Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie (także po rozwodzie i
gdy współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki), którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa
Portal  FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy  Chat  StowarzyszenieStowarzyszenie
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  AlbumAlbum  DownloadDownload  StatystykiStatystyki  PolczatPolczat
 Ogłoszenie 

Poprzedni temat «» Następny temat
Zapraszam do lektury moich wierszy. Oto one:
Autor Wiadomość
W.J.Mikulski
[Usunięty]

Wysłany: 2007-09-08, 11:23   Zapraszam do lektury moich wierszy. Oto one:

WIESłAW JANUSZ MIKULSKI
(ur.1959)




*
* *

Żonie

Ten cichy jesienny liść
weź ode mnie i przytul
ja też tak spadnę jak liść
wichrem porwany błękitu

Ten cichy jesienny liść
który włożyłaś do Biblii
niech Ci jej miłość gra
i niech Cię w sen uskrzydli

A gdy go wyjmiesz z tych kart
nie dozwól by się skruszył
bo w nim me życie drga
- niebieski odlot duszy ...

z cyklu "Ikar"






*

* *


Twoje słońce ogrzało mą duszę
Twoje słowa zmieniły mą drogę
Tyś mnie krzepił w czas deszczów i w susze
Dzięki Tobie oddychać dziś mogę

Tyś prowadził mój umysł od dziecka
Tyś mnie uczył przez ludzi świat kochać
Tobie tylko zawdzięczam dni szczęścia
Tobie mówię dziś także: mnie prowadź

Tyś mi barwy tej ziemi odsłonił
Kwiaty ludzi i gwiazdy na niebie
Twoje wszystko co dzisiaj mam w dłoni
TWOJE WSZYSTKO I WSZYSTKO OD CIEBIE















z cyklu „Krzyk wiatru”


*
* *

Ty sny me słoń
które drżą
jak płatki kwiatów
gdy wieje wiatr

Ty sny me otul
dłonią swą
gdy na nie spada
ciszy grad

Ty sny mi ukaż
w nocy mgle
kiedy nie widać srebra gwiazd
gdy się zagubił świtu brzeg ...





*
* *

Panie oto stągwie
które napełniłem tęsknotą
pełno wokół chorych
trędowatych sparaliżowanych ślepych
przyjdź i dotknij
uzdrów
umarłych przywróć życiu
oczyma wypełnionymi po brzegi
miłością przywróć spokój
naszym duszom
gdy stopy Twoje rosimy łzami
gdy wchodzimy na drzewa
naszych osamotnień
wypatrując Ciebie




















z cyklu „Kołysanie morza”


*
* *

lato
plaża
i morze

słońce
i niebo
przypieka

chodzę brzegiem
wśród fal
szumu

szukam czasu
miłości
człowieka ...






*
* *

ptaki nad ziemią fruną
nisko
ptaki tak nisko
gdy pełno chmur

idziemy w kłębach
jesiennych liści
idziemy w rosie
i chłodzie chmur

ściemnia się
wiatr w koło pędzi
wiatr pędzi w koło
i drzewa gnie

idziemy w strugach
ziemskiego deszczu
na drugą stronę
na drugi brzeg ...










z cyklu „Pustynia słońca”

*
* *

pędzę do Ciebie jak ptak
ponad domami się wzbijam
wysokie drzewa omijam
tam gdzie prowadzi Twój ślad

pędzę do Ciebie co sił
wysoko w górę się wznoszę
o nic drzewa nie proszę
z chmur tylko rosę bym pił ...






