[Grażynka]

Ja wiem, dlaczego mój nie rozmawia. Otóż nie rozmawia, bo jakby rozmawiał, to bym pomyślała, że między nami jest dobrze, a nie jest. Takie dostałam wyjaśnienie...

Ja wiem, dlaczego mój nie rozmawia. Otóż nie rozmawia, bo jakby rozmawiał, to bym pomyślała, że między nami jest dobrze, a nie jest. Takie dostałam wyjaśnienie...

[waldek]

No tak..
Ale zeby bylo dobrze trzeba rozmawiac, a jak sie nie rozmawia to zawsze bedzie zle.. i takie zamkniete kolo.. Czy Twojemu mezowi nie zalezy by bylo miedzy wami sie ukladalo???

No tak..
Ale zeby bylo dobrze trzeba rozmawiac, a jak sie nie rozmawia to zawsze bedzie zle.. i takie zamkniete kolo.. Czy Twojemu mezowi nie zalezy by bylo miedzy wami sie ukladalo???

[Grażynka]

Mój mąż nie wie, czy mu zależy, bo nie wie, czy chce w ogóle być ze mną... A przynajmniej kiedyś nie wiedział...

Mój mąż nie wie, czy mu zależy, bo nie wie, czy chce w ogóle być ze mną... A przynajmniej kiedyś nie wiedział...

[waldek]

Hmm

A to w jaki sposob chce sie dowiedziec czy chce byc czy nie? Przeciez nikt mu nie powie...
No ale to pytanie do niego..
Zastanawiam sie co sie dzieje w naszych "glowach" w nas samych, ze uciekamy odchodzimy od czegos co jest marzeniem i pragnieniem kazdego czlowieka.. Od milosci.. Czemu o nia nie dbamy, lub czemu dbamy o nia tak niedbale...

Wiecej czasu spedzamy na myciu, sprzataniu mieszkania niz na budowaniu relacji z drugim czlowiekiem... Na "sprzataniu" tego co zaszlo kurzem w naszym zyciu, w naszym malzenstwie..

Jak by slub byl końcem starania sie o siebie, dbania o siebie, patrzenia na siebie, liczenia sie ze soba... A to jest dopiero poczatek..
Pytam sam siebie dlaczego tak jest ze spoczywamy na laurach??
W głebi serca chcemy by bylo dobrze a z drugij strony robi wiele w odwrotnym kierunku. robimy to czego nie chcielibysmy robic.. Ranimy naszych współmałżonkow, a przeciez nie chcemy tego.. Kochamy ich, a jednak ta nasza "milosc" tak bardzo rani...

Tak jak ja dzisiaj zranilem moja zone...

Jak niedoskonala jest nasza "milosc". Ile jeszcze musimy nad nia pracowac.. Jestesmy tylko ludzmi.. W koncu to Bog jest miłościa.. Gdy go brak, prawdziwa miłość tez ucieka, też jej brak a jej miejsce zajmuje egoizm i myslenie tylko o sobie.

To tak troche moich przemyśleń, bo dzisiaj znow cichy, smutny dzien...

Hmm

A to w jaki sposob chce sie dowiedziec czy chce byc czy nie? Przeciez nikt mu nie powie...
No ale to pytanie do niego..
Zastanawiam sie co sie dzieje w naszych "glowach" w nas samych, ze uciekamy odchodzimy od czegos co jest marzeniem i pragnieniem kazdego czlowieka.. Od milosci.. Czemu o nia nie dbamy, lub czemu dbamy o nia tak niedbale...

Wiecej czasu spedzamy na myciu, sprzataniu mieszkania niz na budowaniu relacji z drugim czlowiekiem... Na "sprzataniu" tego co zaszlo kurzem w naszym zyciu, w naszym malzenstwie..

