[Jo-anka]

Anba- mnie bardzo pomagaja Twje mądre posty- i jak Anakonda się buntuję- ale nie na Twoje slowa tylko ten dziwny swiat, na to że tak trudno i niesprawiedliwie jest być kobietą.Ania- Jestes niesamowitą osobą i Twoje odejście z forum dla mnie byłoby wielką stratą.

Anba- mnie bardzo pomagaja Twje mądre posty- i jak Anakonda się buntuję- ale nie na Twoje slowa tylko ten dziwny swiat, na to że tak trudno i niesprawiedliwie jest być kobietą.Ania- Jestes niesamowitą osobą i Twoje odejście z forum dla mnie byłoby wielką stratą.

[Anakonda]

A tak gwoli wyjasnienia- moj bunt nie ma zadnego zwiazku z pogladami Anby. Jestem na forum od niedawna i moje przemyslenia pojawily sie duzo wczesniej. Poza tym bunt pojawia sie i znika. Staram sie pojac swoja role w naszym malzenstwie i czasem udaje mi sie to lepiej a czasem gorzej. Moj samorozwoj postepuje ale nic nie jest doskonale , wiec i ja mam chwile zwatpienia i buntu. Moj maz to ateista na chwile obecna , wiec moze moim zadaniem jest wlasnie doprowadzic Go do Boga..Wiem tylko , ze to baaardzo trudne zadanie.
Anbo Twoje posty sa bardzo w tym pomocne. Na pewno nikogo nimi od wiary nie odciagniesz. Bez obaw. Pozdrawiam wszystkich i prosze o modlitwe.

A tak gwoli wyjasnienia- moj bunt nie ma zadnego zwiazku z pogladami Anby. Jestem na forum od niedawna i moje przemyslenia pojawily sie duzo wczesniej. Poza tym bunt pojawia sie i znika. Staram sie pojac swoja role w naszym malzenstwie i czasem udaje mi sie to lepiej a czasem gorzej. Moj samorozwoj postepuje ale nic nie jest doskonale , wiec i ja mam chwile zwatpienia i buntu. Moj maz to ateista na chwile obecna , wiec moze moim zadaniem jest wlasnie doprowadzic Go do Boga..Wiem tylko , ze to baaardzo trudne zadanie.
Anbo Twoje posty sa bardzo w tym pomocne. Na pewno nikogo nimi od wiary nie odciagniesz. Bez obaw. Pozdrawiam wszystkich i prosze o modlitwe.

[iru]

Aniu, chciałabym mieć Twoją jasność oceny sytuacji, pewnie, że analiza czyjegoś postępowania przychodzi łatwo -najgorzej z nami samymi. Tak w ogóle jesteśmy chyba w podobnym wieku i dlatego tak mnie porusza to co piszesz, teraz widzę jak daleko zostałam w tyle za rówieśnikami realizując nieswoje cele, ale podobno zawsze jest czas na zmiany...

Aniu, chciałabym mieć Twoją jasność oceny sytuacji, pewnie, że analiza czyjegoś postępowania przychodzi łatwo -najgorzej z nami samymi. Tak w ogóle jesteśmy chyba w podobnym wieku i dlatego tak mnie porusza to co piszesz, teraz widzę jak daleko zostałam w tyle za rówieśnikami realizując nieswoje cele, ale podobno zawsze jest czas na zmiany...

[ANBA]