*
* *

w Twojej łasce
jak w słońcu
dojrzewam

niby owoc
który strąci
wiatr

w Twoim słońcu
rumienię się
czekam

bym dla Ciebie
już dojrzały
spadł ...






















z cyklu „Radość słońca”



*
* *

gdy szliśmy przez cmentarz
grobowy mrok rozświetliły
tysiące płonących zniczy
w kształcie krzyży i serc
po mieście umarłych chodziło
tysiące żywych wśród których
rozpoznawaliśmy znane nam twarze
groby bieliły się i czerwieniły
niemą mową kwiatów
przy alejkach siedzieli
wtopieni w groby ludzie
zamyśleni cisi
w płomieniach grobowego światła



z cyklu „Samotność gwiazd”





*
* *


tak wiele interesów spraw
uliczek krętych naszych godzin
Panie oczyść nas i spraw
by zachwyt Tobą miłość rodził

w zmęczeniu minut w pocie dni
które jak chmury przemijają
oczyść nas Panie i spraw by
deszczem spadały w ziemię czasu

tak wiele interesów spraw
i słów i słów zbyt wiele pada
oczyść nas Panie z kłamstwa prawd
miłością swoją wyspowiadaj ...












z cyklu „Słoneczny sen”

*
* *

za Tobą podążam jak ślepiec
wleczony czasem snów wiatrem
gdzie jestem nie wiem
podtrzymaj moje ręce bym przypadkiem
nie przewrócił się o nierównych chodników
krawędzie nie zbrudził nóg
błotem ulic idę za Tobą
jak ślepiec pomóż mi
bym mógł nauczyć się odczytywać
Twoją obecność Twoje słowa
na chropowatych wypukłościach
dni



z cyklu „Słońce i miłość”
*
* *

kapie kapie czas
jak wosk świecy
Twój czas i mój
wolno wolno się
wypala
spływa wosk jak ból
płomień większy
coraz większy
pnie się ciągle wzwyż
im gorętszy tym jaśniejszy
czas płonie
jak krzyż ...


z cyklu „Słońce i Ty”



MODLITWA O DESZCZ

Wznoszę ku Tobie dłonie
swe serce spieczone ciszą
deszczu ożywcze strugi daj
Panie mej ziemi
już pękającej od skwaru
nieba rozlej strugi
życia płaszczem ulżyj trawom
naszym oczom proszącym
o deszcz








z cyklu „Słońce w alei dębów”


NA MSZĘ ŚWIĘTĄ

przynoszę Ci
najlepsze chęci
i to co uznasz
za dobre
resztę spal
w ogniu swego
przebaczenia


z cyklu „Sny słońca”



*
* *

wiem że jesteś przy mnie
gdy szaleją strugi deszczu
po szybach dni
kiedy nocą otwierają się oczy
zbudzone bólem
wiem że jesteś przy mnie
kiedy płonie ściana ciszy
gdy z wyschniętej rzeki słów
nie ma już co pić
kiedy nogi plączą się wśród
kamieni krzywd
wiem że wtedy jesteś przy mnie ...




z cyklu „Tańczący pegaz”


UPOMNISZ SIĘ

upomnisz się o swoje
miny srebra
o procent w bankach
naszych serc

o każde słowo
każdą myśl
o światło stawiane
pod korcem

upomnisz się o kalek
tłum zgony niewinnych
krwawe rany o wyciśnięte
ludziom łzy ...



z cyklu „Tulipany w słońcu”




*
* *

nie pytaj co słychać
za oknami wiatr
chmury w niebo pędzi
właśnie deszcz już spadł
obmył drzew konary
napoił i znikł
nie pytaj co słychać
jest już noc jest cisza
i daleko świt ...



z cyklu „Uroda światła”



*
* *
cierpienie to powódź słów
pomylonych spotkań
gruz
rany od szkieł materialnych
bóstw
wyrzucone jak śmieci godziny
i dni





z cyklu „Uśmiechy dni”

*
* *

zaczniemy siebie szukać
gdy ciemność ulic przesłoni widzenie
gdy z terminarza spraw zardzewiałe
godziny jak koła wypadną z łoskotem
gdy nogi przykują na zawsze
ziemską pychę i zatrzymają zbytni pośpiech
ku sobie – od siebie
zaczniemy szukać wystraszonych dat
wypędzonych oczu i zranionych serc








z cyklu „W nurcie godzin”



*
* *
W obręczach Twojej łaski
ciągnę swój życia wóz
przede mną cienie i blaski
za mną czas jak gruz

idę znużony drogą
w ciszę w nieznany świat
ciągnę noga za nogą
mój wóz z kołami lat ...




z cyklu „Wodospady miłości”


