[bartki5]

Nie wiem co mam robić. Mój mąż po 15 latach małżeństwa zdradził mnie i chciał odejść ode mnie i trójki naszych dzieci. Nie byłam bez winy, zrozumiałam to chyba trochę za późno, ale chcę zrobic wszystko, żeby uratować nasz związek.
Mąż na szczęście zdecydował się zostać. Przez pierwszy miesiąc była niemal sielanka. Niestety jest coraz gorzej. Zachowuje się jakby był ciągle obrażony, prawie się do mnie nie odzywa o wszystko ma pretensję i szuka zaczepki. Ten koszmar trwa już drugi miesiąc, staram się zachowywać normalnie, ale to bardzo trudne gdy on traktuje mnie jak wroga.
Co mam robić, jak się zachowywać, żeby go całkiem nie stracić?!

Nie wiem co mam robić. Mój mąż po 15 latach małżeństwa zdradził mnie i chciał odejść ode mnie i trójki naszych dzieci. Nie byłam bez winy, zrozumiałam to chyba trochę za późno, ale chcę zrobic wszystko, żeby uratować nasz związek.
Mąż na szczęście zdecydował się zostać. Przez pierwszy miesiąc była niemal sielanka. Niestety jest coraz gorzej. Zachowuje się jakby był ciągle obrażony, prawie się do mnie nie odzywa o wszystko ma pretensję i szuka zaczepki. Ten koszmar trwa już drugi miesiąc, staram się zachowywać normalnie, ale to bardzo trudne gdy on traktuje mnie jak wroga.
Co mam robić, jak się zachowywać, żeby go całkiem nie stracić?!

[Elżbieta]

[Ola2]

"Mąż na szczęście zdecydował się zostać. Przez pierwszy miesiąc była niemal sielanka. "
Bartki i tego się właśnie trzymaj. Zrobił już dużo: zmienił pracę aby się z tamtą nie widywać. A że chrzani głupoty, że został tylko dla dzieci, to niech gada. Jakoś musi gadać.

"Niestety jest coraz gorzej. Zachowuje się jakby był ciągle obrażony, prawie się do mnie nie odzywa o wszystko ma pretensję i szuka zaczepki. "

Facet szuka pretekstu, zeby się wyładować. Ignoruj to. Pomyśl sobie, że Twój mąż jest ciężko chory... na duszy. Musisz więc się nim troskliwie zająć. Niestety jeszcze nie raz będzie się tak zachowywać, często jak rozkapryszone małe dziecko. Musisz być silna i uzbroić się w cierpliwość.

"staram się zachowywać normalnie, ale to bardzo trudne gdy on traktuje mnie jak wroga."
To jeszcze potrwa, nadal zachowuj się normalnie. Zachowaj spokój.
Pozdrawiam

"Mąż na szczęście zdecydował się zostać. Przez pierwszy miesiąc była niemal sielanka. "
Bartki i tego się właśnie trzymaj. Zrobił już dużo: zmienił pracę aby się z tamtą nie widywać. A że chrzani głupoty, że został tylko dla dzieci, to niech gada. Jakoś musi gadać.

"Niestety jest coraz gorzej. Zachowuje się jakby był ciągle obrażony, prawie się do mnie nie odzywa o wszystko ma pretensję i szuka zaczepki. "

Facet szuka pretekstu, zeby się wyładować. Ignoruj to. Pomyśl sobie, że Twój mąż jest ciężko chory... na duszy. Musisz więc się nim troskliwie zająć. Niestety jeszcze nie raz będzie się tak zachowywać, często jak rozkapryszone małe dziecko. Musisz być silna i uzbroić się w cierpliwość.

"staram się zachowywać normalnie, ale to bardzo trudne gdy on traktuje mnie jak wroga."
To jeszcze potrwa, nadal zachowuj się normalnie. Zachowaj spokój.
Pozdrawiam

[Elżbieta]

[bartki5]

To wszystko o czym piszecie wydaje się bardzo proste gdy się to czyta, ale w rzeczywistości potwornie trudno zachowywać się tak jak piszecie...
Z jednej strony sama już do szłam do tych wniosków, tylko że jego zachowanie sprawia, że mam ochotę odpowiadać mu taka samą złośliwością z jaką on sie do mnie zwraca. Z jednej strony bardzo kocham mojego Męża, ale z drugiej nienawidzę faceta, który od jakiegoś czasu z nami mieszka. Zwłaszcza, że zaczyna być też niemiły dla dzieci.
A co do tej winy to wiem co mówię. Juz dawno wyszłam z etapu, w którym uważałam się za winna tej całej sytuacji, ale w przeciwieństwie do Ciebie Olu2 ja nie byłam dla niego wcale taka dobra i tak naprawdę gdzieś tak w 50% mam czego chciałam... Drugie 50% jest oczywiście Jego, bo nigdy nic nie mówił...
Można by o tym pisac dużo, ale myślę, że nie ma sensu. Musże jakoś wiziąć się w garść i faktycznie traktować go jak chorego...
Jeszcze tylko trochę nie wiem jak... To tak strasznie boli...
Dzięki za Wasze posty. Zawsze to w "kupie" raźniej.
Pozdrawiam

