Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie (także po rozwodzie i gdy współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki), którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa
Dziewczyny kochane,
jestem żoną... jaką jestem żoną ? Ktoś może powiedzieć, że złą bo mąż ze mną nie wytrzymał... nie mam przy sobie męża, już nawet obrączkę zdjełam, bo mnie boli jej widok.
Ja weim, że każdy ma jakiś krzyż. Ja do tej pory prowadziłam beztroskie życie, byłam takim złotym dzieckiem, któremu wszystko się udaje. I teraz dostałam swoj krzyż. Podobno Pan Bóg nigdy nie daję wiekszego ciężaru niż potrafimy unieść... ale ja nie wiem, czy dam radę. Zwyczajnie po ludzku czuję sie samotna. Brakuje mi jego wsparcia, jego spojrzenia, dotyku. Pana Boga nie słyszę... a wsparcie On mi daje, bo chociaż płaczę i cierpię, potrafię to oddawać w intencji nawrócenia mkego męża.
Ale wiem już, że ja też muszę się zmienić. Przestać być egoistką, wszystko wiedzieć najlepiej, PYCHA, zejść stopień albo i dwa niżej...
Nie wiem co jest moim powołaniem... Myslałam, że małżeństwo - gdy poznałam mojego Wojtunia. A on odszedł i teraz zimnym głosem mówi, że mi pomoże w miarę możliwości. W czym ? W naprawie zepsutego kranu ???
To co jest moim powłaniem ? Samotność ? A może mam się modlić o mego męża, bo gdyby nie ja to nikt z jego otoczenia na to by nie wpadł ??? Może mam wybłagać dla niego łaskę wiary w Miłosierdzie Boże ??? W koncu slub braliśmy o 15.00...
Ale ja jestem zwykłą słabiutką (47 kg) kobitką...
Boże, jestem takim niedowiarkiem, bo tak bardzo pragnę dośwaidczyć jakiegoś cudu...
Ostatnio zmieniony przez bajka 2006-08-24, 20:57, w całości zmieniany 1 raz
Anusia [Usunięty]
Wysłany: 2006-08-24, 19:24
Bajko, ja też liczę na cud...A marzycielką jestem i w moich marzeniach to jest do spełnienia. Co z tego, kiedy mąż realista, twardo stojący na ziemi. Dla niego powrót zwyczajnie niemożliwy.
Też już nie wiem, co robić. Już pisałam, że daję sobie czas do końca tego roku - potem nie wiem, mam nadzieję, że sobie w łeb nie "walnę".
Obrączki też już nie noszę - bo to tak boli, gdy na nią patrzę. Schowana na lepsze czasy, które być może nie nastąpią.
Mam na ścianie taki duży portret - nasz ślubny - kilka tygodni temu zasłoniłam na nim męża - modlitwą franciszkańską. Wczoraj mąż spojrzał na to, co zrobiłam i chyba się zdziwił. Ale ja już nie mogę patrzeć na nas - takich szczęśliwych, pełnych marzeń, nadziei. Tylko ja tam pozostałam - uśmiechnięta - patrzę na siebie i uświadamiam, że potrafiłam się uśmiechać, i zmuszam się, aby dziś się uśmiechnąć. Słabo wychodzi. Gdyby córeczka nie prosiła, w ogóle bym się nie uśmiechała, a ona, bidulka, na siłę próbuje mnie rozśmieszyć...
_zosia_ [Usunięty]
Wysłany: 2006-08-24, 22:07
Anusiu ja tez jestem w takim zawieszeniu i tez czuje, ze cos musai sie wydarzyc, jakos bedzie trzeba zadzialac od nastepnego roku, bo w takim zawieszeniu nie ma sensu byc.
Elżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2007-12-19, 23:38
NAWRÓCIĆ SIĘ to odzyskać nadzieję.
Encyklika ---> SPE SALVI(o nadziei chrześcijańskiej) - Benedykt XVI - 30 XI 2007 r.
„Pierwszym istotnym miejscem uczenia się nadziei jest modlitwa." -pisze w encyklice papież - „Jeśli nikt mnie już więcej nie słucha, Bóg mnie jeszcze słucha. Jeśli już nie mogę z nikim rozmawiać, nikogo wzywać, zawsze mogę mówić do Boga. Jeśli nie ma już nikogo, kto mógłby mi pomóc - tam, gdzie chodzi o potrzebę albo oczekiwanie, które przerastają ludzkie możliwości trwania w nadziei - On może mi pomóc."