*
* *

są słowa jak namioty
i są słowa jak pustynie
w Twoich rękach wiosna i zima
życie i śmierć

są słowa jak deszczu krople
i są słowa jak kamienie
w Twoich rękach dzień i noc
życie i śmierć ...


z cyklu „Wodospady pamięci”




*
* *

splątane są gałęzie naszej pamięci
na jej rozłożystych konarach
wiszą owoce uśmiechy i smutki
powroty i odejścia

splątane są pamięci naszej grona
jak włosy wierzb płaczących
a na niebie ostre szkła gwiazd
a na ziemi rozbite puchary rozczarowań

splątany jest czas życia
z czasem śmierci gdzie bezdomni
i głodni niosą trumny obojętności
a z oczu spływają im łzy ...








z cyklu „Wybrzeża ciszy”


ZOSTAŁEŚ NA ZAWSZE CZŁOWIEKIEM

Betlejemskie morze miłości
niewyczerpane Bóg
staje się także Człowiekiem
we wszystkim podobny do nas
oprócz zła gdy je czynimy
świadomie oddając cześć bożyszczom
pieniądza zmysłowego nadużycia
i diabelskiej pychy

Betlejem, 2002.01.23






ZIEMIA ŚWIĘTA

I

- nawet gdy tak nie myślisz
gdy życie płynie ci tylko
wokół stołu łóżka
i sklepu

II

ty też stań się
świętą ziemią Boga
duchową ziemią
na której On będzie obecny
w twojej codziennej miłości ...

Izrael, 2002.01.27
















z cyklu „Z Tobą wśród fal”


*
* *

jeszcze jedno wołanie o szczęście
jeszcze jedno milczenie
i Twój Krzyż wciąż ten sam
ten sam

jeszcze jeden obrót wokół Słońca
jeszcze jedna ciemność
i Twój Krzyż jaśniejący w mroku
Twój Krzyż

jeszcze jedno spojrzenie przed siebie
jeszcze jedno bicie w piersi
przed Twym Krzyżem co leczy jak skalpel
mój ból



z cyklu „Z Tobą”


*
* *

potykamy się o własne słowa
zbyt szybkie
zbyt wolne

spóźnieni na pociągi szczęścia
dotykamy twarzą
zimnych szyn

zmęczeni przed nocą
posilamy się okruchami miłości
znalezionymi wśród dróg ...













[ Dodano: 2007-09-08, 12:27 ]
WIESłAW JANUSZ MIKULSKI
(ur.1959)





* * *

znów minął dzień
wiem że jestem bliżej Ciebie
to tak jak wśród pustyni
nie widzieć końca drogi
iść za Twoją gwiazdą
i cieszyć się oazami
Twojej łaski
Twojego pokrzepienia - -









*
* *

idziesz ze mną
krok w krok
wśród słońca
w niepogodę

gdy kończy się
zaczyna rok
gdy ciepłem otula słońce
i kiedy wieje chłodem

idziesz ze mną
rok w rok
wśród słońca
i jesteś pośród nocy

trzymam się wiernie
Twoich rąk
i patrzę
w Twoje oczy ...










*
* *

drogą życia powoli dojdę
do Ciebie
jeśli mnie umocnisz
wskażesz jak mam iść

na półkach kalendarzy
ustawię Ci kosze
swego trudu

zerwane kwiaty wśród dróg
przyniosę
i dam Tobie ...










NIE PRZEMIJASZ

staniemy się ciszą
niewidzialni

staniemy się
miłością
wykutą w sercach ludzi

tak żywi
jak świeża zieleń
ożywczy strumień i wiatr - -






*
* *

niektóre dni to piękny papier
pełen obietnic

przemokły od łez ...



*
* *

w Dolinie Białej w Zakopanem
jedliśmy soczyste grona
powietrza - -

czas spłoszony armatnim
biciem zegarów
umykał umykał ...

nabrałaś jeszcze raz w ręce
górskiej wody i zrywałaś ze mną
z nieba soczyste grona ...