Jak by slub byl końcem starania sie o siebie, dbania o siebie, patrzenia na siebie, liczenia sie ze soba... A to jest dopiero poczatek..
Pytam sam siebie dlaczego tak jest ze spoczywamy na laurach??
W głebi serca chcemy by bylo dobrze a z drugij strony robi wiele w odwrotnym kierunku. robimy to czego nie chcielibysmy robic.. Ranimy naszych współmałżonkow, a przeciez nie chcemy tego.. Kochamy ich, a jednak ta nasza "milosc" tak bardzo rani...

Tak jak ja dzisiaj zranilem moja zone...

Jak niedoskonala jest nasza "milosc". Ile jeszcze musimy nad nia pracowac.. Jestesmy tylko ludzmi.. W koncu to Bog jest miłościa.. Gdy go brak, prawdziwa miłość tez ucieka, też jej brak a jej miejsce zajmuje egoizm i myslenie tylko o sobie.

To tak troche moich przemyśleń, bo dzisiaj znow cichy, smutny dzien...

[Grażynka]

[Pirrus]

ANBA, naprawde Twoje posty są bardzo ciekawe ... bije z nich doświadczenie i myśle, że Twoje spostrzeżenia pomogą tutaj bardzo wielu zagubionym ludzim. Dziękuję.
Natomiast co do braku rozmów z małżonkami, braku zozumienia i w ogóle kryzysu małżeńskiego to uważam, że biorą się one po prostu z braku zainteresowania drugą osobą. Gdy minie czas narzeczeństwa, wspaniały miesiąc miodowy, pierwsze miłosne uniesienia - później przychodzi już tylko szara rzeczywistość (nie wsponę już o nieumytych włosach, nieogolonych facetach, zaniedbanych kobietach). Doskonale ujął to James Dobson w książce "Miłość potrzebuje stanowczości". Stwierdził on m.in. iż strona poszkodowana w związku małżeńskim powinna otworzyć drzwi klatki i wypuścić uwięzionego w niej małżonka. Należy natychmiast zrezygnować z wszelkich ograniczeń, gniewu, smutku , obwiniania się, ktore zazwyczaj wykorzystuje się do manipulowania małżonkiem. Błaganie, płacz, załamywanie rąk i odgrywanie roli histeryczki działają rownie niszcząco. Czasami trzeba wyrażać najsilniejsze uczucia a czasami okazać cichą tolerancję. W każdym razie nie wolno zatrzymywać odsuwającego się małżonka wbrew jego woli..
Czy każdy z Nas, czytając ten fragment nie uśmiecha się w duchu, gdy popatrzy na swoje dotychczasowe małżeństwo?
Waldku, myslę, że nie powinieneś teraz pogłebiać kryzysu. Po tym, jak Cię Twoja małżonka zdradziła, dajcie sobie czas. Przemyślcie sobie wszystko. Niekiedy jedno słowo, jeden gest potrafi zniszczyć bardzo wiele. A gdy już będzie między wami lepiej, to zostaw swoją małżonkę samą w pokoju i puść jej piosenkę Ewy Bem - "Cały Świat". Robi wrażenie.
Pozdrawiam wszystkich

ANBA, naprawde Twoje posty są bardzo ciekawe ... bije z nich doświadczenie i myśle, że Twoje spostrzeżenia pomogą tutaj bardzo wielu zagubionym ludzim. Dziękuję.
Natomiast co do braku rozmów z małżonkami, braku zozumienia i w ogóle kryzysu małżeńskiego to uważam, że biorą się one po prostu z braku zainteresowania drugą osobą. Gdy minie czas narzeczeństwa, wspaniały miesiąc miodowy, pierwsze miłosne uniesienia - później przychodzi już tylko szara rzeczywistość (nie wsponę już o nieumytych włosach, nieogolonych facetach, zaniedbanych kobietach). Doskonale ujął to James Dobson w książce "Miłość potrzebuje stanowczości". Stwierdził on m.in. iż strona poszkodowana w związku małżeńskim powinna otworzyć drzwi klatki i wypuścić uwięzionego w niej małżonka. Należy natychmiast zrezygnować z wszelkich ograniczeń, gniewu, smutku , obwiniania się, ktore zazwyczaj wykorzystuje się do manipulowania małżonkiem. Błaganie, płacz, załamywanie rąk i odgrywanie roli histeryczki działają rownie niszcząco. Czasami trzeba wyrażać najsilniejsze uczucia a czasami okazać cichą tolerancję. W każdym razie nie wolno zatrzymywać odsuwającego się małżonka wbrew jego woli..
Czy każdy z Nas, czytając ten fragment nie uśmiecha się w duchu, gdy popatrzy na swoje dotychczasowe małżeństwo?
Waldku, myslę, że nie powinieneś teraz pogłebiać kryzysu. Po tym, jak Cię Twoja małżonka zdradziła, dajcie sobie czas. Przemyślcie sobie wszystko. Niekiedy jedno słowo, jeden gest potrafi zniszczyć bardzo wiele. A gdy już będzie między wami lepiej, to zostaw swoją małżonkę samą w pokoju i puść jej piosenkę Ewy Bem - "Cały Świat". Robi wrażenie.
Pozdrawiam wszystkich

