[wito]

Darku - pomimo że twój post jest dość długi - zmierza do jednego:
Jak się komuś nie podoba to won. To nasza piaskownica, my się tu bawimy w naszą jedynie słuszną zabawę. My mamy rację, my znamy prawdę, my jesteśmy prawdziwymi katolikami, my zauważamy że duchownych toczy gangrena, my, my, ponad wszystko...

Katolicki - znaczy powszechny. Nie masz Darku prawa nikogo przeganiać z tego forum na inne fora. A jeżeli i taka jest postawa niereagującego na tak napastliwe posty Admina - to głęboko powinien sie zastanowić nad tym czy nie szafuje słowem katolickie w nazwie.

Darku - pomimo że twój post jest dość długi - zmierza do jednego:
Jak się komuś nie podoba to won. To nasza piaskownica, my się tu bawimy w naszą jedynie słuszną zabawę. My mamy rację, my znamy prawdę, my jesteśmy prawdziwymi katolikami, my zauważamy że duchownych toczy gangrena, my, my, ponad wszystko...

Katolicki - znaczy powszechny. Nie masz Darku prawa nikogo przeganiać z tego forum na inne fora. A jeżeli i taka jest postawa niereagującego na tak napastliwe posty Admina - to głęboko powinien sie zastanowić nad tym czy nie szafuje słowem katolickie w nazwie.

[Kobieta74]

cześć wszystkim,
to znowu ja.uwaznie czytam wszystkie Wasze posty i czynie głębokie refleksje. dziękuje za głębokie przemyślenia.wiem,jakie jest stanowisko Kościoła w sprawie nierozerwalności.wiem,jak jest byc samej i samotnie borykac sie z samotnym rodzicielstwem.wiem,jak straszny jest rozwód cywilny.wiem,jak to jest być na dnie emocjonalnym,gdy małżonek kocha-nie kocha, odchodzi- zostaje, wraca- nie wraca, zdradza - nie zdradza,wyzywa-nie wyzywa, pije-nie pije...(kilka lat)
wiem też,ze Bóg jest miłością.
wiem,że chce dla nas jak najlepiej.
wiem,że ślubowałam (świadomie i z miłością,z zamiarem życia w wierności, z gromadka dzieci i mężem,którego DA sie wspierać)
wiem,że mąż również ślubował (krótko po okazało się, że małżeństwo to niekoniecznie to jest to, o co mu w życiu chodziło);
ale:

"Nie wszyscy to pojmuja, lecz tylko ci, którym to jest dane.Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i sa niezdatni do małżeństwa,których ludzie takimi uczynili; a są także bezżenni, którzy ze względu na królestwo niebieskie sami zostali bezżenni. kto może pojąć, niech pojmuje! ..." (Ew. Mt.19,12).

elzd1,
to nie tak,że ja z premedytacja i perfidią chcę sie pozbyc męża ślubnego (on sam to uczynił i poszedł w sina dal). i że jedynym powodem,dla którego być może złożę skargę, jest to,że natychmiast rzucę sie na nowego chłopa. moje powołanie to życie w rodzinie.ja to wiem.i gdybym czuła w sercu potrzebę spędzenia reszty życia w samotności, nie wychodziłabym za mąż.gdyby tylko mąż okazał wole walki o nasz związek, nawrócił się i postawił Boga na pierwszym miejscu, uwierz, podjęłabym kolejny raz próbę i przyjęła go do domu. ale on nie chce. z wygody. po prostu.i staje sie coraz gorszy w stosunku do mnie.
więc czy jeśli spróbuje zbadać ważność mojego małżeństwa i intencje męża to stanę sie gorsza?wystarczy mi to,że będac po rozwodzie cywilnym jestem przez większość byłych przyjaciół traktowana jak człowiek drugiej kategorii. przystępując do Komunii widze zdziwione spojrzenia niektórych "wiernych"znajomych 'jak to? rozwódka?". i musze sie tłumaczyć.że mogę. i że od kilku lat to jest dopuszczalne.
jeśli uraziłam kogoś moim pytaniem w pierwszym poscie to najmocniej przepraszam.nie miałam takich intencji.
pozdrawiam z pamięcia w modlitwie.
ps. jeśli tylko stanie sie cud natychmiast Was o tym zawiadomię