*
* *

w Krynickim wietrze
czuję zapach historii
Orkiestra Zdrojowa
zamienia deptak
w wiedeński walc
ziemia tańczy obok dzieci
z cukrową watą
obok hałaśliwych wycieczek
i zdrojowych palm ...

Krynica Zdrój, 1999.07.27






*
* *

gołębie krakowskiego Rynku
niosą pokój całemu światu

gołębie krakowskiego Rynku
niosą mądrość gorącą jak łzy

gołębie krakowskiego Rynku
niosą Europie światu
szlachetny rozmach nauki i sztuki ...




*
* *

czasem zbyt późno
dostrzegamy prawdę
o sobie
o innych

gdy dom się pali
czy płomieniem
ugasimy pożar ...

czasem zbyt długo
czekamy na siebie
na czyny
słowa

a czas pali się
jak wyschnięte łąki
a czas pali się
pod nogami ...



*
* *

tak cicho spada
KARTKA DNIA
tak cicho ...

tak cicho z oczu
PŁYNIE ŁZA
tak cicho ...

tak cicho słońce
w górze lśni
w błękicie

tak cicho płyną
WSZYSTKIE DNI
i życie ...




*
* *

powiesiłaś gałązkę jarzębiny
nad naszym kalendarzem
zeschłe grona ożyły
w wodach mojej pamięci
gdy przy jarzębinie
tuliłaś się do mych ust ...




*
* *

skrzydła modlitwy niosą mnie do Ciebie
wzbijam się ponad wiatr i deszcz
wynurzam się z mgieł czasu
co spowiły Ziemię
wzbijam się do Ciebie




*
* *

trwam w Tobie
jesteś powietrzem
którym oddycham
ożywczą wodą
którą łapczywie piję
Chlebem miłości
którym się posilam
jestem w Tobie
zrośnięty wiecznością
śladem Twoim
małym promieniem
Twojego szczęścia Boże






*
* *

puste słowa

są jak puste kłosy









PROŚBA III

zanim pozostawimy własne ciała

nie niszczmy siebie i świata




*
* *

czas jak młyn

ściera nas na proch ...







MYŚLI PONAD GROBAMI
NA OSTROŁĘCKIM CMENTARZU

oczy są kruche jak ziemia
dłoni obolałych pozostał szkielet
liście jesienią opadają

włosy są kruche jak ziemia
nóg obolałych pozostał szkielet
opadają jesienią liście

tylko miłość potężna jak Bóg
tylko krzyż co staje się bramą
pozostają na zawsze ...






*
* *

jedno serce jak chleb
podziel dla tysięcy
do których mnie ślesz
i objaśnij znaki na drodze
gdy Emaus widać już
wśród drzew
jedno serce podziel
dla tysięcy niech się karmią
dobrocią Twą
a mnie pozwól kłosów zrywać więcej
gdy Twe zboża owocem się gną ...







NA POŻEGNANIE

odchodzą sny jak mgły
kiedy czas – stróż gasi
latarnie życia

w karuzeli pór roku
obraca się pamięć
jak dziecko

oddajemy innym dar
własnych ust ciepło
rąk dobroć serca - - -



*
* *


czasu krople cichutko opadają
łez zatopionych w morzu pamięci
blask blask miłości
kołysze się wśród wód ...

odnajdujemy siebie gdy już prawie ciemność
życia podróże serpentyny marzeń labirynt
przy pełni życia nie można spać
sen skroplił się cichutko spłynął w noc

nadzy jesteśmy przed Tobą jeszcze bardziej
wśród grzechu gdy słowa Twego światło
skrywamy wśród ścian lęku niepojętego wstydu
i bezwstydu gdy na drodze depczemy ziarna Twego czasu ...

w Stajni Pegaza w Psarskim Siole,
2002.01.14, godz. 19:54




*
* *

trudne są dni
gdy w płomieniach własnej przeszłości
przechodzimy krokami chwil

gasi je Twoja dobroć
i kojący balsam Twoich słów

na drogach Twojej prawdy
nie ma skwaru
i wyschniętych rzek ludzkich słów - -


*
* *

kochamy wciąż za mało
choć widzimy lampiony
na cmentarnych płytach
choć daty tam się stroją
i nazwiska imiona i wiek życia ...
kochamy wciąż za mało
choć widzimy jak ziemski czas
worał się w nas bruzdami ciszy
i coraz trudniej chodzić
po tej ziemi
i coraz trudniej żyć ...




