[robika]

malżeństwo-z 12 letnim stażem-kiedyś wielka miłość,oddana,wielka potem slub i jeszcze 2 lata beztroski,po czym poczatek walki o dziecko-w sumie 6 lat zabiegałam o to ,aby zajść w ciąże,zaszłam w sumie po 8 latach małżeństwa -po leczeniu moim i męża w międzyczasie było raz lepiej ,raz gorzej -ogólnie dobrze-trzymaliśmy się razem,ufałam mężowi najbardziej na swiecie!

dlatego okrutnie mnie zranił,gdy będąc w koncu w ciązy odkryłam,ze mąż nawiązuje kontakty internetowe z innymi,to juz 5 lat mija od tego czasu,a ja ciągle to pamiętam wracam do tego,jakby to było wczoraj

wtedy przeżywałam to sama,było okropnie,wojny domowe,wyłaczanie netu,zamykanie się w pokoju i ja płacząca w ciązy,na którą oboje tak czekaliśmy tyle lat...dotknęlo mnie to bardzo,meile,wiersze,romanse internetowe,czaty itp.

zaufanie prysnęło chyba na wiele lat(dalej jestem nieufna)

mąż niby to przerwał,zakończył,ale ból pozostawał,poźniej odkrycie kolejnych schadzek internetowych i kolejnych...zaczęłam go tak nienawidzieć!

niby bylismy razem,ale razem w ogole nie bylismy,znów kłotnie,obietnice,niby koniec z tym

urodziło się dziecko,zaczęly się problemy zdrowotne z dzieciątkiem i problemy te ciągna się do dziś

z netem niby cisza...ale zaczęły się ogromne moje wyrzuty,ze dziecko chore przez męża,bo opuścił mnie w ciążyi przez to mały nie do końca jest zdrowy,musi być rehabilitowany cały czas i nie wiadomo czy wyjdzie na prostą(o szczególach jego zdrowia nie będę pisać,ale nie rozwija się tak jak inne,zdrowe dzieci)

wielki żal...który cały czas we mnie jest ...i kolejny cios-maż zamiast mi pomóc w rehabilitacji(dojazdy do lekarzy,specjalistów itp.)
postanawia nas zostawić(bo juz ma dość wysłuchiwania)i wyjeżdza na wojnę do Afganistanu na pól roku

znów mam zal,ze zamiast nam pomóc,opuszcza nas
on twierdzi,ze robi dobrze,bo zarobi tam pieniądze na rehabilitację,ale ja uważam,że jest to drugorzędne dla niego tak naprawdę,bo pieniadze mamy,oboje pracujemy i mamy

znów żal,wszystko wraca,a pomaga mi w tym rodzina,ktora uwaza go za drania,egoistę,kogoś kto mnie zostawił i uciekł od problemów...buntują mnie przeciwko mężowi,probują wzniecić nienawiść...

i przyznam Wam,ze nie mają ciężkiego zadania,bo przez minione lata i opuszczenie mnie ,kiedy byłam w ciąży( o tym nikt nie wie) i teraz choroba dziecka,to wszystko razem powoduje,ze rózne mam myśli i nie potrafię ciepło i czule rozmawiać z mężem

moze nawet bym chciała,ale mam tak wielki zal o to wszystko,ze nie potrafię

dlatego tu piszę,moze Wy mi pomozecie się odnaleźć...?

teraz mąż dzwoni do mnie prawie codziennie,niby się interesuje dzieckiem i mną,ale podbuntowana przez rodzinę nie okazuję mu ciepła,tylko żal,oskarżenie...bo jak mowią w rodzinie-zostałam sama,sama muszę wszystko załatwiać-lekarzy,rehabil. itp.a mąż który dzwoni i pyta,jak tam -to nie mąż,to zdrajca!

jak wybaczyć to wszystko-niby nic wielkiego,a jednak wielkiego(był czas w ciąży,ze mąż pchnąl mną o ścianę,bo mu przeszkodziłam meilować z panienką z internetu_)

do dziś słowa skruchy i przepraszam nie usłyszałam za to wszystko...

chyba tkwimy w tym kryzysie juz parę lat...

nie umiem zapomnieć,wybaczyć
jak to zrobić?jak żyć z ,,takim"mężem?-niby nic ,a jednak wiele-dziecko chore...i to boli bardzo....