To wszystko o czym piszecie wydaje się bardzo proste gdy się to czyta, ale w rzeczywistości potwornie trudno zachowywać się tak jak piszecie...
Z jednej strony sama już do szłam do tych wniosków, tylko że jego zachowanie sprawia, że mam ochotę odpowiadać mu taka samą złośliwością z jaką on sie do mnie zwraca. Z jednej strony bardzo kocham mojego Męża, ale z drugiej nienawidzę faceta, który od jakiegoś czasu z nami mieszka. Zwłaszcza, że zaczyna być też niemiły dla dzieci.
A co do tej winy to wiem co mówię. Juz dawno wyszłam z etapu, w którym uważałam się za winna tej całej sytuacji, ale w przeciwieństwie do Ciebie Olu2 ja nie byłam dla niego wcale taka dobra i tak naprawdę gdzieś tak w 50% mam czego chciałam... Drugie 50% jest oczywiście Jego, bo nigdy nic nie mówił...
Można by o tym pisac dużo, ale myślę, że nie ma sensu. Musże jakoś wiziąć się w garść i faktycznie traktować go jak chorego...
Jeszcze tylko trochę nie wiem jak... To tak strasznie boli...
Dzięki za Wasze posty. Zawsze to w "kupie" raźniej.
Pozdrawiam

[Ola2]

"To wszystko o czym piszecie wydaje się bardzo proste gdy się to czyta, ale w rzeczywistości potwornie trudno zachowywać się tak jak piszecie... "
Bartki, wszyscy wiedzą, że to cholernie trudne. Szukamy sposobów, żeby nie zwariować i przetrwać, a przy tym żeby nie znienawidzić faceta, którego się przecież kochało. Nawet słowo "potwornie" nie oddaje tego, co wszyscy tu czujemy.

"mam ochotę odpowiadać mu taka samą złośliwością z jaką on sie do mnie zwraca."

A myślisz, że my święci?! Mało razy nerwy nam puściły? Tylko to jest tak, że po upuszczeniu sobie krwi jest chwilowa ulga, po facecie spływa - bo Twoje zachowanie wg niego świadczy, że rzeczywiście jesteś bee jako żona.

"Juz dawno wyszłam z etapu, w którym uważałam się za winna tej całej sytuacji, ale w przeciwieństwie do Ciebie Olu2 ja nie byłam dla niego wcale taka dobra i tak naprawdę gdzieś tak w 50% mam czego chciałam... Drugie 50% jest oczywiście Jego, bo nigdy nic nie mówił... "
Bartki, szlajałaś się? Zdradzałaś? Zaniedbywałaś dom? Nie okazywałaś mu szacunku? Biłaś go?.... itd. Musiałaś cholernie zawinić, bo z tego fragmentu wypowiedzi wynika, że uważasz, iż w 50% zasłużyłaś sobie. Aż taka byłaś beee? A drugie 50% to, że nie bylaś jasnowidzącą?
A mnie wynika, że w dalszym ciągu krzywdzisz... samą siebie. Nie zasłużyłaś na to, co Cię spotkało. Ja też nie. Nie cofniemy czasu, musimy się z tym pogodzić.
Najważniejsze jest teraz "wziąć się w garść" - robisz to nie tylko dla dzieci, ale dla niego. Musisz być silna za Was wszystkich.
Nie martw się, że nie zawsze będzie wychodzić dobrze, przecież jesteś tylko człowiekiem.
Z tego co pisałaś najbardziej boisz się, kiedy on czepia się lub jest agresywny?
Spróbuj poszukać takich słów, które faceta by wyciszyły.
np.
1. kiedy krytykuje Cię, a ty się z tym niezgadzasz, możesz powiedzieć: naprawdę tak uważasz? Ja mam inne zdanie na swój temat.
2. kiedy Cię krytykuje, a Ty się z tym zgadzasz: coś w tym jest, co mówisz - zgadzam się z Tobą, spróbuję poprawić, tylko pomóż mi w tym
3. kiedy od Ciebie czegoś żąda, a Ty nie chcesz się zgodzić: mam inne zdanie na ten temat lub rozumiem sytację, porozmawaiamy o tym, kiedy się uspokoisz.