MOZART W OSTROŁĘCE

„Requiem” Mozarta
wciąż dudni po ulicach
miesza się z zapachem kurzu
i wyziewów fabryki papieru

„Requiem” Mozarta
wciąż płacze po ulicach
i ginie w obstrzale wulgarnych słów
i pragnień

„Requiem” Mozarta
jaśnieje na ulicach
i wznosi ponad życie
życie pełne śmierci ....



*
* *


Żonie

przybywasz
wśród lawiny smutku
jak skrzydła błękitnego ptaka

nadciągasz
wśród pustyni snu
jak karawana z bukłakami wody

budzisz mnie
do życia
jak słońce pełne światła i ciepła ...




*
* *

umarłym
niepotrzebne są już
ręce do miłości ...




*
* *

zgaś ognisko
smutku deszczem swoim
z nieba
gdy tak pomalutku
giną dni
giną dni


ochłódź snów
pożary ciszą swego
nieba
gdy tak człowiek
młody-stary łamie się
jak drzewa ...



*
* *


jesteś moim powietrzem
moim światłem
drogą

wytrwaniem i mocą
gdy nogi iść
nie mogą

jesteś uspokojeniem
w czas burzy
niepokoju

moją drogą Boże
mą szczęśliwą
drogą ...











*
* *

tłuczemy się jak szkło
lecz duch nasz nieśmiertelny
nikniemy w oparach godzin
bliżsi czy dalsi sobie ...

wtłoczeni w sprawy ciała
krzątamy się wokół ciała
gaśniemy z każdym dniem
bliżsi czy dalsi sobie ...

Ostrołęka, 12 lipca 2003 roku













*
* *

do duszy okaleczonej
b e z m i ł o ś c i ą
przychodzisz – Najmilszy Gość
i Szczęście moje

dni kruche zapałki
skruszone liście lat ...

a Ty niesiesz mnie
tam gdzie nie ma dat
i pogrzebów ... i łez ... - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -








*
* *

pogubiły nam się myśli
słowa
pomieszały prawdy z fikcją

marzeń balsamicznych splot
zmienił się w supły
bolesnych tęsknot

my ... czy już nie my
pośród handlowych witryn
na złomowiskach marzeń

my ... czy już nie my
na polach szklanych ekranów
w stygnącej lawie słów ...

31 października 2003 roku

Wiesław Janusz Mikulski - fotografia (z 13 lipca 2007 roku).jpg
Plik ściągnięto 2357 raz(y) 39,97 KB

 
     
Elżbieta
[Usunięty]

Wysłany: 2007-09-08, 11:58   

Czytelnicy tej witryny, czyli Wspólnota Sychar - Wspólnota Wiernej Miłości!
- pięknie dziękujemy za wiersze i adresy stron z poezją.
 
     
W.J.Mikulski
[Usunięty]

Wysłany: 2007-11-25, 19:00   Bóg zapłać!

Ja również bardzo Wam dziękuję! Cieszę się, że mogę służyć swoją twórczością poetycką w ten sposób. Szczęść, Boże!

[ Dodano: 2007-11-25, 20:01 ]





* * *

znów minął dzień
wiem że jestem bliżej Ciebie
to tak jak wśród pustyni
nie widzieć końca drogi
iść za Twoją gwiazdą
i cieszyć się oazami
Twojej łaski
Twojego pokrzepienia - -









*
* *

idziesz ze mną
krok w krok
wśród słońca
w niepogodę

gdy kończy się
zaczyna rok
gdy ciepłem otula słońce
i kiedy wieje chłodem

idziesz ze mną
rok w rok
wśród słońca
i jesteś pośród nocy

trzymam się wiernie
Twoich rąk
i patrzę
w Twoje oczy ...