[Grażynka]

[Pirrus]

Grażynko, nie powinnaś się tak od razu denerwować. Jest to tylko pewien fragment wyrwany z kontekstu. Przecież wiadomo, że jeżeli druga osoba chce zdradzić i odejść, to tak naprawdę nikt jej nie powstrzyma. Myślę tylko, że w tej książce jest przedstawionych wiele sposobow, ktore mogą (nikt nie powiedział że muszą) pomóc w uratowani małęństwa nawet po zdradzie. Przecież ból zawsze zostanie.

Grażynko, nie powinnaś się tak od razu denerwować. Jest to tylko pewien fragment wyrwany z kontekstu. Przecież wiadomo, że jeżeli druga osoba chce zdradzić i odejść, to tak naprawdę nikt jej nie powstrzyma. Myślę tylko, że w tej książce jest przedstawionych wiele sposobow, ktore mogą (nikt nie powiedział że muszą) pomóc w uratowani małęństwa nawet po zdradzie. Przecież ból zawsze zostanie.

[Grażynka]

Pirrus, wiesz, tak się składa, że kurde jestem psychologiem i wiem, że nie ma cudownych metod działających na wszystkich. Poza tym łatwo jest teoretyzować jak się czegoś nie przeszło. I nie powiedziałam, że się denerwuję, tylko, że mi się nóż w kieszeni otwiera, czyli, że złość odczuwam

Pirrus, wiesz, tak się składa, że kurde jestem psychologiem i wiem, że nie ma cudownych metod działających na wszystkich. Poza tym łatwo jest teoretyzować jak się czegoś nie przeszło. I nie powiedziałam, że się denerwuję, tylko, że mi się nóż w kieszeni otwiera, czyli, że złość odczuwam

[Pirrus]

[Grażynka]

[ANBA]