moze Wy mi coś podpowiecie

teraz jestem sama z dzieckiem ,a mąż daleko

chętnie wymienię się z Wami myslami i będę bardzo wdzięczna za każdą radę...bo jak na razie mimo rozłaki,nie czuję większej tęsknoty,tylko większy żal...a rodzina mi w tym bardzo pomaga
pozdrawiam serdecznie!

malżeństwo-z 12 letnim stażem-kiedyś wielka miłość,oddana,wielka potem slub i jeszcze 2 lata beztroski,po czym poczatek walki o dziecko-w sumie 6 lat zabiegałam o to ,aby zajść w ciąże,zaszłam w sumie po 8 latach małżeństwa -po leczeniu moim i męża w międzyczasie było raz lepiej ,raz gorzej -ogólnie dobrze-trzymaliśmy się razem,ufałam mężowi najbardziej na swiecie!

dlatego okrutnie mnie zranił,gdy będąc w koncu w ciązy odkryłam,ze mąż nawiązuje kontakty internetowe z innymi,to juz 5 lat mija od tego czasu,a ja ciągle to pamiętam wracam do tego,jakby to było wczoraj

wtedy przeżywałam to sama,było okropnie,wojny domowe,wyłaczanie netu,zamykanie się w pokoju i ja płacząca w ciązy,na którą oboje tak czekaliśmy tyle lat...dotknęlo mnie to bardzo,meile,wiersze,romanse internetowe,czaty itp.

zaufanie prysnęło chyba na wiele lat(dalej jestem nieufna)

mąż niby to przerwał,zakończył,ale ból pozostawał,poźniej odkrycie kolejnych schadzek internetowych i kolejnych...zaczęłam go tak nienawidzieć!

niby bylismy razem,ale razem w ogole nie bylismy,znów kłotnie,obietnice,niby koniec z tym

urodziło się dziecko,zaczęly się problemy zdrowotne z dzieciątkiem i problemy te ciągna się do dziś

z netem niby cisza...ale zaczęły się ogromne moje wyrzuty,ze dziecko chore przez męża,bo opuścił mnie w ciążyi przez to mały nie do końca jest zdrowy,musi być rehabilitowany cały czas i nie wiadomo czy wyjdzie na prostą(o szczególach jego zdrowia nie będę pisać,ale nie rozwija się tak jak inne,zdrowe dzieci)

wielki żal...który cały czas we mnie jest ...i kolejny cios-maż zamiast mi pomóc w rehabilitacji(dojazdy do lekarzy,specjalistów itp.)
postanawia nas zostawić(bo juz ma dość wysłuchiwania)i wyjeżdza na wojnę do Afganistanu na pól roku

znów mam zal,ze zamiast nam pomóc,opuszcza nas
on twierdzi,ze robi dobrze,bo zarobi tam pieniądze na rehabilitację,ale ja uważam,że jest to drugorzędne dla niego tak naprawdę,bo pieniadze mamy,oboje pracujemy i mamy

znów żal,wszystko wraca,a pomaga mi w tym rodzina,ktora uwaza go za drania,egoistę,kogoś kto mnie zostawił i uciekł od problemów...buntują mnie przeciwko mężowi,probują wzniecić nienawiść...

i przyznam Wam,ze nie mają ciężkiego zadania,bo przez minione lata i opuszczenie mnie ,kiedy byłam w ciąży( o tym nikt nie wie) i teraz choroba dziecka,to wszystko razem powoduje,ze rózne mam myśli i nie potrafię ciepło i czule rozmawiać z mężem

moze nawet bym chciała,ale mam tak wielki zal o to wszystko,ze nie potrafię

dlatego tu piszę,moze Wy mi pomozecie się odnaleźć...?

teraz mąż dzwoni do mnie prawie codziennie,niby się interesuje dzieckiem i mną,ale podbuntowana przez rodzinę nie okazuję mu ciepła,tylko żal,oskarżenie...bo jak mowią w rodzinie-zostałam sama,sama muszę wszystko załatwiać-lekarzy,rehabil. itp.a mąż który dzwoni i pyta,jak tam -to nie mąż,to zdrajca!

jak wybaczyć to wszystko-niby nic wielkiego,a jednak wielkiego(był czas w ciąży,ze mąż pchnąl mną o ścianę,bo mu przeszkodziłam meilować z panienką z internetu_)

do dziś słowa skruchy i przepraszam nie usłyszałam za to wszystko...