*
* *

drogą życia powoli dojdę
do Ciebie
jeśli mnie umocnisz
wskażesz jak mam iść

na półkach kalendarzy
ustawię Ci kosze
swego trudu

zerwane kwiaty wśród dróg
przyniosę
i dam Tobie ...










NIE PRZEMIJASZ

staniemy się ciszą
niewidzialni

staniemy się
miłością
wykutą w sercach ludzi

tak żywi
jak świeża zieleń
ożywczy strumień i wiatr - -






*
* *

niektóre dni to piękny papier
pełen obietnic

przemokły od łez ...



*
* *

w Dolinie Białej w Zakopanem
jedliśmy soczyste grona
powietrza - -

czas spłoszony armatnim
biciem zegarów
umykał umykał ...

nabrałaś jeszcze raz w ręce
górskiej wody i zrywałaś ze mną
z nieba soczyste grona ...





*
* *

w Krynickim wietrze
czuję zapach historii
Orkiestra Zdrojowa
zamienia deptak
w wiedeński walc
ziemia tańczy obok dzieci
z cukrową watą
obok hałaśliwych wycieczek
i zdrojowych palm ...

Krynica Zdrój, 1999.07.27






*
* *

gołębie krakowskiego Rynku
niosą pokój całemu światu

gołębie krakowskiego Rynku
niosą mądrość gorącą jak łzy

gołębie krakowskiego Rynku
niosą Europie światu
szlachetny rozmach nauki i sztuki ...




*
* *

czasem zbyt późno
dostrzegamy prawdę
o sobie
o innych

gdy dom się pali
czy płomieniem
ugasimy pożar ...

czasem zbyt długo
czekamy na siebie
na czyny
słowa

a czas pali się
jak wyschnięte łąki
a czas pali się
pod nogami ...



*
* *

tak cicho spada
KARTKA DNIA
tak cicho ...

tak cicho z oczu
PŁYNIE ŁZA
tak cicho ...

tak cicho słońce
w górze lśni
w błękicie

tak cicho płyną
WSZYSTKIE DNI
i życie ...




*
* *

powiesiłaś gałązkę jarzębiny
nad naszym kalendarzem
zeschłe grona ożyły
w wodach mojej pamięci
gdy przy jarzębinie
tuliłaś się do mych ust ...




*
* *

skrzydła modlitwy niosą mnie do Ciebie
wzbijam się ponad wiatr i deszcz
wynurzam się z mgieł czasu
co spowiły Ziemię
wzbijam się do Ciebie




*
* *

trwam w Tobie
jesteś powietrzem
którym oddycham
ożywczą wodą
którą łapczywie piję
Chlebem miłości
którym się posilam
jestem w Tobie
zrośnięty wiecznością
śladem Twoim
małym promieniem
Twojego szczęścia Boże






*
* *

puste słowa

są jak puste kłosy









PROŚBA III

zanim pozostawimy własne ciała

nie niszczmy siebie i świata




*
* *

czas jak młyn

ściera nas na proch ...







MYŚLI PONAD GROBAMI
NA OSTROŁĘCKIM CMENTARZU

oczy są kruche jak ziemia
dłoni obolałych pozostał szkielet
liście jesienią opadają

włosy są kruche jak ziemia
nóg obolałych pozostał szkielet
opadają jesienią liście

tylko miłość potężna jak Bóg
tylko krzyż co staje się bramą
pozostają na zawsze ...






*
* *

jedno serce jak chleb
podziel dla tysięcy
do których mnie ślesz
i objaśnij znaki na drodze
gdy Emaus widać już
wśród drzew
jedno serce podziel
dla tysięcy niech się karmią
dobrocią Twą
a mnie pozwól kłosów zrywać więcej
gdy Twe zboża owocem się gną ...