Zgadzam się z Waldkiem w całej rozciągłości. Po ślubie znajdujemy czas na wszystko, dla innych, tylko nie dla siebie. Po 21 latach małżeństwa wiem, że to jedna z głównych przyczyn powolnego "oddalania się" od siebie. Codzienność, egoizm, wygodnictwo, rutyna, chęć stawiania na swoim są jak cicha śmierć. Powoli, niezauważalnie zabijają uczucie. To zwykłe drobiazgi, odkładanie na potem, przemilczanie dla świętego spokoju...Kropla po kropli wypełnia się czara zniechęcenia, rozgoryczenia. Myślę, że niewiele osób odchodzi od siebie tak z dnia na dzień, bez powodu. Ten powód bywa czasem trudny do nazwania, bo składa się z setek drobnych, niezauważalnych powodzików.
Po tylu latach zrozumiałam dopiero znaczenie mądrości zasłyszanej kiedyś na mszy "Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko inne jest na swoim miejscu". Tak właśnie jest. Umiłowanie Boga (staranie sie o tę miłość) powoduje, że miłość do drugiego człowieka nabiera sensu. Nie jest wtedy ciężarem rezygnowanie z siebie dla dobra małżonka, dla dziecka, dla sąsiada, dla obcego... Nie myślę tu oczywiście o bezmyślnych ustępstwach. Dojrzała miłość daje siebie ale i stawia wymagania. Tak jak uczył Ojciec Św. On szedł prostą drogą, opowiadał jak nią iść, uczył jak przez posługę drugiemu człowiekowi, przez przykład swego życia, można realizować potęgę miłości. Uczył pojednania, przebaczył swemu niedoszłemu zabójcy. Szanował wszystkich bez wyjątku, ofiarowując swój czas, myśli, modlitwę.
Grażynko. Bez obrazy, ale fakultet psychologa nie da Ci recepty na życie. Gdyby tak było, wszyscy kończyliby psychologię. Ona pomaga i to bardzo ale nie połączona z wiarą jest sztuką dla sztuki.
Przeżyłam zdradę, byłam histeryczką, świat mi się zawalił, próbowałam manipulować mężem, dziećmi. Wydaje mi się, że próbowałam wszystkiego by uciec przed rozsadzającym serce bólem, poczuciem krzywdy. Teraz wiem, że to co przeżyłam było potrzebne. Nauczyłam się wybaczać. To zdarzenie nauczyło mnie pokory wobec życia, małżeństwa i wyroków Boskich. Psychologia dostarczyła mi wiedzy, że by zmienić cokolwiek w relacji z drugą osobą, sama muszę coś w sobie zmienić. Nie w tym kimś ale w sobie. I zaczęłam to robić. I następują kolejne pozytywne zmiany. Są one reakcją na zmiany mojego zachowania, sposobu mówienia itp.
Zastanów się nad cytatem zamieszczonym przez Pirrusa. To co przeczytałam to nic innego jak Miłość, wyrażona po naukowemu. Tak właśnie jest. Naprawdę bardzo trzeba kogoś kochać by umieć pozwolić mu odejść i nie więzić przy sobie. Na siłę trzyma ten, kto bardziej kocha siebie."Z niewolnika nie ma robotnika" mówi stare przysłowie.
"Ból zawsze zostanie" - napisał Pirrus. Z Bożą pomocą - nie. Mnie już nie boli...słowo.

Zgadzam się z Waldkiem w całej rozciągłości. Po ślubie znajdujemy czas na wszystko, dla innych, tylko nie dla siebie. Po 21 latach małżeństwa wiem, że to jedna z głównych przyczyn powolnego "oddalania się" od siebie. Codzienność, egoizm, wygodnictwo, rutyna, chęć stawiania na swoim są jak cicha śmierć. Powoli, niezauważalnie zabijają uczucie. To zwykłe drobiazgi, odkładanie na potem, przemilczanie dla świętego spokoju...Kropla po kropli wypełnia się czara zniechęcenia, rozgoryczenia. Myślę, że niewiele osób odchodzi od siebie tak z dnia na dzień, bez powodu. Ten powód bywa czasem trudny do nazwania, bo składa się z setek drobnych, niezauważalnych powodzików.
Po tylu latach zrozumiałam dopiero znaczenie mądrości zasłyszanej kiedyś na mszy "Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko inne jest na swoim miejscu". Tak właśnie jest. Umiłowanie Boga (staranie sie o tę miłość) powoduje, że miłość do drugiego człowieka nabiera sensu. Nie jest wtedy ciężarem rezygnowanie z siebie dla dobra małżonka, dla dziecka, dla sąsiada, dla obcego... Nie myślę tu oczywiście o bezmyślnych ustępstwach. Dojrzała miłość daje siebie ale i stawia wymagania. Tak jak uczył Ojciec Św. On szedł prostą drogą, opowiadał jak nią iść, uczył jak przez posługę drugiemu człowiekowi, przez przykład swego życia, można realizować potęgę miłości. Uczył pojednania, przebaczył swemu niedoszłemu zabójcy. Szanował wszystkich bez wyjątku, ofiarowując swój czas, myśli, modlitwę.
Grażynko. Bez obrazy, ale fakultet psychologa nie da Ci recepty na życie. Gdyby tak było, wszyscy kończyliby psychologię. Ona pomaga i to bardzo ale nie połączona z wiarą jest sztuką dla sztuki.
Przeżyłam zdradę, byłam histeryczką, świat mi się zawalił, próbowałam manipulować mężem, dziećmi. Wydaje mi się, że próbowałam wszystkiego by uciec przed rozsadzającym serce bólem, poczuciem krzywdy. Teraz wiem, że to co przeżyłam było potrzebne. Nauczyłam się wybaczać. To zdarzenie nauczyło mnie pokory wobec życia, małżeństwa i wyroków Boskich. Psychologia dostarczyła mi wiedzy, że by zmienić cokolwiek w relacji z drugą osobą, sama muszę coś w sobie zmienić. Nie w tym kimś ale w sobie. I zaczęłam to robić. I następują kolejne pozytywne zmiany. Są one reakcją na zmiany mojego zachowania, sposobu mówienia itp.
Zastanów się nad cytatem zamieszczonym przez Pirrusa. To co przeczytałam to nic innego jak Miłość, wyrażona po naukowemu. Tak właśnie jest. Naprawdę bardzo trzeba kogoś kochać by umieć pozwolić mu odejść i nie więzić przy sobie. Na siłę trzyma ten, kto bardziej kocha siebie."Z niewolnika nie ma robotnika" mówi stare przysłowie.
"Ból zawsze zostanie" - napisał Pirrus. Z Bożą pomocą - nie. Mnie już nie boli...słowo.