chyba tkwimy w tym kryzysie juz parę lat...

nie umiem zapomnieć,wybaczyć
jak to zrobić?jak żyć z ,,takim"mężem?-niby nic ,a jednak wiele-dziecko chore...i to boli bardzo....

moze Wy mi coś podpowiecie

teraz jestem sama z dzieckiem ,a mąż daleko

chętnie wymienię się z Wami myslami i będę bardzo wdzięczna za każdą radę...bo jak na razie mimo rozłaki,nie czuję większej tęsknoty,tylko większy żal...a rodzina mi w tym bardzo pomaga
pozdrawiam serdecznie!

[wabona]

dwa słowa, bo lecę do pracy...

Twoja rodzina raczej nie pomaga Ci a przeszkadza. Podsycają Twoją nienawiść, a Ty nie dostrzegasz tego. W końcu twoja własna rodzina się rozleci i będziesz uważała, że to jego wina. Wydaje mi się, że Twój mąż stara się jak może, ale nie może znieść twojego niezadowolenia, tym bardziej presji Twojej rodziny.

Problem tez w tym, że nie wybaczyłaś mężowi, nie próbowałaś zrozumieć, że dla niego to też był ciężki okres. Przebaczenie jest podstawą właściwego funkcjonowania - pielegnujesz w sobie tę nienawiść, przez co stajesz się zgorzkniała. To nie tak, że dziecko jest chore przez męża. Nie wolno Ci tak mysleć. Musisz akceptować to, co dostałaś od Boga.

Proponowałabym Ci wizyty u psychologa, bo najwyraźniej nie radzisz sobie z pewnymi sprawami - musisz uleczyć swoją duszę!!!

Może to wygląda, jakbym Ciebie tylko oskarżała, ale tak nie jest. Chcę Ci tylko uświadomić, że naprawę związku zaczynamy od siebie.

I naprawdę, radzę Ci ograniczyć kontakty z rodziną, niestety, ja tez byłam przez rodziców manipulowana. Wydawało mi się, że chcą pomóc, a w konsekwencji przyczynili się do rozpadu małżeństwa. Ma być tak - najpierw Bóg, potem mąż, potem dziecko. Zauważ, że nie ma tu miejsca na rodziców. Owszem, to dobrze, że pomagają, ale Ty masz własne życie, oni nie moga aż tak ingerować.

Pozdrawiam bardzo serdecznie.

dwa słowa, bo lecę do pracy...

Twoja rodzina raczej nie pomaga Ci a przeszkadza. Podsycają Twoją nienawiść, a Ty nie dostrzegasz tego. W końcu twoja własna rodzina się rozleci i będziesz uważała, że to jego wina. Wydaje mi się, że Twój mąż stara się jak może, ale nie może znieść twojego niezadowolenia, tym bardziej presji Twojej rodziny.

Problem tez w tym, że nie wybaczyłaś mężowi, nie próbowałaś zrozumieć, że dla niego to też był ciężki okres. Przebaczenie jest podstawą właściwego funkcjonowania - pielegnujesz w sobie tę nienawiść, przez co stajesz się zgorzkniała. To nie tak, że dziecko jest chore przez męża. Nie wolno Ci tak mysleć. Musisz akceptować to, co dostałaś od Boga.

Proponowałabym Ci wizyty u psychologa, bo najwyraźniej nie radzisz sobie z pewnymi sprawami - musisz uleczyć swoją duszę!!!

Może to wygląda, jakbym Ciebie tylko oskarżała, ale tak nie jest. Chcę Ci tylko uświadomić, że naprawę związku zaczynamy od siebie.

I naprawdę, radzę Ci ograniczyć kontakty z rodziną, niestety, ja tez byłam przez rodziców manipulowana. Wydawało mi się, że chcą pomóc, a w konsekwencji przyczynili się do rozpadu małżeństwa. Ma być tak - najpierw Bóg, potem mąż, potem dziecko. Zauważ, że nie ma tu miejsca na rodziców. Owszem, to dobrze, że pomagają, ale Ty masz własne życie, oni nie moga aż tak ingerować.

Pozdrawiam bardzo serdecznie.