itd...
A wogóle traktuj go jak chore dziecko. Dużo cierpliwości, ale i konsekwencji.
P.S. I jeszcze jedno pamiętaj, że wiele fatalnych sytuacji można rozładować humorem, dowcipną odpowiedzią.
Mój eksio jak kiedyś powiedział, że jestem trochę za gruba, to wzięłam nożyczki do ręki i powiedziałam mu: masz wytnij, co chcesz, tak żebym Ci się podobała. Będziesz mym Pigmalionem.
Pozdrawiam cieplutko

"To wszystko o czym piszecie wydaje się bardzo proste gdy się to czyta, ale w rzeczywistości potwornie trudno zachowywać się tak jak piszecie... "
Bartki, wszyscy wiedzą, że to cholernie trudne. Szukamy sposobów, żeby nie zwariować i przetrwać, a przy tym żeby nie znienawidzić faceta, którego się przecież kochało. Nawet słowo "potwornie" nie oddaje tego, co wszyscy tu czujemy.

"mam ochotę odpowiadać mu taka samą złośliwością z jaką on sie do mnie zwraca."

A myślisz, że my święci?! Mało razy nerwy nam puściły? Tylko to jest tak, że po upuszczeniu sobie krwi jest chwilowa ulga, po facecie spływa - bo Twoje zachowanie wg niego świadczy, że rzeczywiście jesteś bee jako żona.

"Juz dawno wyszłam z etapu, w którym uważałam się za winna tej całej sytuacji, ale w przeciwieństwie do Ciebie Olu2 ja nie byłam dla niego wcale taka dobra i tak naprawdę gdzieś tak w 50% mam czego chciałam... Drugie 50% jest oczywiście Jego, bo nigdy nic nie mówił... "
Bartki, szlajałaś się? Zdradzałaś? Zaniedbywałaś dom? Nie okazywałaś mu szacunku? Biłaś go?.... itd. Musiałaś cholernie zawinić, bo z tego fragmentu wypowiedzi wynika, że uważasz, iż w 50% zasłużyłaś sobie. Aż taka byłaś beee? A drugie 50% to, że nie bylaś jasnowidzącą?
A mnie wynika, że w dalszym ciągu krzywdzisz... samą siebie. Nie zasłużyłaś na to, co Cię spotkało. Ja też nie. Nie cofniemy czasu, musimy się z tym pogodzić.
Najważniejsze jest teraz "wziąć się w garść" - robisz to nie tylko dla dzieci, ale dla niego. Musisz być silna za Was wszystkich.
Nie martw się, że nie zawsze będzie wychodzić dobrze, przecież jesteś tylko człowiekiem.
Z tego co pisałaś najbardziej boisz się, kiedy on czepia się lub jest agresywny?
Spróbuj poszukać takich słów, które faceta by wyciszyły.
np.
1. kiedy krytykuje Cię, a ty się z tym niezgadzasz, możesz powiedzieć: naprawdę tak uważasz? Ja mam inne zdanie na swój temat.
2. kiedy Cię krytykuje, a Ty się z tym zgadzasz: coś w tym jest, co mówisz - zgadzam się z Tobą, spróbuję poprawić, tylko pomóż mi w tym
3. kiedy od Ciebie czegoś żąda, a Ty nie chcesz się zgodzić: mam inne zdanie na ten temat lub rozumiem sytację, porozmawaiamy o tym, kiedy się uspokoisz.

itd...
A wogóle traktuj go jak chore dziecko. Dużo cierpliwości, ale i konsekwencji.
P.S. I jeszcze jedno pamiętaj, że wiele fatalnych sytuacji można rozładować humorem, dowcipną odpowiedzią.
Mój eksio jak kiedyś powiedział, że jestem trochę za gruba, to wzięłam nożyczki do ręki i powiedziałam mu: masz wytnij, co chcesz, tak żebym Ci się podobała. Będziesz mym Pigmalionem.
Pozdrawiam cieplutko

[weronika]

Bartki5,poczytaj w dziale "pytania do psychologa",to co napisałam po wyjściu od pani psycholog,na pewno da Ci to dużo do myślenia,i wyciągniesz jakieś wnioski dla Siebie,pozdrawiam

Bartki5,poczytaj w dziale "pytania do psychologa",to co napisałam po wyjściu od pani psycholog,na pewno da Ci to dużo do myślenia,i wyciągniesz jakieś wnioski dla Siebie,pozdrawiam