Dziewczyny, dziękuję za ciepłe słowa. Wiem, że są szczere i jestem bardzo szczęśliwa, że chociaż w takiej formie mogę komukolwiek pomóc.
Masz rację, Iru, że dużo łatwiej jest analizować czyjeś postępowanie niż swoje własne.
Myślę, że każdy z nas może pokusić sie o swoją własną diagnozę. Ważne jest, by mimo bólu, umieć wyzwolić się z emocji. To wymaga czasu i każda z nas, musi to zrobić po swojemu. Poczucie krzywdy nie sprzyja obiektywizmowi. Problem należy, moim zdaniem, obejść dokoła. Przez chwilę postawić sie po drugiej stronie barykady i spojrzeć na siebie i problem oczami partnera. I zamiast go obwiniać, co jest dość naturalne i powszechne, spróbować zrozumiec metody jego postępowania. Wychodząc ponad emocje, koncentrujemy się nad istotą problemu. Jakie są moje potrzeby, oczekiwania, a jakie drugiej strony? Na jakie ustępstwa mogę iść? Czego oczekiwałabym od małżonka, gdybym była na jego miejscu? I tysiące podobnych. A potem zrobić zestawienie tych potrzeb. Wybrać te, które łączą i próbować na nich planować kolejne działania, omijając ogniska zapalne. Na zapalne przyjdzie czas nieco później, gdy będziemy wiedzieli z partnerem o co nam wzajemnie chodzi i gdy zrozumiemy, że nasze wypowiedzi nie są odbierane jak ataki. Pozdrawiam serdecznie.

Dziewczyny, dziękuję za ciepłe słowa. Wiem, że są szczere i jestem bardzo szczęśliwa, że chociaż w takiej formie mogę komukolwiek pomóc.
Masz rację, Iru, że dużo łatwiej jest analizować czyjeś postępowanie niż swoje własne.
Myślę, że każdy z nas może pokusić sie o swoją własną diagnozę. Ważne jest, by mimo bólu, umieć wyzwolić się z emocji. To wymaga czasu i każda z nas, musi to zrobić po swojemu. Poczucie krzywdy nie sprzyja obiektywizmowi. Problem należy, moim zdaniem, obejść dokoła. Przez chwilę postawić sie po drugiej stronie barykady i spojrzeć na siebie i problem oczami partnera. I zamiast go obwiniać, co jest dość naturalne i powszechne, spróbować zrozumiec metody jego postępowania. Wychodząc ponad emocje, koncentrujemy się nad istotą problemu. Jakie są moje potrzeby, oczekiwania, a jakie drugiej strony? Na jakie ustępstwa mogę iść? Czego oczekiwałabym od małżonka, gdybym była na jego miejscu? I tysiące podobnych. A potem zrobić zestawienie tych potrzeb. Wybrać te, które łączą i próbować na nich planować kolejne działania, omijając ogniska zapalne. Na zapalne przyjdzie czas nieco później, gdy będziemy wiedzieli z partnerem o co nam wzajemnie chodzi i gdy zrozumiemy, że nasze wypowiedzi nie są odbierane jak ataki. Pozdrawiam serdecznie.

[iru]

a co zrobić kiedy mąż uważa, że jesteśmy winne nawet tsunami ? Gdy jest na etapie nieokiełznanej nienawiści odbierającej mu tzw. zdrowy rozsadek !? Za radą proboszcza zaczęłam postępować jak napisałaś oraz powierzyłam wszystko Jezusowi - rzeczywiście na krótką metę omijanie newralgicznych punktów daje rezultaty - ale mojego męża zaczęła wkurzać nawet ta moja dyplomacja. Nie chce ze mną wogóle rozmawiać a musi bo zawsze będą nas łączyły dzieci - trójka w tym jedno obciążone zespołam genetycznym. W stosunku do mnie używa tylko niewyszukanych inwektyw lub co gorsza w środku dnia wysyła smsy treści jak wyżej... Naprawdę jestem cierpliwa, staram się zachować spokój, mam duchowego przewodnika w osobie dawnego kolegi z liceum, który jest jezuitą psychologiem, psychoterapeutą i autorem wielu publikacji. Jednak na etapie w którym jestem nie potrafię zastosować się do jego rad - paralizuje mnie strach. I mimo licznych przesłanek ku temu,że mężowi przydałaby się terapia szokowa nie potrafię się na nią zdecydować. Kupilam Dobsona tego z kaktusami na okładce, jeszcze trochę poczekam...