NA POŻEGNANIE

odchodzą sny jak mgły
kiedy czas – stróż gasi
latarnie życia

w karuzeli pór roku
obraca się pamięć
jak dziecko

oddajemy innym dar
własnych ust ciepło
rąk dobroć serca - - -



*
* *


czasu krople cichutko opadają
łez zatopionych w morzu pamięci
blask blask miłości
kołysze się wśród wód ...

odnajdujemy siebie gdy już prawie ciemność
życia podróże serpentyny marzeń labirynt
przy pełni życia nie można spać
sen skroplił się cichutko spłynął w noc

nadzy jesteśmy przed Tobą jeszcze bardziej
wśród grzechu gdy słowa Twego światło
skrywamy wśród ścian lęku niepojętego wstydu
i bezwstydu gdy na drodze depczemy ziarna Twego czasu ...

w Stajni Pegaza w Psarskim Siole,
2002.01.14, godz. 19:54




*
* *

trudne są dni
gdy w płomieniach własnej przeszłości
przechodzimy krokami chwil

gasi je Twoja dobroć
i kojący balsam Twoich słów

na drogach Twojej prawdy
nie ma skwaru
i wyschniętych rzek ludzkich słów - -


*
* *

kochamy wciąż za mało
choć widzimy lampiony
na cmentarnych płytach
choć daty tam się stroją
i nazwiska imiona i wiek życia ...
kochamy wciąż za mało
choć widzimy jak ziemski czas
worał się w nas bruzdami ciszy
i coraz trudniej chodzić
po tej ziemi
i coraz trudniej żyć ...




MOZART W OSTROŁĘCE

„Requiem” Mozarta
wciąż dudni po ulicach
miesza się z zapachem kurzu
i wyziewów fabryki papieru

„Requiem” Mozarta
wciąż płacze po ulicach
i ginie w obstrzale wulgarnych słów
i pragnień

„Requiem” Mozarta
jaśnieje na ulicach
i wznosi ponad życie
życie pełne śmierci ....



*
* *


Żonie

przybywasz
wśród lawiny smutku
jak skrzydła błękitnego ptaka

nadciągasz
wśród pustyni snu
jak karawana z bukłakami wody

budzisz mnie
do życia
jak słońce pełne światła i ciepła ...




*
* *

umarłym
niepotrzebne są już
ręce do miłości ...




*
* *

zgaś ognisko
smutku deszczem swoim
z nieba
gdy tak pomalutku
giną dni
giną dni


ochłódź snów
pożary ciszą swego
nieba
gdy tak człowiek
młody-stary łamie się
jak drzewa ...



*
* *


jesteś moim powietrzem
moim światłem
drogą

wytrwaniem i mocą
gdy nogi iść
nie mogą

jesteś uspokojeniem
w czas burzy
niepokoju

moją drogą Boże
mą szczęśliwą
drogą ...











*
* *

tłuczemy się jak szkło
lecz duch nasz nieśmiertelny
nikniemy w oparach godzin
bliżsi czy dalsi sobie ...

wtłoczeni w sprawy ciała
krzątamy się wokół ciała
gaśniemy z każdym dniem
bliżsi czy dalsi sobie ...

Ostrołęka, 12 lipca 2003 roku













*
* *

do duszy okaleczonej
b e z m i ł o ś c i ą
przychodzisz – Najmilszy Gość
i Szczęście moje

dni kruche zapałki
skruszone liście lat ...

a Ty niesiesz mnie
tam gdzie nie ma dat
i pogrzebów ... i łez ... - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -








*
* *

pogubiły nam się myśli
słowa
pomieszały prawdy z fikcją

marzeń balsamicznych splot
zmienił się w supły
bolesnych tęsknot

my ... czy już nie my
pośród handlowych witryn
na złomowiskach marzeń

my ... czy już nie my
na polach szklanych ekranów
w stygnącej lawie słów ...

31 października 2003 roku



Wiesław Janusz Mikulski - fotografia (z 13 lipca 2007 roku).jpg
Plik ściągnięto 2147 raz(y) 39,97 KB

 
     
EL.
[Usunięty]

Wysłany: 2007-11-25, 19:25   

Jestem pod wrażeniem !Dziękuję Wiesławie, że nam je udostępnileś, dałeś, powoliłeś czytać swoje wiersze. Niech Bóg Cie błogosławi i Twojej rodzinie ! EL.
 
     
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  
Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Strona wygenerowana w 0,04 sekundy. Zapytań do SQL: 13