[wito]

[ANBA]

Znam dzieci wychowywane w małżeństwach "dla pozoru". Uważasz, że one nic nie rozumieją, że nie słyszą kłótni, nie są świadkami martwej miłości? Uważasz, że lepiej chować je w kłamstwie? Czy takie dzieci są szczęśliwe???
Czy nie będą kiedyś powielać zachowania rodziców i unieszczęśliwiać kolejnych ludzi?
Małżeństwo zawierają (wydawałoby się) dorosłe osoby, "świadome praw i obowiązków". Co sobie wówczas przysięgają? Co potem robią z przysięgą? Co dla tych ludzi znaczą słowa? To tylko słowa???
O jakiej wolności piszesz??? Może jestem niemodna ale dla mnie prawdziwa wolność wynika z wiary czyli posłuszeństwa Bogu, Jego 10 przykazaniom. Wolność płynąca z Zachodu, którą się tak zachwycamy, wynika tylko i wyłącznie z niewoli względem własnego "JA". Robię co chcę, mówię co chcę i tak jak mnie odpowiada. A gdy już nie wiem czego jeszcze mogę chcieć, zabieram zabawki i idę na inne podwórko...
Piszesz, drogi Wito, że wolność ma swoje granice. Właśnie tak. Mam jednak pytanie: "kto je wyznacza według Ciebie?"
Napisałeś, że rodzina to podstawowa komórka społeczna. Dla mnie komórka to część tkanki, większej całości. Rodzina to również część ludzkiej wspólnoty, która powinna uczyć dzieci jak dojrzale kochać, jak być uczciwym, jak należycie wypełniać swoje zadania, ponosić konsekwencje swoich działań. Oszukując dzieci by je chronić przed cierpieniem, chowamy pokolenie słabych istot, przekonanych, że nigdy nic złego ich w życiu nie spotka. że aktorstwo jest jedynym sposobem na życie. Kiedy zdjąć z nich ten ochronny parasol??? A może tego nie robić? Tylko co wtedy??? A może lepiej postawić na uczciwość i współpracę, na dawanie miłości "pomimo" a nie "w zamian za..."?