[Ann3]

Wanbona ma rację. A ja dorzucę, że bycie na wojnie to czas skruszenia dla męża. Pojechał, aby uciec a teraz walczy o swoje życie. Teraz docenia Ciebie - bliską osobę oraz synka. W obliczu zagrożenia życia takie 'zwykłe" osoby jak żona i syn nabierają najważniejszego znaczenia. Poczekaj na powrót męża, porozmawiaj z Nim o tym jak Cię zranił, jak trudno Ci wybaczyć a potem przebacz i zacznij z Nim nowe życie. Mąż już odbiera naukę , lekcję życia.POwodzenia i wytrwałości Ci życzę

Wanbona ma rację. A ja dorzucę, że bycie na wojnie to czas skruszenia dla męża. Pojechał, aby uciec a teraz walczy o swoje życie. Teraz docenia Ciebie - bliską osobę oraz synka. W obliczu zagrożenia życia takie 'zwykłe" osoby jak żona i syn nabierają najważniejszego znaczenia. Poczekaj na powrót męża, porozmawiaj z Nim o tym jak Cię zranił, jak trudno Ci wybaczyć a potem przebacz i zacznij z Nim nowe życie. Mąż już odbiera naukę , lekcję życia.POwodzenia i wytrwałości Ci życzę

[docia]

zdaję sobie sprawę że mój kryzys był przezemnie i przez męża, ale wiem że rodzina męża dołożyła do tego swoją działkę co spowodowało wyprowadzkę męża. sam wachał się ale gdy ktoś buntuje to jest łatwiej.
dzisiaj mimo że z rodziną męża jestem w fatalnych stosunkach obowiązuje zasada ustalona przez mężą- nie mają prawa nic na mój temat powiedzieć w obecności męża i dzieci.
poprostu powiedział matce że nie musi mnie lubieć czy kochać, nawet nie musi szanować ale to jego wybór, i nie szanując jego wyboru nie szanuje jego. żeby dać jej do zrozumienia że nie żartuje dwa razy wyszedł od niej bez słowa kiedy zaczeła mnie obrażać, potem zadzwonił i powiedział że wyszedł bo źle mówi o jego żonie.
porozmawiaj z swoją rodziną, niech cie nie buntują bo to twoja decyzja z kim jesteś, ALE jeżeli chcesz odejść to też musi być twoja decyzja.dzisiaj masz żal do męża, potem możesz mieć żal do rodziny. jeżeli nie zrozumieją to chyba najlepiej jak na czas nieobecności męża trochę te kontakty ograniczysz, inaczej będziesz miała mętlik w głowie i cały czas będziesz atakować.
pozdrawiam docia.

zdaję sobie sprawę że mój kryzys był przezemnie i przez męża, ale wiem że rodzina męża dołożyła do tego swoją działkę co spowodowało wyprowadzkę męża. sam wachał się ale gdy ktoś buntuje to jest łatwiej.
dzisiaj mimo że z rodziną męża jestem w fatalnych stosunkach obowiązuje zasada ustalona przez mężą- nie mają prawa nic na mój temat powiedzieć w obecności męża i dzieci.
poprostu powiedział matce że nie musi mnie lubieć czy kochać, nawet nie musi szanować ale to jego wybór, i nie szanując jego wyboru nie szanuje jego. żeby dać jej do zrozumienia że nie żartuje dwa razy wyszedł od niej bez słowa kiedy zaczeła mnie obrażać, potem zadzwonił i powiedział że wyszedł bo źle mówi o jego żonie.
porozmawiaj z swoją rodziną, niech cie nie buntują bo to twoja decyzja z kim jesteś, ALE jeżeli chcesz odejść to też musi być twoja decyzja.dzisiaj masz żal do męża, potem możesz mieć żal do rodziny. jeżeli nie zrozumieją to chyba najlepiej jak na czas nieobecności męża trochę te kontakty ograniczysz, inaczej będziesz miała mętlik w głowie i cały czas będziesz atakować.
pozdrawiam docia.

[robika]

juz 3 miesiace jestem sama,mąż w Afganistanie...nie jest łatwo........wracają złe wspomnienia,nawet ból.......wyobraźnia działa-czasem myslę,ze teraz kiedy mnie nie ma mąż ma wolną reke i znów moze meilować czy czatować z kim chce....to jak obsesja..........nie moge sie z niej wyleczyć.........tym bardziej ze synka mamy chorego.....a to boli najbardziej,synek musi być cały czas rehabilitowany,jest non stop pod opieką pedagogów,logopedów(nie mówi-ma 4 lata,oóxniony psychoruchowo)i cały czas jest pod górkę....
robię co tylko w mojej mocy ,aby pomóc dziecku,ale też przez to,ze teraz zostałam sama(na pół roku)i ze z dzieckiem są takie problemy podswiadomie cały czas obarczam winą mojego męża.Nie mówię mu tego wprost,ale nie myslę o nim,,najlepiej",co tez mi utrudnia zycie i kontakty z nim na gadu,czy skype.

mam taki do niego zal...........wielki,ze był taki niedobry dla mnie akurat jak byłam w ciąży-wtedy najgorsza jego strona wyszła na jaw....przez to pisze tutaj.....jestem sam z dzieckiem....do rodziców rzadziej jeżdzę i nie pozwalam już złego slowa im na mojego męża powiedzieć(chodzi o misję w Afganistanie)

ale sama nie myśle najlepiej....o mężu....nie potrafię....wiem ze on też przeżywa,ze mamy kłopoty z rozwojem dziecka i być moze też podświadomie mysli,jak mnie traktował w ciąży i jak mogło to wpłynąc na rozwój dziecka-w końcu przeżywałam ,,katusze"-zdradę internetową(a moze jestem naiwna?-moze wcale nie myśli)

wiem jedno-minęło prawie 5 lat licząc z ciąża,a czasem ten ból zdrady(choć tylko internetowej-dla mnie az ,bo duchowa może być nawet gorszą zdradą-dla mnie było to straszne przeżycie,a teraz dziecko ma rózne zaburzenia)
wiem jedno-nie tak szybko czas leczy rany,nie tak szybko...jak myślałam...

do dziś nie ufam męzowi,do dziś jest we mnie bol,moze przez to że ciągle rehabilituje sama dziecko,jestem mu teraz poświecona do reszty bez chwili dla siebie,może tez bywam zmeczona nie widząc efektów tej pracy...
oj popisałam sobie...do Was....w ramach terapii własnej...juz mi lepiej troszkę...a może ktoś napisze,jak to wszystko wygląda z boku,moze ktoś poleci mi jakąs dobra ksiązkę na ratunek duszy....bo radości za bardzo we mnie teraz nie ma...........

juz 3 miesiace jestem sama,mąż w Afganistanie...nie jest łatwo........wracają złe wspomnienia,nawet ból.......wyobraźnia działa-czasem myslę,ze teraz kiedy mnie nie ma mąż ma wolną reke i znów moze meilować czy czatować z kim chce....to jak obsesja..........nie moge sie z niej wyleczyć.........tym bardziej ze synka mamy chorego.....a to boli najbardziej,synek musi być cały czas rehabilitowany,jest non stop pod opieką pedagogów,logopedów(nie mówi-ma 4 lata,oóxniony psychoruchowo)i cały czas jest pod górkę....
robię co tylko w mojej mocy ,aby pomóc dziecku,ale też przez to,ze teraz zostałam sama(na pół roku)i ze z dzieckiem są takie problemy podswiadomie cały czas obarczam winą mojego męża.Nie mówię mu tego wprost,ale nie myslę o nim,,najlepiej",co tez mi utrudnia zycie i kontakty z nim na gadu,czy skype.

mam taki do niego zal...........wielki,ze był taki niedobry dla mnie akurat jak byłam w ciąży-wtedy najgorsza jego strona wyszła na jaw....przez to pisze tutaj.....jestem sam z dzieckiem....do rodziców rzadziej jeżdzę i nie pozwalam już złego slowa im na mojego męża powiedzieć(chodzi o misję w Afganistanie)

ale sama nie myśle najlepiej....o mężu....nie potrafię....wiem ze on też przeżywa,ze mamy kłopoty z rozwojem dziecka i być moze też podświadomie mysli,jak mnie traktował w ciąży i jak mogło to wpłynąc na rozwój dziecka-w końcu przeżywałam ,,katusze"-zdradę internetową(a moze jestem naiwna?-moze wcale nie myśli)

wiem jedno-minęło prawie 5 lat licząc z ciąża,a czasem ten ból zdrady(choć tylko internetowej-dla mnie az ,bo duchowa może być nawet gorszą zdradą-dla mnie było to straszne przeżycie,a teraz dziecko ma rózne zaburzenia)
wiem jedno-nie tak szybko czas leczy rany,nie tak szybko...jak myślałam...

do dziś nie ufam męzowi,do dziś jest we mnie bol,moze przez to że ciągle rehabilituje sama dziecko,jestem mu teraz poświecona do reszty bez chwili dla siebie,może tez bywam zmeczona nie widząc efektów tej pracy...
oj popisałam sobie...do Was....w ramach terapii własnej...juz mi lepiej troszkę...a może ktoś napisze,jak to wszystko wygląda z boku,moze ktoś poleci mi jakąs dobra ksiązkę na ratunek duszy....bo radości za bardzo we mnie teraz nie ma...........

[EL.]

Robiko proś Boga, żeby pomógł Ci przebaczyć . Bez tego ani rusz....zakopiesz sie po pachy i nie ruszysz do przodu!
http://partnerstwo.onet.p...ia,artykul.html

Być może twój mąz już wie, zrozumiał....pojechał do Awganistanu odpokutować, przemysleć, zmyć grzech ! Teraz wie...tęskni, dzwoni....Rozmawiaj z Nim spokojnie...niech czuje, że czekacie na Niego....niech zechce wracać do ciepłego domu....do Was. Pozdrawiam !! EL.

Robiko proś Boga, żeby pomógł Ci przebaczyć . Bez tego ani rusz....zakopiesz sie po pachy i nie ruszysz do przodu!
http://partnerstwo.onet.p...ia,artykul.html

Być może twój mąz już wie, zrozumiał....pojechał do Awganistanu odpokutować, przemysleć, zmyć grzech ! Teraz wie...tęskni, dzwoni....Rozmawiaj z Nim spokojnie...niech czuje, że czekacie na Niego....niech zechce wracać do ciepłego domu....do Was. Pozdrawiam !! EL.

[Mirela]

Serdecznie Cię Witam Robika:)
Uzdrowienie głuchoniemego*(Mk 7,31-37)

31 Znowu opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. 32 Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. 33 On wziął go na bok, osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka*; 34 a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: Otwórz się! 35 Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. 36 [Jezus] przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. 37 I pełni zdumienia mówili: «Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».

Kim był człowiek głuchoniemy?
To człowiek , który jest głuchy na Słowo i niemy na Słowo.
Są przeżycia , które człowieka głęboko i mocno zamyka w sobie, tak bardzo ,że nawet Bóg musi krzyczec "EFFATHA"- otwórz się! Te przezycia sa bardzo różne ,sięgają nawet dzieciństwa.Sa takie przeżycia po których człowiek nie ma juz siły nic mówic, ani nie trafia do niego żadne słowo.Nie chce się odzywac i nie chce nic słyszec. Dusi w sobie złosc i wściekłosc w milczeniu,bezsilności i płaczu.
To co mężczyznom nie pozwala sie otworzyc na Słowo Boga i modlic się to duma i mit siły,zaś kobietom to próznośc i uczucia , a w szczególności lek.
Jezus więc uzdrawia tego głuchoniemego kładac na niego rękę.Uzdrowił go biorąc w Swe ręce jego zycie. Zwolnił go z dumuy i samotności , z własnych sił i lęku.
Jezus wziął go na bok osobno od tłumu. Często to co mówi przyjaciel , kolega, nawet rodzice ma większe znaczenie dla nas niż to co mówi Bóg.
Włożył palce w jego uszy- odetkał go na Słowo Boga, śliną dotknął jego języka,
obdarzył go czymś niezwykle wewnętrznym...dał mu swoją najbardziej wewnętrzna modlitwę. Potem ...EFFATHA ! Jezus nie ogranicza w niczym człowieka i w niczym go nie zamyka.Otworzył jego uszy i usta, tyle potrzeba by otworzyc się na Boga-Słowo i na drugiego człowieka.

Pozdrawiam serdecznie i pamiętam w modlitwie:)

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=2087
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=2089
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=2345

Serdecznie Cię Witam Robika:)
Uzdrowienie głuchoniemego*(Mk 7,31-37)

31 Znowu opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. 32 Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. 33 On wziął go na bok, osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka*; 34 a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: Otwórz się! 35 Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. 36 [Jezus] przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. 37 I pełni zdumienia mówili: «Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».

Kim był człowiek głuchoniemy?
To człowiek , który jest głuchy na Słowo i niemy na Słowo.
Są przeżycia , które człowieka głęboko i mocno zamyka w sobie, tak bardzo ,że nawet Bóg musi krzyczec "EFFATHA"- otwórz się! Te przezycia sa bardzo różne ,sięgają nawet dzieciństwa.Sa takie przeżycia po których człowiek nie ma juz siły nic mówic, ani nie trafia do niego żadne słowo.Nie chce się odzywac i nie chce nic słyszec. Dusi w sobie złosc i wściekłosc w milczeniu,bezsilności i płaczu.
To co mężczyznom nie pozwala sie otworzyc na Słowo Boga i modlic się to duma i mit siły,zaś kobietom to próznośc i uczucia , a w szczególności lek.
Jezus więc uzdrawia tego głuchoniemego kładac na niego rękę.Uzdrowił go biorąc w Swe ręce jego zycie. Zwolnił go z dumuy i samotności , z własnych sił i lęku.
Jezus wziął go na bok osobno od tłumu. Często to co mówi przyjaciel , kolega, nawet rodzice ma większe znaczenie dla nas niż to co mówi Bóg.
Włożył palce w jego uszy- odetkał go na Słowo Boga, śliną dotknął jego języka,
obdarzył go czymś niezwykle wewnętrznym...dał mu swoją najbardziej wewnętrzna modlitwę. Potem ...EFFATHA ! Jezus nie ogranicza w niczym człowieka i w niczym go nie zamyka.Otworzył jego uszy i usta, tyle potrzeba by otworzyc się na Boga-Słowo i na drugiego człowieka.

Pozdrawiam serdecznie i pamiętam w modlitwie:)

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=2087
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=2089
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=2345

[robika]

dziekuje Wam,czytam co piszecie,myślę...i płaczę...nad tym wszystkim....

dziekuje Wam,czytam co piszecie,myślę...i płaczę...nad tym wszystkim....

[Elżbieta]

[robika]

dziekuje Elżbietko,posłucham Twoich rad,czytając co napisałaś popłakałam sobie znówu...to jest tak ,ze bardzo,bardzo martwię się rozwojem swojego tak długo oczekiwanego dzieciatka i przez to wracają wspomnienia z okresu ciązy,jak to było niefajnie...tragicznie i przez to wszystko pretensja ,zal w duszy do męża...ale tak powolutku myślę,ze jak będe tu o tym pisać i Was czytać...moze się wyleczę z tego....mój mąż mówi tak-żeby tylko synek zaczął mówić(ma 4 lata i nawet mama nie powie) wtedy reszta się ułozy...ale jęśli mowa nie przyjdzie...to wszystko nie ma sensu...on też to przezywa....choc nigdy nie powiedział ze załuje,jaki był dla nas w ciązy,nigdy za to nie przeprosił....

dziękuję Elzbietko I Wam WSZYSTKIM.Jesteście Kochani.

dziekuje Elżbietko,posłucham Twoich rad,czytając co napisałaś popłakałam sobie znówu...to jest tak ,ze bardzo,bardzo martwię się rozwojem swojego tak długo oczekiwanego dzieciatka i przez to wracają wspomnienia z okresu ciązy,jak to było niefajnie...tragicznie i przez to wszystko pretensja ,zal w duszy do męża...ale tak powolutku myślę,ze jak będe tu o tym pisać i Was czytać...moze się wyleczę z tego....mój mąż mówi tak-żeby tylko synek zaczął mówić(ma 4 lata i nawet mama nie powie) wtedy reszta się ułozy...ale jęśli mowa nie przyjdzie...to wszystko nie ma sensu...on też to przezywa....choc nigdy nie powiedział ze załuje,jaki był dla nas w ciązy,nigdy za to nie przeprosił....

dziękuję Elzbietko I Wam WSZYSTKIM.Jesteście Kochani.