a co zrobić kiedy mąż uważa, że jesteśmy winne nawet tsunami ? Gdy jest na etapie nieokiełznanej nienawiści odbierającej mu tzw. zdrowy rozsadek !? Za radą proboszcza zaczęłam postępować jak napisałaś oraz powierzyłam wszystko Jezusowi - rzeczywiście na krótką metę omijanie newralgicznych punktów daje rezultaty - ale mojego męża zaczęła wkurzać nawet ta moja dyplomacja. Nie chce ze mną wogóle rozmawiać a musi bo zawsze będą nas łączyły dzieci - trójka w tym jedno obciążone zespołam genetycznym. W stosunku do mnie używa tylko niewyszukanych inwektyw lub co gorsza w środku dnia wysyła smsy treści jak wyżej... Naprawdę jestem cierpliwa, staram się zachować spokój, mam duchowego przewodnika w osobie dawnego kolegi z liceum, który jest jezuitą psychologiem, psychoterapeutą i autorem wielu publikacji. Jednak na etapie w którym jestem nie potrafię zastosować się do jego rad - paralizuje mnie strach. I mimo licznych przesłanek ku temu,że mężowi przydałaby się terapia szokowa nie potrafię się na nią zdecydować. Kupilam Dobsona tego z kaktusami na okładce, jeszcze trochę poczekam...

[Elżbieta]

[iru]

myślę, że pomoc jaką otrzymuję nie różni się zbytnio od rad innych księży. Cała tajemnica tkwi chyba w tym, że znamy się od dawna i tym samym nasze relacje są bardziej bezpośrednie. Napiszę Mu o Forum!

myślę, że pomoc jaką otrzymuję nie różni się zbytnio od rad innych księży. Cała tajemnica tkwi chyba w tym, że znamy się od dawna i tym samym nasze relacje są bardziej bezpośrednie. Napiszę Mu o Forum!

[Mirela]

Hej:)
Uważam ,że kolega z liceum nie powinien być Twoim przewodnikiem duchowym.
Ja kiedyś poprosiłam znajomego księdza o spowiedź. Wtedy wyjaśnił dlaczego nie powinien mnie spowiadać. To dla dobra penitenta.
Pozdrawiam:)

Hej:)
Uważam ,że kolega z liceum nie powinien być Twoim przewodnikiem duchowym.
Ja kiedyś poprosiłam znajomego księdza o spowiedź. Wtedy wyjaśnił dlaczego nie powinien mnie spowiadać. To dla dobra penitenta.
Pozdrawiam:)

[iru]

masz rację, sama nawet nie pomyslałam żeby się u niego spowiadać - po prostu obecnie bardzo mi pomaga choćby tym, że zawsze mogę liczyć na jego modlitwę, czy Mszę św w intencji mojej rodziny. Właściwie to, że uczepiłam się jego słów zbliżyłam się do Boga i nauczyłam się żyć w tym strasznym czasie. Przy okazji zaczęłam czytać jego publikacje jak dostanę zgodę powiem jak szukać. Pozdrawiam.

masz rację, sama nawet nie pomyslałam żeby się u niego spowiadać - po prostu obecnie bardzo mi pomaga choćby tym, że zawsze mogę liczyć na jego modlitwę, czy Mszę św w intencji mojej rodziny. Właściwie to, że uczepiłam się jego słów zbliżyłam się do Boga i nauczyłam się żyć w tym strasznym czasie. Przy okazji zaczęłam czytać jego publikacje jak dostanę zgodę powiem jak szukać. Pozdrawiam.

[Elżbieta]

[Mirela]

Elżbietko droga:)
Tak jest jak piszesz:). Mnie nie chodzi tak bardzo o kapłanów jak o samą siebie, jak o zwykłego penitenta. W sakramencie pokuty penitent spowiada się Bogu, ale przed
kapłanem, który w tym sakramencie pełni urzędowa misję kościelną , przysługuje mu
wtedy Chrystusowa wiara i autorytet. Dlatego penitent, aby mógł ze spowiedzi odnieść zbawienny pożytek, nie może zatrzymać sie tylko na osobie spowiednika , ale musi oczyma wiary dostrzegać działającego w nim Chrystusa i zachować wzgledem niego postawę szczerości i posłuszeństwa. jaka nalezy się samemu Chrystusowi. Dla mnie relacja "ksiadz towarzysz", albo kolega z liceum, bardzo by przeszkadzała w kierownictwie duchowym. Myśle ,że to też zależy od naszej dojrzałości, może ja jeszcze dorastam:). Ale zauważam w mojej relacji z kierownikiem duchowym, że oboje innej nie chcemy. Obawiałabym się ,że mogło by to zmienić wiele w kierownictwie.

