[ocet]

Witam. To mój pierwszy post na tym forum.

Od 4 lat jestem z dziewczyna, myślimy bardzo powaznie o slubie. Teraz jest okres w któym ona przygotowuje sie do matury. Ma wiele stresów, obowiązki, mało czasu dla mnie. Ja to rozumiem, ale to nie zmienia mojego poczucia samotności i goryzy jaką czuję.

U mnie natomiast daje sie we znaki stres zadaniowy związny z terminami. Duże ryzyko które podejmuje w pracy zawodowej (prowadze wlasna firmę informatyczną). Z oczywistych względów ledwie starcza mi sił by się samamu nie zawalić psychicznie i jeszcze powinieniem ja wspierać, No nie do końca mam siłę, czasem to od niej potrzebuje tego wsparcia i zrozumienia. A z tym bywa cięzko.

Od przynajmniej roku bardzo często się sprzeczamy, mówimy i piszemy (sms) sobie przykre rzeczy. Potem godzimy się nagle w trakcie sprzeczki i jest dobrze, ale wydaje mi się, ze tak nie może byc. Bardzo czesto mowie jej podczas tych sprzeczek, ze ją zostawie, ze niechce z nia być. Autentycznie pojawia się we mnie wtedy silna wola ucieczki od problemów, wola samotności i uproszczenia zycia. Ale wiem, ze to by było za łatwe, głupie i doprowadziloby do naszego nieszczęscia. Jak sie uspokoje to sam sie dziwie, ze potrafie byc tak... Hmm... Głupi?

Oboje jestesmy wierzacy (przy cyzm tylko ona jest katoliczką, ja jestem "sceptykiem" jeśli chodzi o doktrynę rzymsko-katolicką) moja wiara jest myśle silna choc chyba nie doś żarliwe starm sie zyc zgodnie z Bożą wolą.

No więc zawsze gdy oboje prosimy o cos Stwórce to zawsze ale to zawsze to otrzymujemy. Jest dla nas łaskawy. Ale jeśli chodzi o te ostatnie problemy to chyba zostawił nas z nimi sobie poradzic sami. A tak często się modle by pomógł mi ja zrozumieć...

Co o tym myślicie?

Wybaczcie litróki ale pisze w lozku po ciemku i laptop bardzo ssłabo oswietla klawiaturę.

Witam. To mój pierwszy post na tym forum.

Od 4 lat jestem z dziewczyna, myślimy bardzo powaznie o slubie. Teraz jest okres w któym ona przygotowuje sie do matury. Ma wiele stresów, obowiązki, mało czasu dla mnie. Ja to rozumiem, ale to nie zmienia mojego poczucia samotności i goryzy jaką czuję.

U mnie natomiast daje sie we znaki stres zadaniowy związny z terminami. Duże ryzyko które podejmuje w pracy zawodowej (prowadze wlasna firmę informatyczną). Z oczywistych względów ledwie starcza mi sił by się samamu nie zawalić psychicznie i jeszcze powinieniem ja wspierać, No nie do końca mam siłę, czasem to od niej potrzebuje tego wsparcia i zrozumienia. A z tym bywa cięzko.

Od przynajmniej roku bardzo często się sprzeczamy, mówimy i piszemy (sms) sobie przykre rzeczy. Potem godzimy się nagle w trakcie sprzeczki i jest dobrze, ale wydaje mi się, ze tak nie może byc. Bardzo czesto mowie jej podczas tych sprzeczek, ze ją zostawie, ze niechce z nia być. Autentycznie pojawia się we mnie wtedy silna wola ucieczki od problemów, wola samotności i uproszczenia zycia. Ale wiem, ze to by było za łatwe, głupie i doprowadziloby do naszego nieszczęscia. Jak sie uspokoje to sam sie dziwie, ze potrafie byc tak... Hmm... Głupi?

Oboje jestesmy wierzacy (przy cyzm tylko ona jest katoliczką, ja jestem "sceptykiem" jeśli chodzi o doktrynę rzymsko-katolicką) moja wiara jest myśle silna choc chyba nie doś żarliwe starm sie zyc zgodnie z Bożą wolą.

No więc zawsze gdy oboje prosimy o cos Stwórce to zawsze ale to zawsze to otrzymujemy. Jest dla nas łaskawy. Ale jeśli chodzi o te ostatnie problemy to chyba zostawił nas z nimi sobie poradzic sami. A tak często się modle by pomógł mi ja zrozumieć...

Co o tym myślicie?

Wybaczcie litróki ale pisze w lozku po ciemku i laptop bardzo ssłabo oswietla klawiaturę.