Drugim miejscem uczenia się nadziei jest działanie.„Każde poważne i prawe działanie człowieka jest czynną nadzieją. Jest nią przede wszystkim w takim sensie, że w ten sposób usiłujemy wypełnić nasze małe i większe nadzieje: wywiązać się z takiego czy innego zadania, które ma znaczenie dla dalszej drogi naszego życia; przez własne zaangażowanie przyczynić się do tego, aby świat był bardziej promienny i ludzki, i aby tak otwierały się drzwi na przyszłość."
Kolejnym miejscem uczenia się nadziei, jakże paradoksalnym, o którym wspomina papież jest cierpienie. Trzeba tu od razu zaznaczyć, że papież nie wzywa do cierpiętnictwa, ani tym bardziej do patrzenia z obojętnością na cierpienie , czy do pomnażania cierpień. Wprost przeciwnie. Papież mówi wyraźnie:„Tak, musimy zrobić wszystko dla pokonania cierpienia" Zaznacza jednak, że całkowite wyeliminowanie cierpienia nie jest w naszej mocy. I z mocą dodaje: Właśnie tam, gdzie ludzie, usiłując uniknąć wszelkiego cierpienia, starają się uchylić od wszystkiego, co może powodować ból, tam, gdzie chcą zaoszczędzić sobie wysiłku i bólu związanego z prawdą, miłością, dobrem, staczają się w życie puste, w którym być może już prawie nie ma bólu, ale coraz bardziej dominuje mroczne poczucie braku sensu i zagubienia. Nie unikanie cierpienia ani ucieczka od bólu uzdrawia człowieka, ale zdolność jego akceptacji, dojrzewania w nim, prowadzi do odnajdywania sensu przez zjednoczenie z Chrystusem, który cierpiał z nieskończoną miłością.
Nie mniej ważnym miejscem uczenia się nadziei jest wiara Kościoła w Sąd Ostateczny. Dla wierzącego ta wiara łączy się z nadzieją. Bóg objawił bowiem pełnię swego oblicza w Ukrzyżowanym. Bóg objawia swoje oblicze właśnie w postaci cierpiącego, który dzieli dolę człowieka opuszczonego przez Boga. Ten niewinny cierpiący stał się nadzieją- pewnością: Bóg jest i Bóg potrafi zaprowadzić sprawiedliwość w sposób, którego nie jesteśmy w stanie pojąć, a który jednak przez wiarę możemy przeczuwać. Tak, istnieje zmartwychwstanie ciał. Istnieje sprawiedliwość. Istnieje « odwołanie » minionego cierpienia, zadośćuczynienie, które przywraca prawo. Dlatego wiara w Sąd Ostateczny jest przede wszystkim i nade wszystko nadzieją - tą nadzieją, której potrzeba stała się oczywista zwłaszcza w burzliwych wydarzeniach ostatnich wieków.
Ostatecznie nasza nadzieja spoczywa w Bogu.Potrzebujemy małych i większych nadziei, które dzień po dniu podtrzymują nas w drodze. Jednak bez wielkiej nadziei, która musi przewyższać pozostałe, są one niewystarczające. Tą wielką nadzieją może być jedynie Bóg, który ogarnia wszechświat, i który może nam zaproponować i dać to, czego sami nie możemy osiągnąć. Właśnie otrzymanie daru należy do nadziei. Bóg jest fundamentem nadziei - nie jakikolwiek bóg, ale ten Bóg, który ma ludzkie oblicze i umiłował nas aż do końca: każdą jednostkę i ludzkość w całości. Jego królestwo to nie wyimaginowane zaświaty, umiejscowione w przyszłości, która nigdy nie nadejdzie; Jego królestwo jest obecne tam, gdzie On jest kochany i dokąd Jego miłość dociera. Tylko Jego miłość daje nam możliwość trwania w umiarkowaniu, dzień po dniu, bez utraty zapału, który daje nadzieja w świecie ze swej natury niedoskonałym. Równocześnie Jego miłość jest dla nas gwarancją, że istnieje to, co jedynie mgliście przeczuwamy, a czego mimo wszystko wewnętrznie oczekujemy: życie, które prawdziwie jest życiem
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum