieniłam temat.

Czy mój mąż traktuje mnie jak zabawkę, a nasze małżeństwo jak zabawę?

Wyprowadził się w piątek, mówiąc, że jest to decyzja ostateczna. Zabrał niewielką ilość rzeczy - część ubrań, kilka kosmetyków. Resztę zostawił. Przyjechał w sobotę po dosłownie kilka rzeczy, przyjechał w poniedziałek, przyjechał i dziś. Nie dzwoniłam do niego przez ten czas, on dzwonił kilka razy sam.

Mieliśmy przepisać na mnie nasze mieszkanie, skoro on podjął decyzję ostateczną. Dziś przyjechał i poprosił, abym wstrzymała się z załatwianiem formalności 2-3 miesiące. Zapytałam dlaczego? Powiedział, że bez powodu. Nalegałam, bo nic nie dzieję się bez powodu. Odpowiedział: "A jak bym chciał wrócić, to po co przepisywać? Nie tylko stracilibyśmy pieniądze, ale też nie moglibyśmy go sprzedać przez 5 lat i się wyprowadzić". (Rzeczywiście jest tak, że przez 5 kolejnych lat nie warto sprzedawać ze względu na bardzo wysoki podatek). Dodał "nie wiem co będzie, różne myśli są teraz w mojej głowie, gdy mieszkam sam". Zapytałam czy daje mi w ten sposób nadzieję, a on na to, że nie daje mi nadziei.

Przytuliłam się do niego na pożegnania, a on na to "Jak będziesz potrzebowała, abym, cię przytulił zadzwoń, to przyjadę".

Ps. Przepraszam, że zmieniłam temat.

[lena]

Zapytałam czy daje mi w ten sposób nadzieję, a on na to, że nie daje mi nadziei.
Chmurko nie pytaj, jego zachowanie mowi samo za siebie....tyle,że sie nie przyzna....meska duma.

Puściłas, nie prosiłas, nie dzwonilaś...i masz....widzisz zaleznośc?

Zapytałam czy daje mi w ten sposób nadzieję, a on na to, że nie daje mi nadziei.
Chmurko nie pytaj, jego zachowanie mowi samo za siebie....tyle,że sie nie przyzna....meska duma.

Puściłas, nie prosiłas, nie dzwonilaś...i masz....widzisz zaleznośc?