[Mirela]

(Dz 15,1-2.22-29)
Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci wAntiochii: Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni. Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!

(Ps 67,2-3.5.8)
REFREN: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi,
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę,
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech się narody cieszą i weselą,
że rządzisz ludami sprawiedliwie
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech nam Bóg błogosławi,
niech się Go boją wszystkie krańce ziemi.

(Ap 21,10-14.22-23)
Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach - dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu pokoleń synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan, Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą - Baranek.

(J 14,23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy.

(J 14,23-29)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.

Lectio Divina – VI Niedziela Wielkanocna
J 14,23-29


Lectio - lektura: J 14,23-29
Aby lepiej zrozumieć:

· Z teologicznego punktu widzenia jedno zdanie może być niepokojące, zastanawiające. „Mój Ojciec większy jest ode Mnie”. Tę wypowiedź trzeba zestawić z innymi: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,30), „kto Mnie widzi, widzi i Ojca” (J 14,9), a także z prologiem św. Jana (J 1,1-2) i hymnem z Flp (2,6). W oparciu o te i inne teksty wyznajemy, że istnieje równość Osób Bożych. Chrystus, będąc równocześnie prawdziwym człowiekiem (a więc doświadczając śmierci) nazywa Ojca większym.


Meditatio - rozważanie:
Wprowadzenie.

Pozostajemy w temacie miłości. Przed tygodniem na nowo wybrzmiało nowe przykazanie miłości wzajemnej. Dziś Chrystus Pan wyjaśnia na czym polega miłość do Boga. Pytanie nie jest proste. Święty Piotr pytany przez Jezusa o to czy go kocha jest w niemałym kłopocie.

Dzisiejsza Ewangelia pozwala w łatwiejszy sposób zobaczyć i nazwać naszą miłość do Boga. „Jeśli kto Mnie miłuje będzie zachowywał moją naukę”. Aby nie było wątpliwości Jezus powtarza to od strony negatywnej: „Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich”.

Chciejmy dziś zobaczyć, że początkowo (podobnie jak Piotrowi) łatwo jest nam deklarować słownie naszą miłość. Z łatwością wypowiadamy np. akt miłości... W świetle dzisiejszej Ewangelii, zanim odpowiemy, winniśmy zrobić rachunek sumienia. Tu znajdziemy odpowiedź na pytanie o naszą miłość. Zachowujemy przykazania, to znaczy, że kochamy. Nie zachowujemy – nie kochamy.

Ewangelia dzisiejsza zawiera już zapowiedź Pocieszyciela, czyli Ducha Świętego. Daje to nam nadzieję, że to, co po ludzku jest niemożliwe, dzięki Jego tchnieniu stanie się możliwe.
(dziś odwrotna kolejność: najpierw actio potem oratio)
Actio – działanie:

Propozycje: rachunek sumienia, w którym zauważymy także wszystkie dobre zachowania i postawy.

Oratio – modlitwa:

Akt miłości „proporcjonalny” do tego, co zobaczymy w rachunku sumienia.


Teksty analogiczne (tzw. marginalia). Podano za Biblią Jerozolimską.

Ewangelia według św. Jana rozdział 14
werset 23 - J 3,11; Ap 3,20
24 - J 3,11; J 1,1
26 - J 16,13-15

27 - 2 Tes 3,16; Rz 5,1; Ef 2,14-18; J 14,1-3
29 - J 13,19; J 16,4

(Dz 15,1-2.22-29)
Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci wAntiochii: Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni. Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!

(Ps 67,2-3.5.8)
REFREN: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi,
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę,
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech się narody cieszą i weselą,
że rządzisz ludami sprawiedliwie
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech nam Bóg błogosławi,
niech się Go boją wszystkie krańce ziemi.

(Ap 21,10-14.22-23)
Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach - dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu pokoleń synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan, Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą - Baranek.

(J 14,23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy.

(J 14,23-29)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.

Lectio Divina – VI Niedziela Wielkanocna
J 14,23-29


Lectio - lektura: J 14,23-29
Aby lepiej zrozumieć:

· Z teologicznego punktu widzenia jedno zdanie może być niepokojące, zastanawiające. „Mój Ojciec większy jest ode Mnie”. Tę wypowiedź trzeba zestawić z innymi: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,30), „kto Mnie widzi, widzi i Ojca” (J 14,9), a także z prologiem św. Jana (J 1,1-2) i hymnem z Flp (2,6). W oparciu o te i inne teksty wyznajemy, że istnieje równość Osób Bożych. Chrystus, będąc równocześnie prawdziwym człowiekiem (a więc doświadczając śmierci) nazywa Ojca większym.


Meditatio - rozważanie:
Wprowadzenie.

Pozostajemy w temacie miłości. Przed tygodniem na nowo wybrzmiało nowe przykazanie miłości wzajemnej. Dziś Chrystus Pan wyjaśnia na czym polega miłość do Boga. Pytanie nie jest proste. Święty Piotr pytany przez Jezusa o to czy go kocha jest w niemałym kłopocie.

Dzisiejsza Ewangelia pozwala w łatwiejszy sposób zobaczyć i nazwać naszą miłość do Boga. „Jeśli kto Mnie miłuje będzie zachowywał moją naukę”. Aby nie było wątpliwości Jezus powtarza to od strony negatywnej: „Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich”.

Chciejmy dziś zobaczyć, że początkowo (podobnie jak Piotrowi) łatwo jest nam deklarować słownie naszą miłość. Z łatwością wypowiadamy np. akt miłości... W świetle dzisiejszej Ewangelii, zanim odpowiemy, winniśmy zrobić rachunek sumienia. Tu znajdziemy odpowiedź na pytanie o naszą miłość. Zachowujemy przykazania, to znaczy, że kochamy. Nie zachowujemy – nie kochamy.

Ewangelia dzisiejsza zawiera już zapowiedź Pocieszyciela, czyli Ducha Świętego. Daje to nam nadzieję, że to, co po ludzku jest niemożliwe, dzięki Jego tchnieniu stanie się możliwe.
(dziś odwrotna kolejność: najpierw actio potem oratio)
Actio – działanie:

Propozycje: rachunek sumienia, w którym zauważymy także wszystkie dobre zachowania i postawy.

Oratio – modlitwa:

Akt miłości „proporcjonalny” do tego, co zobaczymy w rachunku sumienia.


Teksty analogiczne (tzw. marginalia). Podano za Biblią Jerozolimską.

Ewangelia według św. Jana rozdział 14
werset 23 - J 3,11; Ap 3,20
24 - J 3,11; J 1,1
26 - J 16,13-15

27 - 2 Tes 3,16; Rz 5,1; Ef 2,14-18; J 14,1-3
29 - J 13,19; J 16,4