Odbiegamy Elu od tematu głównego....:)
Pozdrawiam:)

Elżbietko droga:)
Tak jest jak piszesz:). Mnie nie chodzi tak bardzo o kapłanów jak o samą siebie, jak o zwykłego penitenta. W sakramencie pokuty penitent spowiada się Bogu, ale przed
kapłanem, który w tym sakramencie pełni urzędowa misję kościelną , przysługuje mu
wtedy Chrystusowa wiara i autorytet. Dlatego penitent, aby mógł ze spowiedzi odnieść zbawienny pożytek, nie może zatrzymać sie tylko na osobie spowiednika , ale musi oczyma wiary dostrzegać działającego w nim Chrystusa i zachować wzgledem niego postawę szczerości i posłuszeństwa. jaka nalezy się samemu Chrystusowi. Dla mnie relacja "ksiadz towarzysz", albo kolega z liceum, bardzo by przeszkadzała w kierownictwie duchowym. Myśle ,że to też zależy od naszej dojrzałości, może ja jeszcze dorastam:). Ale zauważam w mojej relacji z kierownikiem duchowym, że oboje innej nie chcemy. Obawiałabym się ,że mogło by to zmienić wiele w kierownictwie.

Odbiegamy Elu od tematu głównego....:)
Pozdrawiam:)

[iru]

oczywiscie, że w sakramencie pojednania najważniejszy jest Chrystus a nie kapłan będący tylko narzędziem. Jednak dobrze przecież dziewczyny wiecie, spowiednicy są różni i czasem tak po ludzku z jednym lepiej się nam rozmawia a z innym gorzej. Zawsze trzeba pamiętać, że mówi do nas Bóg, lecz z doswiadczenia wiem, że niektóre słowa po prostu do mnie nie trafiają - pewno zależy to od tego czy chcę (umiem ) słuchać czy nie i od wielu jeszcze innych czynników. Powinno być tak, że jeżeli się spowiadamy kapłan z Bożej woli ZAWSZE dobrze nas poprowadzi! Amen.

oczywiscie, że w sakramencie pojednania najważniejszy jest Chrystus a nie kapłan będący tylko narzędziem. Jednak dobrze przecież dziewczyny wiecie, spowiednicy są różni i czasem tak po ludzku z jednym lepiej się nam rozmawia a z innym gorzej. Zawsze trzeba pamiętać, że mówi do nas Bóg, lecz z doswiadczenia wiem, że niektóre słowa po prostu do mnie nie trafiają - pewno zależy to od tego czy chcę (umiem ) słuchać czy nie i od wielu jeszcze innych czynników. Powinno być tak, że jeżeli się spowiadamy kapłan z Bożej woli ZAWSZE dobrze nas poprowadzi! Amen.

[weronika]

Wiecie co,jak ja była w środę w spowiedzi,i poprosiłam o błogosławieństwo przed rozprawą,to ksiądz zapytał o powód ,no i mu trochę naświetliłam sprawę.On do mnie powiedział,nie martw się,napewno ty też znajdziesz sobie kogoś.................ręce mi opadły.

Wiecie co,jak ja była w środę w spowiedzi,i poprosiłam o błogosławieństwo przed rozprawą,to ksiądz zapytał o powód ,no i mu trochę naświetliłam sprawę.On do mnie powiedział,nie martw się,napewno ty też znajdziesz sobie kogoś.................ręce mi opadły.

[Elżbieta]

[Mirela]

Elu:)

A w nocy to mój Anioł przykrywa mnie płaszczem gwiazd i nuci mi kołysanki , wtedy też jestem w niebie:):):)
spokojnej nocy :)
Pozdrawiam ;)

Elu:)

A w nocy to mój Anioł przykrywa mnie płaszczem gwiazd i nuci mi kołysanki , wtedy też jestem w niebie:):):)
spokojnej nocy :)
Pozdrawiam ;)