Znam dzieci wychowywane w małżeństwach "dla pozoru". Uważasz, że one nic nie rozumieją, że nie słyszą kłótni, nie są świadkami martwej miłości? Uważasz, że lepiej chować je w kłamstwie? Czy takie dzieci są szczęśliwe???
Czy nie będą kiedyś powielać zachowania rodziców i unieszczęśliwiać kolejnych ludzi?
Małżeństwo zawierają (wydawałoby się) dorosłe osoby, "świadome praw i obowiązków". Co sobie wówczas przysięgają? Co potem robią z przysięgą? Co dla tych ludzi znaczą słowa? To tylko słowa???
O jakiej wolności piszesz??? Może jestem niemodna ale dla mnie prawdziwa wolność wynika z wiary czyli posłuszeństwa Bogu, Jego 10 przykazaniom. Wolność płynąca z Zachodu, którą się tak zachwycamy, wynika tylko i wyłącznie z niewoli względem własnego "JA". Robię co chcę, mówię co chcę i tak jak mnie odpowiada. A gdy już nie wiem czego jeszcze mogę chcieć, zabieram zabawki i idę na inne podwórko...
Piszesz, drogi Wito, że wolność ma swoje granice. Właśnie tak. Mam jednak pytanie: "kto je wyznacza według Ciebie?"
Napisałeś, że rodzina to podstawowa komórka społeczna. Dla mnie komórka to część tkanki, większej całości. Rodzina to również część ludzkiej wspólnoty, która powinna uczyć dzieci jak dojrzale kochać, jak być uczciwym, jak należycie wypełniać swoje zadania, ponosić konsekwencje swoich działań. Oszukując dzieci by je chronić przed cierpieniem, chowamy pokolenie słabych istot, przekonanych, że nigdy nic złego ich w życiu nie spotka. że aktorstwo jest jedynym sposobem na życie. Kiedy zdjąć z nich ten ochronny parasol??? A może tego nie robić? Tylko co wtedy??? A może lepiej postawić na uczciwość i współpracę, na dawanie miłości "pomimo" a nie "w zamian za..."?

[wabona]

Aniu, masz rację. Sama wychowałam się w rodzinie, z pozoru idealnej. Na zawsze jednak utkwiły mi w pamięci obrazy, kiedy byłam mała, a tata wyszedł z domu zdenerwowany, by się utopić. Mama całe życie lekceważyła ojca. Ojciec narzucał terror, a mama zupełnie na to nie reagowała.
Dużo rodzicom zawdzięczam, ale i chwiejny charakter również, i nieumiejętność radzenia z problemami, i takie a nie inne traktowanie męża. To rodzice "zarządzali" w moim małżeństwie, co doprowadziło do tego, co jest teraz.
Nauczyłam się powielaĆ zachowania rodziców doskonale. To, co mi dał kryzys, to całkowita zmiana myślenia, to kierowanie się swymi odczuciami, swoim rozumem. Myslę, że nigdy bym do tego nie doszło, gdybym nie dostała tak w łeb.
Szkoda tylko, że nie mogę memu dziecku już pokazać, jak powinny wyglądać relacje rodzinne. Mogę jej tylko pokazać, jak być dobrą mamą..........

Aniu, masz rację. Sama wychowałam się w rodzinie, z pozoru idealnej. Na zawsze jednak utkwiły mi w pamięci obrazy, kiedy byłam mała, a tata wyszedł z domu zdenerwowany, by się utopić. Mama całe życie lekceważyła ojca. Ojciec narzucał terror, a mama zupełnie na to nie reagowała.
Dużo rodzicom zawdzięczam, ale i chwiejny charakter również, i nieumiejętność radzenia z problemami, i takie a nie inne traktowanie męża. To rodzice "zarządzali" w moim małżeństwie, co doprowadziło do tego, co jest teraz.
Nauczyłam się powielaĆ zachowania rodziców doskonale. To, co mi dał kryzys, to całkowita zmiana myślenia, to kierowanie się swymi odczuciami, swoim rozumem. Myslę, że nigdy bym do tego nie doszło, gdybym nie dostała tak w łeb.
Szkoda tylko, że nie mogę memu dziecku już pokazać, jak powinny wyglądać relacje rodzinne. Mogę jej tylko pokazać, jak być dobrą mamą..........