cześć wszystkim,
to znowu ja.uwaznie czytam wszystkie Wasze posty i czynie głębokie refleksje. dziękuje za głębokie przemyślenia.wiem,jakie jest stanowisko Kościoła w sprawie nierozerwalności.wiem,jak jest byc samej i samotnie borykac sie z samotnym rodzicielstwem.wiem,jak straszny jest rozwód cywilny.wiem,jak to jest być na dnie emocjonalnym,gdy małżonek kocha-nie kocha, odchodzi- zostaje, wraca- nie wraca, zdradza - nie zdradza,wyzywa-nie wyzywa, pije-nie pije...(kilka lat)
wiem też,ze Bóg jest miłością.
wiem,że chce dla nas jak najlepiej.
wiem,że ślubowałam (świadomie i z miłością,z zamiarem życia w wierności, z gromadka dzieci i mężem,którego DA sie wspierać)
wiem,że mąż również ślubował (krótko po okazało się, że małżeństwo to niekoniecznie to jest to, o co mu w życiu chodziło);
ale:

"Nie wszyscy to pojmuja, lecz tylko ci, którym to jest dane.Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i sa niezdatni do małżeństwa,których ludzie takimi uczynili; a są także bezżenni, którzy ze względu na królestwo niebieskie sami zostali bezżenni. kto może pojąć, niech pojmuje! ..." (Ew. Mt.19,12).

elzd1,
to nie tak,że ja z premedytacja i perfidią chcę sie pozbyc męża ślubnego (on sam to uczynił i poszedł w sina dal). i że jedynym powodem,dla którego być może złożę skargę, jest to,że natychmiast rzucę sie na nowego chłopa. moje powołanie to życie w rodzinie.ja to wiem.i gdybym czuła w sercu potrzebę spędzenia reszty życia w samotności, nie wychodziłabym za mąż.gdyby tylko mąż okazał wole walki o nasz związek, nawrócił się i postawił Boga na pierwszym miejscu, uwierz, podjęłabym kolejny raz próbę i przyjęła go do domu. ale on nie chce. z wygody. po prostu.i staje sie coraz gorszy w stosunku do mnie.
więc czy jeśli spróbuje zbadać ważność mojego małżeństwa i intencje męża to stanę sie gorsza?wystarczy mi to,że będac po rozwodzie cywilnym jestem przez większość byłych przyjaciół traktowana jak człowiek drugiej kategorii. przystępując do Komunii widze zdziwione spojrzenia niektórych "wiernych"znajomych 'jak to? rozwódka?". i musze sie tłumaczyć.że mogę. i że od kilku lat to jest dopuszczalne.
jeśli uraziłam kogoś moim pytaniem w pierwszym poscie to najmocniej przepraszam.nie miałam takich intencji.
pozdrawiam z pamięcia w modlitwie.
ps. jeśli tylko stanie sie cud natychmiast Was o tym zawiadomię

[Darek]

Witaj Kobieto74,

Rozumiem Twój ból i doskonale wiem co czujesz, bo jestem w bardzo podobnej sytuacji. Jesteśmy prawie rówieśnikami. Też uważam, że jestem powołany do życia w rodzinie. Samotność, uczucie bycia oszukanym, zdradzonym, wyszydzanym, zdeptanym często powoduje, że czuję się jakbym był w największym, jakie obecnie mogę sobie wyobrazić piekle. Też samotnie wychowuję dziecko.

Sąd biskupi to bardzo kuszące rozwiązanie, pozornie rozwiązujące naszą ciężką sytuację, ale czy na pewno?

Witaj Kobieto74,

Rozumiem Twój ból i doskonale wiem co czujesz, bo jestem w bardzo podobnej sytuacji. Jesteśmy prawie rówieśnikami. Też uważam, że jestem powołany do życia w rodzinie. Samotność, uczucie bycia oszukanym, zdradzonym, wyszydzanym, zdeptanym często powoduje, że czuję się jakbym był w największym, jakie obecnie mogę sobie wyobrazić piekle. Też samotnie wychowuję dziecko.

Sąd biskupi to bardzo kuszące rozwiązanie, pozornie rozwiązujące naszą ciężką sytuację, ale czy na pewno?