[Elżbieta]

[robika]

wiecie co ręce mi właśnie opadły-

własnie odkryłam,ze mój mąż dalej robi to co robił-pisze do jakiejś panny w dziale,,sympatia",
jest w afganistanie,mówi ze do nas teskni...zapewnia,ze do nikigo nie pisze,bo ma nas(mnie i synka)...a tu po raz kolejny szuka wrażeń i sympatiii

coś czułam ostatnio i go o to po prostu zapytałam w meilu....
a tu takie odkrycie...
znam jego hasło od dawna do skrzynki....

juz nie wiem co robić....w pierwszej chwili juz miałam do niego zadzwonić i mu to wyrzygać....jak mnie okłamuje,jak zdradza...internetowo dalej....juz nie wiem co robić....

jestem załamana...i ja miałam mu wybaczyć dawne grzechy a on dalej robi to samo...to jakiś koszmar....
nie mam juz siły.....

wiecie co ręce mi właśnie opadły-

własnie odkryłam,ze mój mąż dalej robi to co robił-pisze do jakiejś panny w dziale,,sympatia",
jest w afganistanie,mówi ze do nas teskni...zapewnia,ze do nikigo nie pisze,bo ma nas(mnie i synka)...a tu po raz kolejny szuka wrażeń i sympatiii

coś czułam ostatnio i go o to po prostu zapytałam w meilu....
a tu takie odkrycie...
znam jego hasło od dawna do skrzynki....

juz nie wiem co robić....w pierwszej chwili juz miałam do niego zadzwonić i mu to wyrzygać....jak mnie okłamuje,jak zdradza...internetowo dalej....juz nie wiem co robić....

jestem załamana...i ja miałam mu wybaczyć dawne grzechy a on dalej robi to samo...to jakiś koszmar....
nie mam juz siły.....

[Elżbieta]

szkoda, że po moim poście znowu szukałaś zaufania do człowieka, a nie do Boga...

zostaw męża,
daj mu dojść do Boga,
widać tak musi być,
mąż musi dojść inną ścieżką do Pana.

Ważniejsze jest to, co Ty zrobisz sama ze sobą - w sumieniu.

trzeba upaść, żeby dojść prawdziwie do Boga - to powiedział ktoś mądrzejszy ode mnie
niewiele się pomylił

każdy człowiek jest słaby i grzeszny
jak przestaniesz dbać o swoją duszę, serce, umysł i miłość do trudnych ludzi, możesz nie zauważyć jak wciągną Cię w grę.
Zobacz u Mirelki w podpisie jeden z linków...
Jest bardzo dobitnie wyrażone tam zło.

szkoda, że po moim poście znowu szukałaś zaufania do człowieka, a nie do Boga...

zostaw męża,
daj mu dojść do Boga,
widać tak musi być,
mąż musi dojść inną ścieżką do Pana.

Ważniejsze jest to, co Ty zrobisz sama ze sobą - w sumieniu.

trzeba upaść, żeby dojść prawdziwie do Boga - to powiedział ktoś mądrzejszy ode mnie
niewiele się pomylił

każdy człowiek jest słaby i grzeszny
jak przestaniesz dbać o swoją duszę, serce, umysł i miłość do trudnych ludzi, możesz nie zauważyć jak wciągną Cię w grę.
Zobacz u Mirelki w podpisie jeden z linków...
Jest bardzo dobitnie wyrażone tam zło.

[Mirela]

Robiko...
Zamknij oczy...posłuchaj...ciszy...zobacz...
http://www.interviewwithgod.com/forgiven/
http://www.youtube.com/wa...HY&feature=user
Ktoś bardzo Cię kocha...
pozdrawiam serdecznie:)

Robiko...
Zamknij oczy...posłuchaj...ciszy...zobacz...
http://www.interviewwithgod.com/forgiven/
http://www.youtube.com/wa...HY&feature=user
Ktoś bardzo Cię kocha...
pozdrawiam serdecznie:)

[elzd1]

Bardzo ciekawa audycja, radzę posłuchać:
http://www.radiomaryja.pl...07.04.24.pp.mp3

Porady pedagoga i psychologa: Przebaczenie a sprawiedliwość w rodzinie
Anna Wiśniewska - psycholog, Przewodnicząca Oddziału Stowarzyszenia Psychologów Chrześcijańskich w Toruniu (2007-04-24)


I jeszcze jedna audycja:
http://www.radiomaryja.pl...01.03.pokoj.mp3

Bardzo ciekawa audycja, radzę posłuchać:
http://www.radiomaryja.pl...07.04.24.pp.mp3

Porady pedagoga i psychologa: Przebaczenie a sprawiedliwość w rodzinie
Anna Wiśniewska - psycholog, Przewodnicząca Oddziału Stowarzyszenia Psychologów Chrześcijańskich w Toruniu (2007-04-24)


I jeszcze jedna audycja:
http://www.radiomaryja.pl...01.03.pokoj.mp3