[Mirela]

[elzd1]

Hej, Kobieto74.
Mnie się nie musisz tłumaczyć doskonale rozumiem i Twoje rozżalenie i tęksnotę za pełną szczęśliwą rodziną. Piszesz, dostajesz odpowiedzi zgodne z tym, co każdy myśli w tej chwili, w swojej sytuacji. Myślę że nikt z nas, piszących tutaj nie jest stworzony do samotności. Ja przynajmniej nie wyobrażałm sobie nigdy, że mogłabym być sama.Ten stan został nam narzucony, nie pytano nas o zdanie, nie czekano na nasze przyzwolenie, nawet często odejście nastąpiło nagle, z dnia na dzień, gdy my nieświadomi niczego, zastanawialiśmy się, co jest nie tak w naszym małżeństwie Ktoś potraktował nas jak niepotrzebny element w swoim życiu, oddalił się, szuka innego szczęścia, często bywa, że nam życząc tego samego: nowego, lepszego związku, szczęścia rozumianego po ludzku, nie po Bożemu.
Jako osoba rozwiedziona, nawet nie dopuszczaj do siebie myśli, że jesteś gorszej kategorii, rozwód nie jest niczym haniebnym, haniebne są tylko uczynki tych, którzy doprowadzili do rozpadu rodziny.
Dostałaś dużo informacji, naszych przemyśleń, nawet znów wyniknęły spory ( jak w rodzinie ), wnioski wyciągniesz, jak myślę, po rozmowach z księżmi, bo z kim, jak nie z księdzem takie sprawy najlepiej omawiać?
Życzę Ci pokoju w sercu.

[ Dodano: 25-08-2008, 20:40 ]
Wito.
Odebrałeś jak chciałeś, ja nic złego w wypowiedzi Darka nie wyczytałam. A już nic w stylu, jak napisałeś: "Jak się komuś nie podoba to won".
Zastanawia mnie, dlaczego można pisać o badaniu w Sądzie Biskupim jako panaceum na nieudane małżeństwo, a już głosy przeciwne wywołują u Ciebie taką złość i agresję? Czyżbyś uważał, że mamy być cicho, bo każde wedle swojego sumienia postąpi? A jeśli ktoś pisze, to znaczy, że szuka potwierdzenie dla słuszności swojej decyzji i tylko głosy popierające są dopuszczalne?
Coś mi się tu nie podoba.
Miłego wieczoru.

Hej, Kobieto74.
Mnie się nie musisz tłumaczyć doskonale rozumiem i Twoje rozżalenie i tęksnotę za pełną szczęśliwą rodziną. Piszesz, dostajesz odpowiedzi zgodne z tym, co każdy myśli w tej chwili, w swojej sytuacji. Myślę że nikt z nas, piszących tutaj nie jest stworzony do samotności. Ja przynajmniej nie wyobrażałm sobie nigdy, że mogłabym być sama.Ten stan został nam narzucony, nie pytano nas o zdanie, nie czekano na nasze przyzwolenie, nawet często odejście nastąpiło nagle, z dnia na dzień, gdy my nieświadomi niczego, zastanawialiśmy się, co jest nie tak w naszym małżeństwie Ktoś potraktował nas jak niepotrzebny element w swoim życiu, oddalił się, szuka innego szczęścia, często bywa, że nam życząc tego samego: nowego, lepszego związku, szczęścia rozumianego po ludzku, nie po Bożemu.
Jako osoba rozwiedziona, nawet nie dopuszczaj do siebie myśli, że jesteś gorszej kategorii, rozwód nie jest niczym haniebnym, haniebne są tylko uczynki tych, którzy doprowadzili do rozpadu rodziny.
Dostałaś dużo informacji, naszych przemyśleń, nawet znów wyniknęły spory ( jak w rodzinie ), wnioski wyciągniesz, jak myślę, po rozmowach z księżmi, bo z kim, jak nie z księdzem takie sprawy najlepiej omawiać?
Życzę Ci pokoju w sercu.

[ Dodano: 25-08-2008, 20:40 ]
Wito.
Odebrałeś jak chciałeś, ja nic złego w wypowiedzi Darka nie wyczytałam. A już nic w stylu, jak napisałeś: "Jak się komuś nie podoba to won".
Zastanawia mnie, dlaczego można pisać o badaniu w Sądzie Biskupim jako panaceum na nieudane małżeństwo, a już głosy przeciwne wywołują u Ciebie taką złość i agresję? Czyżbyś uważał, że mamy być cicho, bo każde wedle swojego sumienia postąpi? A jeśli ktoś pisze, to znaczy, że szuka potwierdzenie dla słuszności swojej decyzji i tylko głosy popierające są dopuszczalne?
Coś mi się tu nie podoba.
Miłego wieczoru.

[wito]